บทที่ 19

ห้องสรรพสินค้า เซ็นทรัล  ภายในห้องแต่งตัวที่คราคล่ำไปด้วย นางแบบหลายสิบชีวิต

ดีไซเนอร์ ช่างแต่งหน้าทำผม คนคุมคิว เสียงตะโกนโหวกเวก คนวิ่งตัดกันไปมา

           “ เอา  เร่งมือกันหน่อย  เวลางวดเข้ามาแล้ว “ เจ๊ตุ๊ดตู่  จีบปากสั่ง

           เอลี่  กำลังแต่งหน้าให้เพื่อนรัก อย่างบรรจงให้สวยงาม

           “ เดี๋ยวเสร็จจากงานนี้ฉันต้องไปเจอกับสุดที่เลิฟของฉัน”

           “อ้าว  ไหนแกว่าจะไปตีห้า “

           “ เขาให้เลขามาเลื่อน  บอกว่าต้องไปสิงคโปร์กระทันหัน  ให้ฉันไปพบเย็นนี้

เขาจะเลี้ยงข้าวฉัน  กริ๊ด แก  ฉันจะได้กินข้าวกับที่รักของฉัน”กระเทยสาวพูดนัยน์ตาเพ้อฝัน

กอหญ้าส่ายหน้าอย่างระอาเพื่อนสาวก่อนพูดปนขำ

           “ ตกลงเขาเป็น    ที่รักของแกตอนไหน เขายอมรับแกแล้วเหรอ เอลี่”

           “ ไม่รู้ล่ะ   ฉันสมมุติเอาเองอ่ะ  “  เอลี่หัวเราะก่อนจะมองไปทาง ประตู

           “ มาแล้วเหรอค่ะน้องลิลลี่ “  เจ๊ตุ๊ดตู่   ปรี่เข้าไปหา นางแบบกิติมศักดิ์  ลูกสาวนายตำรวจใหญ่และคุณหญิง พวงแข

           เจ๊ตุ๊ดตู่  อึดอัดเมื่อได้รับการขอร้องจากเจ้าของงานว่าจะเอาลูกสาวของเพื่อนมาร่วมเดินแบบ

           “ถือว่าผมขอร้องนะ คุณตุ๊ดตู่ ผมขัดเพื่อนไม่ได้ “

           “ แหม จริงๆ ตู่ไม่ชอบเลยนะคะ ระบบเด็กเส้นเนี่ย  แล้วน้องเขามีประสบการณ์การเดินแบบหรือเปล่าก็ไม่รู้”

           “ เขาเคยไปเดินการกุศลสองสามงาน”

           “  งั้นก็ดีค่ะ มีพื้นฐานก็ยังดี”

           เจ๊ตุ๊ดตู่  ปรบมือ “ เอาเด็ก ๆ  รู้จักไว้นะ นี่น้องใหม่ คุณลิลลี่ จะมาร่วมเดินแบบกับพวกเรางานนี้”

           ทุกคนในห้องหันไปมอง  ลิลลี่ เชิดหน้ากอดอก ก่อนหรี่ตามอง นางแบบภายในห้อง

ด้วยอาการหยิ่งยะโส

           “นี่คุณตุ๊ดตู่  คงจะไม่ให้ลิลลี่ใช้ห้องรวมหรอกนะคะ   ลิลลี่ต้องการห้องพิเศษค่ะ

ขอใช้คนเดียวนะคะ  “

           “ คงไม่ได้หรอกค่ะ  คุณลิลลี่   เราไม่มีงบพิเศษค่ะ  “

           “ไม่เป็นไร ลิลลี่จ่ายเอง  “

           เจ๊ตู๊ดตู่ อึ้งก่อนพยักหน้าอย่างเสียมิได้

ภายในงาน กริชชัย ยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่เรียนจบจากอเมริกาพร้อมๆกัน สิทธิโชคและณัฐพงค์  ชายหนุ่มมีสีหน้าเบื่อหน่าย

           “เห้ย กริช  ปกติแกไม่ชอบงานแบบนี้นี่นา ชวนพวกข้ามาทำไม”

