ตอนที่ 6 ขบคิดแผนการ

ในตำหนักอี๋หลัน

องค์หญิงเสาหนิงนึกถึงตัวเองที่ถูกทิ้งให้คัดอักษรอยู่ในห้องตำราอย่างเดียวดายก็โกรธอย่างมาก ยิ่งนึกถึงภาพนั้นระหว่างพวกเขาในศาลากลางน้ำก็พลันรู้สึกโกรธจนต้องระบายโทสะออกมาไม่ยั้ง นางเขวี้ยงถ้วยน้ำชาแตกกระจาย เศษกระเบื้องอันคมกริบถึงขั้นกระเด็นกรีดผิวแก้มนางกำนัลน้อยที่รอรับใช้

อีกฝ่ายรีบกุมแก้มปิดปากแล้วฟุบตัวหมองหน้าลง ด้วยมิกล้ากรีดร้องออกมา หาไม่ คงไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้

บ่าวรับใช้คนอื่นๆ ต่างหวั่นเกรงอกสั่นขวัญแขวน นางอาวุโสจึงโบกมือไล่ “ไป พวกเจ้าไสหัวไปซะ เห็นแล้วรำคาญตานัก”

นางกำนัลคนนี้มีนามว่าซินเยี่ยน ด้วยเป็นคนสนิทขององค์หญิงเสาหนิง จึงนับว่ามีอำนาจในตำหนักพอควร

ซินเยี่ยนเห็นผู้เป็นนายเกรี้ยวกราดปานนี้คาดว่าคงชอบคุณชายหยางจริงๆ นางจึงเสนอความคิดตามตรง “องค์หญิงขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทดีหรือไม่เพคะ ถึงอย่างไรก็ปักปิ่นแล้ว ขอรางวัลเป็นงานมงคล ไม่นับว่าไร้เหตุผล”

เจิ้งเสวี่ยหรงไม่เห็นด้วย

นางรู้ความคิดของฮ่องเต้เจิ้งดี พระองค์เป็นบิดาที่ไร้ใจต่อบุตรภรรยา แต่กลับปกครองไพร่ฟ้าอย่างรักใคร่เปี่ยมเมตตามีคุณธรรมมากเกินไป ถึงขั้นควบคุมโอรสธิดาอย่างเข้มงวดไม่ผ่อนปรน

เกิดเป็นคนในราชวงศ์สูงศักดิ์อยู่เหนือผู้คนแท้ๆ แต่กลับมิอาจทำตามอำเภอใจ

แม้องค์หญิงองค์ชายจะมีอำนาจเทียมฟ้าแต่กลับอยู่ใต้กฎหมายต้าเจิ้งเยี่ยงชาวประชาสามัญอย่างน่าขัน

เป็นความเลื่อมใสศรัทธาที่น่ารำคาญอย่างยิ่ง

“เสด็จพ่อไม่มีทางพระราชทานสมรสแบบส่งๆ คงเรียกเขามาถามความก่อน และเขาย่อมปฏิเสธเป็นแน่ ที่สำคัญเขาจะเปิดเผยต่อหน้าพระพักตร์ว่ามีคนรักอยู่แล้ว ยามนั้นมิเท่ากับข้าแย่งชิงเขามาอย่างไร้ยางอายหรือ? เสด็จพ่อย่อมลงทัณฑ์ข้า นับว่าข้าหาเรื่องใส่ตัวแล้ว”

องค์หญิงเสาหนิงที่งดงามสูงส่งเหนืออิสตรีทั่วหล้าถูกปฏิเสธมงคลสมรส ถูกตราหน้าว่าแย่งบุรุษจากสตรีอื่น นำความเสื่อมเสียมาสู่ราชวงศ์ ฮ่องเต้คงสั่งขังตำหนักเย็นหรือไม่ก็มอบแพรขาว คราวที่มารดาทำผิดยังถูกลงทัณฑ์ไม่มีละเว้น บิดาของนางเด็ดขาดเฉียบคมยิ่งนัก

นางกำนัลซินเยี่ยนหรี่ตาขบคิดครู่หนึ่งค่อยว่าอีก

“หาเรื่องกลั่นแกล้ง ทำให้ค้าขายที่เมืองหลวงไม่ได้ ต้องระเห็จออกไปต่างเมือง เป็นอย่างไรเพคะ”

“แผนการตื้นเขินเช่นนั้น มิอาจได้ผลในระยะยาว ไม่นานพวกเขาต้องกอบกู้การค้ากลับมาได้อีกแน่นอน หากไร้ความสามารถจะทำการค้าในเมืองหลวงได้หรือ?”

ซินเยี่ยนว่าต่อ “เช่นนั้นก็ฆ่านางเสีย พอเขาสูญสิ้นคนรัก ย่อมแต่งงานกับองค์หญิงได้โดยชอบธรรมเพคะ”

“ฆ่านังนั่นตายแล้วเขาจะตัดใจหรืออย่างไร ต่อให้อยู่กับข้าแล้วเขาจะลืมนังนั่นหรือไร แต่งกับข้าแต่คิดถึงสตรีที่ตายเป็นผีไปแล้วทุกวัน เห็นข้าเป็นตัวตลกหรือไร?”

นางกำนัลคิดไม่ออกอีกจึงเงียบปาก ในใจคิดอย่างเข้าใจผู้เป็นนาย สตรีที่เติบโตในราชวงศ์ล้วนเป็นเช่นนี้ กระหายความโปรดปราน หากชอบก็เพียงช่วงชิงมาโดยไม่เคยสนใจวิธีการ

เพียงแต่ยังต้องละเอียดรอบคอบ อย่าให้ถูกจับได้

เรื่องใช้แผนการแยบคายในการแย่งชิงนับเป็นการฝึกเชาว์ปัญญาเท่านั้น ขอเพียงคว้าชัยอย่างไร้ข้อกังขา ถูกผิดก็เป็นแค่เรื่องของการสร้างหลักฐานขึ้นมา

ซินเยี่ยนเร่งหาวิธีช่วยองค์หญิงของตนในขณะที่เจิ้งเสวี่ยหรงเองก็ครุ่นคิดอย่างชั่วร้าย ชั่วครู่จึงได้แผนการ

“ข้ามีวิธีหนึ่ง”

ซินเยี่ยนกระตือรือร้น “อย่างไรหรือเพคะ?”

“บีบบังคับให้นังชั้นต่ำนั่นเขียนจดหมายสะบั้นรักตัดสัมพันธ์กับหยางหลินซะ”

พูดง่ายแต่ทำยาก ไม่มีหญิงใดเขียนจดหมายนั้นให้ชายคนรักหรอก ซินเยี่ยนได้แต่คิดทว่ามิกล้าขัด

เจิ้งเสวี่ยหรงเองก็คิดว่ายาก

คิดไปคิดมาก็พลันนึกถึงบุรุษผู้หนึ่ง

คนผู้นั้นแอบมองลู่เฟยลี่ตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเขาแอบชอบนังนั่น

เจิ้งเสวี่ยหรงเป็นสตรีที่ชอบสังเกตเพื่อจับผิดผู้คน หมายหาจุดอ่อนเผื่อมีโอกาสใช้เล่นงานและใช้ประโยชน์

ที่ลานแข่งขันวันนั้น นางจึงสังเกตเห็นซ่งเหว่ยจง

“ซินเยี่ยน ไปพาตัวคนผู้หนึ่งมาพบข้า”