บทที่ 22

รุ่งเช้าอีกวันหนึ่ง ขณะที่กอหญ้ากำลังรับประทานข้าวเช้ากับคุณหญิงมณีจันทร์ โดยมีนมอิ่ม  ยืนอยู่ด้านข้าง  เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งทำให้กอหญ้า หันไปมอง

           “ เอ้า มากันแล้วรึ ขอโทษทีที่ให้ เด็กไปเชิญมาแต่เช้า   มา มา แม่กำลังทานข้าวต้ม

มาทานด้วยกัน   เอ้า มาครบกันไหมนั่น “

           “ ขาดตากริชครับ  กำลังให้คนไปตาม คงตามมาเร็วๆนี้แหละค่ะ  “

ตรีรินทร์กล่าว ก่อนนั่งข้างๆ  กอหญ้า

           “ แม่มีเรื่องสำคัญจะบอก แล้วอยากปรึกษา  ขอโทษที่กระทันหันเพราะเดี๋ยวแม่ต้องไปธุระ  กับแม่แก้วที่พม่าสักสองสามวัน ก่อนจะไปถือศีล ที่เชียงรายสักพัก หลวงพ่อท่านชวนหลายรอบแล้ว  แม่ก็เลยมีความคิดจะซ่อมเรือนหลังเล็ก หลังคามันเก่ามากแล้ว ว่าจะซ่อม จะซ่อมตั้งนาน วันก่อนเดินในสวนก็เลยปรึกษากับเจ้ากริช  มันก็แนะนำให้รื้อของเก่าทิ้งหมด  แล้วเปลี่ยนหลังคาใหม่  เจ้ากริชอาสาจะหาบริษัทมาทำให้ แม่ก็เห็นว่าดี แต่ติดที่

แม่ห่วง ยัยกอหญ้าสิ  ถ้าซ่อมแซมแล้วจะไปนอนที่ไหน “

           ตรีรินทร์หันมาลูบหลัง ลูกสาวบุญธรรมที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆ “ ก็ไปนอนตึกใหญ่สิคะ  ห้องเยอะแยะ”

           กอหญ้าซึ่งกำลังตักข้าวต้มเข้าปาก ถึงกับ สำลักข้าวต้ม

           “ โอ๊ย ดีใจจังเลยค่ะ คุณย่า  มานอนกับเรา สิ   จะได้นึกถึงสมัยเป็นเด็ก  “  ต้นน้ำพูดเสียงใส

           กอหญ้ามองคนโน้น คนนี้ ใจเต้นแรง  นึกถึงความยุ่งยากที่กำลังจะตามมา

           “ ไม่เป็นไรค่ะ  ระหว่างซ่อมหลังคา ญ่าว่าจะขออนุญาติไปนอนคอนโด ยัยพัชจะสะดวกกว่า”  หญิงสาวเอ่ยขออนุญาติ

           “ ไม่ได้  “ เสียงเข้ม ดังมาทางด้านหลัง  ทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบ

กริชชัยพูดเสียงดัง แววตาคมเข้ม จ้องที่กอหญ้าเขม็ง

           “ ใครจะคิดยังไง ที่เธอออกไปอยู่ข้างนอก”

           “ นั่นสิ  กอหญ้า ตึกใหญ่ห้องเยอะแยะ ขึ้นไปอยู่กับป้า “  ตรีรินทร์ลูบไหล่เบาๆ

           “ นอนห้องเราก็ได้  จะนอนคุยกันเหมือนสมัยเด็กๆ “

           “  ห้องยัยน้ำ  ไม่ได้แน่ กอหญ้ารำคาญแน่ๆ  ยัยน้ำกรนเสียงดัง อีกอย่าง ช่วงนี้แกขึ้นเวรบ่อย  มันจะรบกวนยัยญ่า”  เสียงต้นตาล แทรก

           “ ญ่าไปนอน กับพี่หวานก็ได้ค่ะ อย่ายุ่งยากเลย”

           “ ไม่ได้ ไม่ได้ ตึกใหญ่ห้องเยอะแยะ   แต่เอ  ถ้าเป็นส่วนตัว แล้วให้ยัยญ่ามีสมาธิอ่านหนังสือ เพราะช่วงนี้ใกล้สอบ ก็นั่นไง  รินทร์  ที่คุณทำให้ตอนเด็กๆ  “

           ตรีรินทร์คิดตาม เธอจัดให้เด็กๆ  เป็นโซนๆ   ต้นน้ำ ต้นตาล ชั้นสอง  คนละปีก

กริชชัยและกอหญ้า อีกคนละปีกตึก แต่เมื่อเด็กๆ กริชชัยอาละวาดไม่ให้ใครขึ้นไปยุ่งทำให้ตรีรินทร์ตามใจบุตรชายเพียงคนเดียว

           ตรีรินทร์เงยหน้ามอง กริชชัย  แต่เลือกที่จะเงียบ  ธมกานต์มองบุตรชายเพียงคนเดียวนิ่ง

           “ ให้เขาไปอยู่ ปีกขวา ผมอยู่ปีกซ้าย อย่างที่แม่เคยตั้งใจไว้”