           “พ่อสั่ง  ยืนเป็นเพื่อนกันสักครู่นะ สักครึ่งช.มแล้วเราค่อยหนีกลับ”

           “เห้ย  นางแบบสวยๆทั้งนั้น  ข้าชอบคนนั้นหว่ะ   กำลังเดินมาเชียว”

กริชชัยหันไปมองแล้ว เดินสืบเท้าไปด้านหน้าเหมือนละเมอ  แววตาดุดัน ริมฝีปากเม้มสนิทเมื่อมองเห็นหญิงสาวที่ทำให้วุ่นวายมาหลายวัน กำลัง เกาะกอดกับนายแบบโพสท่า  โดยหญิงสาวไปยืนอิงที่แผงอก  โดยนายแบบก็โอบกอดแนบสนิท

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น  แววตาดุดัน

           “น้องคนนั้นสวยหยาดเยิ้ม จนข้าเข่าจะทรุดเลยหว่ะ”

           “คนไหนไอ้ณัฐ จะได้รู้ว่าคนเดียวกันไหม “

           “ คนเสื้อขาวนั่นไง”

           “ว่าไงไอ้กริช   แกชอบคนไหน”

           “แพศยา ทำไมต้องแอ่นขนาดนั้น แล้วดูสิทำไมต้องกอดซะแน่นขนาดนั้น “

กริชชัยหึงจนหน้ามืดขณะกัดฟันพูด

           “เห้ย ไอ้กริช ดูน้องเสื้อดำนั่นสิหว่ะ  นั่นยัยลิลลี่ กิ๊กเก่าแกที่ อังกฤษหรือเปล่า  ใช่มะ

ใช่สิ  ฉันจำน้องเขาได้เพราะเขาชอบฟรีเซ็นต์ตัวเองว่า  พ่อกูเนี่ยใหญ่  “เสียงหัวเราะของเพื่อนรักสองหนุ่มทำให้ กริชชัยคลายอารมณ์หงุดหงิดไปบ้าง

           “เห้ย  แฟนเก่าแกนี่หว่ากริช ไปยืนให้กำลังใจน้องเขาหน่อยไหม”

           “ไม่ใช่แฟนข้า”  กริชชัยสวนทันควัน

           “ข้าจำได้ แกไปออกเดทกับยัยนี่ด้วยนี่ “ ณัฐพงค์ดีดนิ้ว

           “ ไปออกเดทไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องเป็นแฟนกัน ไอ้บ๊อง”

           “ ข้าเห็นพวกแกจูบกันด้วย”

           “ ก็แค่จูบเดียว”กริชชัย เขยิบไปยืนด้านหน้า กอดอกและจ้องมองไปที่  กอหญ้าเสมือนจะให้หญิงสาวมองเห็นได้ถนัด

           กอหญ้า  ยืนโพสท่า กวาดสายตาไปด้านหน้า หญิงสาวชะงักเมื่อสะดุดที่ชายหนุ่มรูปหล่อ ที่ยืนกอดอก สายตาดุดัน หญิงสาวชะงักก่อนจะเมินสายตา ไปที่จุดอื่น เสมือนกริชชัยคืออากาศธาตุ

           หญิงสาวพยายามไม่ประสานสายตากับชายหนุ่ม    ในขณะที่กริชชัยจ้องร่างหญิงสาวเขม็ง ชายหนุ่มกัดกรามอย่างพยายามระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน

           “พี่ญ่า  พี่ญ่าขา  “

           “ว่าไง จอย มีอะไร”

           “มีคนฝากโน๊ตมาค่ะพี่  บอกให้หนูให้กับมือพี่”

           กอหญ้ารับกระดาษสีขาวมาแบบ งง ๆ ก่อนคลี่ออกแล้วใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก็เปลี่ยนไป

           ฉันมารับกลับบ้าน รอชั้นเก้า ถ้าไม่เชื่อฟังจะเห็นดีกัน  กริชชัย

กอหญ้าขยำกระดาษทิ้ง   ก่อนคิดในใจ  เรื่องอะไรฉันต้องเชื่อคุณ เป็นพ่อก็ไม่ใช่ อยากรอก็รอไป