บทที่ 13

ต้นน้ำ มองโทรศัพท์ ของกอหญ้าแววตาเศร้า แต่ฝืนยิ้ม “ น้ำขอตัวก่อนนะคะ มีเครส ต้องเขียนเพิ่มเติม “

ต้นตาลมองน้องสาว ด้วยความสงสาร คงมีเธอเพียงคนเดียวในบ้าน ที่รู้ว่า ต้นน้ำแอบรัก นายแพทย์ อนวินท์ บุตรชายบุญธรรมของนายแพทย์เอกชัย และ นางพยาบาลอรวสา ต้นตาลแอบสังเกตุ

น้องสาว ตั้งแต่ มัธยมจนมาแน่ใจเมื่อน้องสาว เลือกเรียนพยาบาล ทั้งๆ ที่กลัวเลือด

„ พี่มีงาน ต้องทำเหมือนกัน ไปนะคะ พี่กริช “

กริชชัยกดปิดมือถือ ก่อนจะสอด เข้าไปเก็บในกางเกง หน้าตาเฉย

„ นี่คุณกริช เอาโทรศัพท์ฉัน คืนมา “

„ เธอไม่มีสิทธิ์จะคุยกับผู้ชาย หน้าไหนอีก ลืมไปแล้วเหรอ เธอเป็นอะไรกับฉัน ยังหน้าด้านไปอ่อย ไอ้หมออยู่ได้ “

กอหญ้าหน้าชา ก่อนมองหน้าชายหนุ่มเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ กัดฟันพูด “ อย่าพูดเรื่องที่

มันแล้วไปแล้ว สำหรับฉัน บอกแล้วไงว่า ให้ทานหมากิน ไม่คิดจะใส่ใจ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา

พี่หมอรอฉันอยู่ “

„ไม่ให้ มีอะไรไหม “ กริชชัยตอบเสียงแข็ง

กอหญ้า กำหมัด กัดริมฝีปากจนรู้สึก ห่อเลือด “ ฉันเกลียดคุณ ให้ตายสิ “ หญิงสาวหันตัว เดินออกจากตัวบ้าน ด้วยความโมโห

„ เดี๋ยว ยัยกระปุกตั้งฉ่าย ...เอ๊ย กอหญ้า หยุด ฉันบอกให้หยุด “ กริชชัย ตวาดเสียงดัง

„ ไม่หยุด จะทำไม “

กริชชัยคว้าตัว หญิงสาว ก่อนเดินลากไปที่มุมตึกด้านหลัง ผลักหญิงสาว จนกอหญ้าหัวโขก

เข้ากับกำแพง เล็กน้อย

„ อย่ามาอวดดี กับฉัน เธอติดหนี้ฉัน เธอต้องชดใช้ “

„ หนี้บ้าบออะไรของคุณอีกล่ะ “

„ ก็ที่ทำให้ฉันต้องระเห็จ ไปเมืองนอก สิบกว่าปี ไง ความจำเสื่อมหรือไง พูดอยู่เมื่อกี้”

„ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน คุณไม่ต้องมาโยนความผิดให้คนอื่น “ กอหญ้าเถียงเสียงสั่น

„ แล้วทีเธอล่ะ โทษว่าฉันเป็นต้นเหตุให้แม่เธอตาย ทั้งที่ ฉันก็ไม่มีความผิด ฉันไม่ได้ต้องการให้ แม่เธอมาปกป้องสักนิด “

กอหญ้า นิ่งอึ้ง หญิงสาวเม้มปากแน่น “ ยังไง คุณก็คือ ฆาตกรที่ทำให้แม่ ฉันตาย ไม่ว่ายังไง

ฉันก็ไม่มีวัน ญาติดีกับคุณ จำไว้ “ กอหญ้าผลักร่างชายหนุ่มอย่างแรง แล้วออกวิ่ง อย่างสุดตัว

กริชชัย วิ่งตามหญิงสาว ก่อนจะมองตามร่าง ของกอหญ้าด้วยความเป็นห่วง

„ อย่าวิ่ง กอหญ้า แถวนี้หินแหลม เยอะ “

กอหญ้าวิ่ง ไม่คิดชีวิต แต่แล้ว ก็สะดุดเข้ากับก้อน หินจนล้มลง อย่างไม่เป็นท่า

กริชชัยมองภาพหญิงสาว สะดุดหัวคะมำ แล้วตกใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดัง

„ บอกแล้ว ไม่ฟัง แล้วเป็นไง “

กอหญ้า น้ำตาคลอด้วยความเจ็บ ก่อนจะพยายามพยุงตัวเอง ลุกขึ้น อย่างทุลักทุเล

„ อ้าว ลุกไหวไหม “

„ ไม่ต้องมายุ่ง จะไปไหนก็ไป “ กอหญ้าตวาด เสียงดัง

„อย่าดื้อหน่อยเลย มานี่ ฉันจะอุ้มเธอไป “

„ ไม่ต้อง บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง “ กอหญ้าปัดมือ จนเผลอล้มลงไปอีกรอบ

„ โอ๊ย “

„ สมน้ำหน้า มานี่ ยัยเด็กบ๊อง”