บทที่ 20

กริชชัยมองนาฬิกาแล้วหงุดหงิด เวลาล่วงเลยจนเย็นค่ำก็ยังไม่มีวี่แวว กริชชัย

หยิบโทรศัพท์กดหมายเลขปลายทาง แล้วเกิดอารมณ์หงุดหงิดเมื่อหญิงสาวปิดเครื่อง

“กอหญ้า คุณยังไม่รู้จักผมดีพอ”ชายหนุ่มเลี้ยวรถออกจากบริเวณห้างสรรพสินค้ามุ่งตรงไปที่ บ้านด้วยความเร็วสูง

ฝ่ายกอหญ้าเมื่อสามารถหลบออกมาจากงาน หญิงสาวก็นั่งแท็กซี่กลับบ้าน หญิงสาวตรงเข้าอาบน้ำ ด้วยความเหนื่อยล้า

เมื่อเปิดประตูห้องน้ำมา หญิงสาวก็เช็ดผมอย่างเพลิดเพลินด้วยความอ่อนล้า เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเผชิญหน้ากับร่างของชายหนุ่ม มายืนอยู่ตรงหน้าภายในห้องนอนของเธอ

กอหญ้าเบิกตากว้าง

“คุณกริช”

“ หึ จำฉันได้อยู่เหรอ” กริชชัยยืนกอดอกจ้องมองหญิงสาวเขม็ง

กอหญ้าแอบกลืนน้ำลาย ก่อนก้าวเท้าถอยหลัง “ คุณเข้ามาในนี้ได้ไง “

“ ปีนขึ้นมา บ้านฉันนี่ ฉันรู้ว่าจะขึ้นที่ไหนลงที่ไหน “

“ออกไปนะ เดี๋ยวนมอิ่มได้ยินหรอก ท่านนอนห้องติดกับฉัน”

“รู้แล้ว แต่ไม่ไปจนกว่าจะลงโทษเธอ”

“ลงโทษบ้าบออะไรอีกล่ะ “ กอหญ้าเดินหนี ในขณะที่กริชชัยก้าวเท้าตาม

จนเผชิญหน้ากัน ใบหน้าห่างกันคืบเดียว

“ ลงโทษที่หลบหน้ากัน ลงโทษที่เธอปิดเครื่อง และไม่ตอบแมสเสจฉัน ลงโทษที่เธอหนีกลับบ้านก่อน ทั้งที่ฉันบอกให้รอ “

“ เออ คุณกริชขอร้องล่ะ มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้เช้า “

กริชชัยจับร่างหญิงสาว ที่หัวไหล่ ตาจ้องตา ระยะประชิดจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน กริชชัยลูบที่ต้นแขนที่เปลือยเพราะกอหญ้าสวมชุดนอนบางเบาสีชมพูอ่อนหวาน ชายหนุ่มลูบเบาๆที่หัวไหล่

กอหญ้ากัดริมฝีปาก ก่อนดิ้นหนี กริชชัยใช้มือโอบเอวจนร่างสองร่างทาบติดกันเหมือนเป็นร่างเดียวกัน

“ อุ้ย คุณกริชฉันไม่เล่นด้วยนะ ออกไป เดี๋ยวใครก็เข้ามาในนี้หรอก” กอหญ้ากระซิบเสียงเบา

“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคุณกริช” กอหญ้ากระซิบเสียงสั่น

“ทำไมจะไม่ได้ ก็เธอเป็นเมียฉัน “ กริชชัย พูดเน้นเกือบชิดริมฝีปากของหญิงสาว

กอหญ้าสะบัดหน้าหนี สั่นใบหน้า “ ไม่จริง ไม่ใช่ คนบ้าคุณจะทำเหมือนฉันเป็นโสเภมือกระเป๋าที่คุณจะหยิบ จะใช้ไม่ได้นะ” กอหญ้าพูดพลางกระทืบเท้าแล้วมุดใต้แขนชายหนุ่มแล้วออกวิ่ง กริชชัยยกขาขึ้นมา ใบหน้าบิดเบี้ยว “ ยัยเด็กเวร ต้องเจ็บตัวก่อนใช่ไหม” กริชชัยก้าวเท้าสองครั้งก็ถึงร่างหญิงสาว คว้าแขน กอหญ้าหันหน้ามาพร้อมสะบัดมือไปที่ ใบหน้าชายหนุ่มสุดแรง

“นี่คือการตอบแทนการกระทำทุเรศๆ แล้วคำพูดของคุณ” กอหญ้าพูดเสียงหอบ

เมื่อเริ่มเหนื่อย

กริชชัยโมโหสุดขีด กระชากชุดนอน ฉีกไปเกือบทั้งส่วน กอหญ้าตกตะลึง แต่ต้องอุดปากเกรงนมอิ่มได้ยิน หญิงสาวทุบที่ไหล่กว้าง

“ไอ้บ้า นี่แกทำบ้าอะไร”

“เธอยั่วฉันเองนะ ฉันแค่จะมาคุยดีๆ วอนหาเรื่องเอง” กริชชัยยกร่างขึ้นอุ้ม กอหญ้าใจสั่น เพราะสัมผัสถึงความต้องการของชายหนุ่มที่ส่งมาอย่างสุดกำลังจากการเบียดแนบชิดร่างกาย กอหญ้าใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดเป็นเสี่ยงๆ

กริชชัยวางกอหญ้าที่เตียง พร้อมยึดร่างกายของหญิงสาวไว้มั่น

“ปล่อย “

“เธอยั่วอารมณ์ฉันเอง “

“ คุณกริช “ กอหญ้าเปลี่ยนวิธีทำเสียงอ่อนลง

“ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อน สายไปเสียแล้ว เธอมันวอนหาเรื่องเอง “

กริชชัยกระแทกจูบอย่างดุเดือด กอหญ้าเจ็บที่ริมฝีปากจนน้ำตาแทบร่วง

หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งสะบัด กริชชัยกระชากทั้งฉีก จนชุดนอนราคาแพงหลุดจากร่างกายหญิงสาว

“ ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

“ ปล่อยให้โง่สิ ฉันต้องการเธอ เดี๋ยวนี้”

“ ไม่ ....นะ “ กอหญ้าพูดเสียง ขาดห้วงเพราะถูกชายหนุ่มปลุกเร้าด้วยแรงปรารถนาที่ไหลบ่าท่วมท้น

กริชชัยก้มลงจูบที่ไหล่เนียน มือก็กอบกุมทรวงอกสาว อย่างแผ่วเบา กอหญ้าสะอื้น

เมื่อชายหนุ่มจูบระลงไปเรื่อยๆ มือก็บีบเคล้นอกสาว หนักบ้าง เบาบ้าง กอหญ้าหายใจขาดเป็นห้วงๆ แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อชายหนุ่มก้มลงจูบที่ยอดยกสาว ก่อนจะแทะเล็ม

ดูดดึง หนักบ้างเบาบ้าง ตามแรงปรารถนา ที่ทั้งสองพร้อมกันจุด

“หวานเหลือเกิน ญ่าจ๋า กอดผมหน่อย กอดหน่อยสิจ๊ะ” กริชชัยพูดเสียงงึมงำ

กอหญ้าเผลอร่วมมือ กอดชายหนุ่ม ตามแรงปรารถนา