           ตรีรินทร์มองบุตรชายอย่างผิดความคาดหมาย แววตาตื่นเต้น “ จริงเหรอกริช  ตกลง

กริชโอเคนะลูก “

           “  ครับ   ผมไม่มีปัญหา”  กริชชัยจ้องกอหญ้านิ่ง   หญิงสาวขยับตัวอึดอัด

           “แผนอีตานี่แน่ๆ  “ กอหญ้าคิดในใจอย่างหวาดหวั่น

           “ เอาอย่างงั้นแหละ เรื่องเก่าก็ทิ้งกันไป เริ่มต้นใหม่ ย่าจะได้ไปปฏิบัติธรรมอย่างหมดห่วง “ คุณหญิงมณีจันทร์กล่าวตัดบทสนทนา

           “ ญ่า ไม่สะดวกใจ คือ ญ่าอยากไปพักกับ ยัยพัชมากกว่าค่ะ นะคะ  ป้ารินทร์

นะคะ คุณย่า นี่ก็ใกล้สอบแล้ว  ยัยพัชคงติวให้รินทร์ได้”

           “ ก็ให้ยัยพัชมานอนกับเราที่นี่สิ  “  ตรีรินทร์เอ่ย

           กอหญ้าขยัยเข้าไปกอดแขนตรีรินทร์ ก่อนซบที่ไหล่อย่างออดอ้อน  “ นะคะป้ารินทร์

ให้ญ่าไปอยู่กับยัยพัชนะคะ  “

           ตรีรินทร์มองหญิงสาว  ในใจเกิดความลังเล  กริชชัย เดินเข้ามาคว้าแขนกอหญ้า

หญิงสาวตกตะลึง

           “ขอโทษครับแม่   ผมมีเรื่องคุยกับกอหญ้า  สองต่อสอง  “  กริชชัยลากแขน

กอหญ้าทำหน้าตื่น เพราะไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้  ท่ามกลางสายตาของคนในครอบครัวทุกคน

           กริชชัยผลักหญิงสาว  ชิดกับกำแพงขาว ชายหนุ่มกัดฟันพูด  “ คิดว่าทำวิธีนี้แล้วจะหนีฉันพ้นหรือไง เธอต้องขึ้นไปอยู่ ชั้นเดียวกับฉัน ที่ฉันให้เธอไป ไม่ใช่พิศวาสเธอ ฉันแค่

ไม่อยากให้แม่คิดมาก เข้าใจไหม”

           “ไม่  ฉันไม่ไป “ กอหญ้าสะบัดเสียงพูด นัยนตาดื้อดึง

           “ เธอต้องไป ไม่ไปมีเรื่องแน่ๆ “

           “ นี่คุณกริชชัย เลิกยุ่ง เลิกวุ่นวายกับฉันทีได้ไหม  คุณทำลายชีวิตฉันไม่พอหรือไง”

           “  ยัง  เธอต้องชดใช้ให้ฉัน ที่ทำให้ฉันต้องจากบ้านนี้ไปสิบปี จำไม่ได้หรือกอหญ้า

หรือต้องให้ทบทวนบ่อย ๆ   เธอต้องย้ายขึ้นไป ถ้าไม่ไปฉันจะไปบอกแม่ว่าเราเป็นอะไรกัน

คิดดูว่า แม่  พ่อ หรือแม้แต่คุณย่าจะคิดยังไง”  กริชชัยกระซิบที่ข้างๆ หู

           “  นี่  คุณนี่มันชั่วร้ายจริงๆ “

           “ รู้ก็ดีแล้ว  เข้าไปแล้วบอกว่า เธอจะย้ายขึ้นไปอยู่ชั้นเดียวกับชั้น พูดดีๆ ด้วย

อย่าให้ทุกคนผิดสังเกต “ กริชชัยขู่  เสียงเบา

           กอหญ้าหลับตา  ก่อนจะสะบัดตัว ก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ขาสั่นเล็กน้อย ด้วยอารมณ์ที่อัดแน่น  ในใจ

“ อ้าว มาโน้นแล้ว  ว่าไงยัยญ่า จะเอาไง ย่าจะได้ไปธุระต่อ” คุณหญิงมณีจันทร์เร่งเร้า

           “ ค่ะ คุณย่า  ญ่าจะขึ้นไปอยู่บนตึกค่ะ   แต่ว่านานแค่ไหนค่ะ เปลี่ยนหลังคาเนี่ย”

           “ ประมาณหนึ่งเดือน  “ ธมกานต์ตอบ เสียงขรึม

           กอหญ้าถอนหายใจ  ด้วยหัวใจว้าวุ่น   กริชชัย จ้องมองหญิงสาว เขม็ง  ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นปฏิกริยาที่แสดงท่าทาง รังเกียจและหวาดกลัวของหญิงสาว  ดังนั้น

ชายหนุ่มจึงรวบรัดตัดความทั้งๆ  ที่ความตั้งใจแรก แค่อยากให้หญิงสาวไปอยู่ใกล้ๆ

ตอนแรกตั้งใจจะอ้อนวอนหญิงสาวดีๆ แต่เมื่อหญิงสาวทำท่าทางแสดงความรังเกียจ

ชายหนุ่มเลยต้องบีบบังคับทั้งๆ ที่ ไม่มีอยู่ในความคิดมาตั้งแต่ต้น