บทที่ 12

กอหญ้า นิ่งเงียบ หญิงสาวมองภาพอบอุ่นภายในบ้าน พิพัฒนพงค์ แล้วน้ำตารื้น “ ชีวิตครอบครัวแบบนี้มิใช่เหรอ ที่เธอโหยหา แม้ว่า ทุกๆคนที่บ้านนี้ จะเอ็นดูเธอแค่ไหน แต่กอหญ้าก็รู้

เต็มอกว่า เธอเป็นแค่ส่วนเกิน ของครอบครัวนี้

กริชชัยหัวเราะ เมื่อ ฟังต้นน้ำเล่าเรื่องตลกในโรงพยาบาล ก่อนจะหันมามองหน้า

หญิงสาวที่นั่งเคียงข้าง ขมวดคิ้ว กริชชัย เอื้อมมือไปตักหมู ชายหนุ่มจงใจเอนกายเข้ามาใกล้

จนใบหน้าเฉียด คางหญิงสาวไปแค่ นิดเดียว

กอหญ้าตกใจ ใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนจะส่่งสายตาดุ ให้ชายหนุ่ม กริชชัย ยิ้มยั่วยวน

ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเล็บ มาจิกที่หน้าขา

„ โอ๊ย ...“ เสียงกริชชัยร้องลั่น กอหญ้ามีใบหน้าตื่น เมื่อตกใจไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะร้องเสียงลั่นห้อง

„ กริช เป็นอะไรลูก ร้องเสียงดัง “ ตรีรินทร์ มีท่าทางตกใจ เมื่อได้ยินบุตรชายเพียงคนเดียวร้องเสียงดัง

„ ผมโดน มดกัดครับ “ กริชชัยปรายตามอง กอหญ้า

ชายหนุ่มแอบ ยึดข้อมือหญิงสาวไว้ ก่อนจะใช้ลูบต้นขาไปมา กอหญ้าพยายามที่จะดึงข้อมือกลับ แต่ถูก ชายหนุ่มดึงไว้อย่างแน่น หนา

กอหญ้าส่งสายตาดุ แต่ชายหนุ่มทำไม่รู้ ไม่ชี้ หญิงสาวก็เลย ปล่อยเลยตามเลย กริชชัยจับข้อมือ ก่อนจะวาง ฝ่ามือของตัวเองบนฝ่ามือของหญิงสาว ก่อนจะลูบไล้ต้นขาของตนเองไปๆ มาๆ

ชายหนุ่มกางนิ้วออก แล้วจะวางมือบนมือเล็กนิ่ง ความร้อนถ่ายทอดจากฝ่ามือสู่ฝ่ามือ จนกอหญ้าใบหน้าร้อนผ่าว

โดยที่ไม่มีสายตาใดๆ ภายในห้อง สังเกตุเห็น กริชชัย กินข้าวไป แล้วยิ้ม อย่างมีความสุข

โดยเจ้าตัวก็ไม่ทราบว่า ตนเองมีความสุขจากอะไร

„ ใกล้สอบแล้วใช่ไหม กอหญ้า ป้าว่าจะถาม เมื่อไหร่จะปิดเทอม “ ตรีรินทร์พูดขณะที่วางแก้วน้ำ ลง แววตาที่มองมาที่กอหญ้า อบอุ่น

กอหญ้าขยับตัว “ เออ วันพรุ่งนี้ มีสอบหนึ่งตัวค่ะ สอบสามวัน อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมแล้วค่ะ”

„ ดีจัง จะได้มาช่วยงานที่โรงแรม ป้านะ งานล้นมือ”

„ ค่ะ “ กอหญ้ารับคำ

„ หมู่นี้ ไม่เห็น ตาหมอเลย งานยุ่งงั้นเหรอ คบกันมากี่ปีแล้ว “ ตรีรินทร์เอ่ยถาม

ต้นน้ำ ชะงักรู้สึกฝืดขึ้นในลำคอ รู้สึกร้อนผ่าวที่หัวตา หญิงสาววางช้อน ก่อนจะขยับตัว

„ พี่หมองานยุ่งมั่งคะ”

„ บอกว่าป้าคิดถึง ชวนมาทานข้าวที่บ้านก็ได้ “

„ค่ะ “

กริชชัย วางช้อนเสียงดังกระทบจาน “ ขอโทษครับ ช้อนหลุดมือ ชายหนุ่มเผลอบีบข้อมือหญิงสาว กอหญ้านิ่วหน้า ก่อนจะใช้เท้าเหยียบเท้าของชายหนุ่ม

สักครู่ สาวใช้ จากเรือนหลังเล็ก เดินเข้ามาพร้อมส่งมือถือ ให้กับ หญิงสาว

„ คุณญ่าขา คุณหมอโทรมาตั้งหลายหนแล้วค่ะ คุณญ่าลืมโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ นมอิ่มให้หนูเอามาให้ค่ะ เผื่อคุณหมอมีธุระด่วน “

กอหญ้าวางช้อนก่อนถือโอกาสดึงมือจากชายหนุ่ม “ ญ่าขอตัว แป๊ปหนึ่งนะคะ “

„ ผมก็อิ่มแล้ว รินทร์ ปล่อยให้เด็กๆ คุยกันเถอะ ไปเดินเล่นกันเถอะ ย่อยอาหาร ขืนนั่งๆ นอนๆ ผมลงพุงอีกแน่ ๆ “

ตรีรินทร์ ยิ้มรับ ก่อนจะเดินตามธมกานต์ ออกไป