ตอนที่ 4 ศิษย์หญิงคนใหม่

สำนักศึกษาหลวง

เมื่อองค์หญิงผู้หนึ่งต้องการเข้าเรียนในสำนักศึกษาหลวงย่อมไม่ใช่เรื่องยากเย็นอันใด

วันนี้เจิ้งเสวี่ยหรงจึงมาปรากฏตัวเฉิดฉายอยู่ที่นี่ ในโถงรับรองของอวี่เหวินหย่งผู้ดูแลสำนักศึกษาและได้เข้าประจำชั้นเรียนเดียวกับหยางหลินพอดิบพอดี

และเมื่อหยางหลินเดินพ้นประตูฉุยฮวามาพร้อมกับซ่งเหว่ยจง เขาก็ถูกเรียกพบเพียงผู้เดียวทันที

ในห้องโถง

เพียงบุรุษอาภรณ์สีขาวก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา แสงตะวันที่สว่างเจิดจ้าก็ส่องกระทบแผ่นหลังสง่าของเขาพลันบังเกิดภาพชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคมคายอันยวนตาคล้ายร่ายมนต์มายา

เจิ้งเสวี่ยหรงลอบสูดลมหายใจเล็กน้อย เชิดหน้าขึ้นตามวิสัยสตรีสูงศักดิ์ผู้เป็นนางพญากุมอำนาจเหนือคนอื่นนับหมื่น

อวี่เหวินหย่งผายมือแนะนำ “หยางหลิน ผู้นี้คือองค์หญิงเสาหนิง”

หยางหลินไม่แปลกใจที่มีผู้สูงศักดิ์มาเรียนที่นี่ เพียงทักทายอย่างนอบน้อมถ่อมตนตามศักดิ์ฐานะ “คารวะองค์หญิงเสาหนิงพ่ะย่ะค่ะ”

เจิ้งเสวี่ยหรงแย้มยิ้มเฉิดฉายสาดประกายแห่งเสน่ห์อิสตรีหมายให้คนตรงหน้ามีดวงตาพร่างพราย

“ไม่ต้องมากพิธี เรียกข้าว่าจื่อหรงก็ได้”

ทว่าหยางหลินเพียงนิ่วหน้า มีดวงตาที่ดำจัด

“กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ” เขาไม่คิดว่าจำเป็นต้องเรียกขานอย่างสนิทสนมปานนั้น พลางหันไปทางอวี่เหวินหย่ง “ท่านอาจารย์เรียกศิษย์มา มีอันใดสั่งหรือขอรับ?”

อวี่เหวินหย่งกระแอมไอเล็กน้อยก่อนค่อยตอบ “ไม่มีอะไรมาก แค่ฝากเจ้าพาองค์หญิงเดินดูชั้นเรียน แนะนำเรื่องต่างๆ และทบทวนวิชาเรียนให้นางอย่างดี”

คิ้วเข้มพลันขมวด หยางหลินรู้สึกสงสัยครามครัน ชายหญิงแตกต่าง เวลาเล่าเรียนยังต้องมีฉากกั้นกลาง สตรีในชั้นเรียนก็มีหลายคน ไฉนต้องเป็นเขา

คิดแล้วก็ไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธ จึงรับคำอย่างเสียมิได้

“ขอรับท่านอาจารย์”

“เอาล่ะ เจ้าไปได้ ดูแลองค์หญิง อย่าได้ละเลย ห้ามขาดตกบกพร่องเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?”

สีหน้าหยางหลินไร้ความรู้สึกขณะรับคำเสียงเรียบ “ขอรับ”

ระเบียงทางเดินในสำนักศึกษา ผ่านห้องตำราและเรือนต่างๆ

เหล่าศิษย์ที่เป็นบุรุษทั้งหลายต่างพากันเมียงมองสตรีสูงศักดิ์ผู้มาใหม่เป็นตาเดียวกัน

เจิ้งเสวี่ยหรงนับว่าเป็นสตรีที่รูปโฉมงดงามผู้หนึ่งเป็นต้นทุนเดิม เมื่อแต่งกายอย่าง ‘จงใจให้โดดเด่นเย้ายวนชวนพิศมัย’ จึงทำได้ไม่ยากเย็น

ยามนี้นางจึงสะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง ทำเอาผู้ชายมองเหลียวหลังจนคอแทบหักจากริมระเบียงทุกชั้นเรียน

คงมีเพียงหยางหลินที่เดินอยู่กับนางแท้ๆ แต่กลับไม่รู้สึกถึงเสน่ห์เย้ายวนอันใด ทั้งๆ ที่เจิ้งเสวี่ยหรงเองก็ตั้งใจยั่วยวนอย่างแนบเนียนตลอดเวลา

หยางหลินแนะนำสถานที่อย่างส่งๆ เพื่อจะได้เสร็จอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เจิ้งเสวี่ยหรงชวนคุยเรื่องสัพเพเหระเพื่ออยู่ด้วยนานๆ

แต่ชายหนุ่มก็พูดคุยแบบถามคำตอบคำ ท้ายที่สุดเขาก็เอ่ยตัดบท “องค์หญิงคงเดินเหนื่อยแล้วกระมัง เข้าไปในห้องตำราทบทวนบทเรียนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้เข้าใจพร้อมศิษย์ร่วมชั้นคนอื่น”

เจิ้งเสวี่ยหรงกลอกตาขัดใจ แต่ปากกลับตอบรับอย่างอ่อนหวานว่าง่าย “ก็ได้”

วันนี้ต้องแสร้งเป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนโยนตามตำรามารยาสตรีหมายสร้างสัมพันธ์อันดีทำให้บุรุษประทับใจ

หยางหลินทบทวนตำราเรียนให้นางอย่างเข้มข้น ท้ายที่สุดก็สั่ง “องค์หญิงต้องคัดบทความนี้ทั้งหมดขอรับ”

บทความหลายฉบับถูกวางตรงหน้าเจิ้งเสวี่ยหรง

“คัดหมดนี้เลยหรือ”

“ถูกต้อง”

จังหวะที่เจิ้งเสวี่ยหรงก้มหน้าก้มตาคัดบทความหยางหลินเพียงยืนคุมอยู่ห่างๆ เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้า เจิ้งเสวี่ยหรงเงยหน้าขึ้นมาอีกครากลับไม่เห็นหยางหลินแล้ว

เมื่อลุกขึ้นเดินไปมองที่หน้าต่าง จึงเห็นเขายืนคุยหยอกเย้าอยู่กับลู่เฟยลี่ใต้ต้นเหมย

จากนั้นคนทั้งสองก็จับมือเดินหายไปด้วยกัน ไม่กลับเข้ามาทบทวนตำราเรียนให้นางอีกเลย