บทที่ 2

เอมอรยื่นมือไปกุมมือที่เย็นเฉียบของดารินเอาไว้เพื่อปลอบใจ เริ่มสังเกตเห็นว่าท่าทางของดารินนั้นดูไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่กลับดูจะเสียใจมากกว่า การที่ดารินยังนิ่งเฉย เอมอรก็เริ่มพลอยจะใจไม่ดีบ้างแล้ว

“ไปกับผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะ”

ดารินชูโทรศัพท์มือถือขึ้นมาให้คู่สนทนาดู พยายามบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ในใจแอบหวังเล็ก ๆ ว่าคำตอบที่ได้รับ จากเอมอรจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดมากไป

เอมอรมองภาพถ่ายชายหญิงคู่หนึ่งที่แนบชิดกันจนไม่ต้องเดาว่าเป็นอะไรกัน ใบหน้าของทั้งสองคนเธอจำได้แม่น

“ใช่จ้ะคนนี้แหละริน”

ความโกรธขึ้งของดารินฉายชัดออกมาทางสีหน้าและแววตาจนเอมอรสัมผัสได้ นับตั้งแต่อีกฝ่ายเข้ามาทำงานที่นี่เมื่อสามปีก่อน วันนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอได้เห็นอีกฝ่ายโกรธมากขนาดนี้ ที่ผ่านมาดารินเป็นคนสดใสอารมณ์ดีอยู่เสมอไม่ว่าใครได้อยู่ใกล้ก็พลอยรู้สึกดีตามไปด้วย

“รินไม่เป็นไรนะ พี่อยากให้รินตัดสินใจให้ดี อนาคตของรินยังไปได้อีกยาวไกล พี่เป็นกำลังใจให้นะ บางครั้งเราก็ต้องตัดเนื้อร้ายออกไปเพื่อรักษาชีวิตนะริน”

“ขอบคุณค่ะพี่เอม”

ดารินยกมือไหว้ขอบคุณเอมอรด้วยความซึ้งใจ ที่อย่างน้อยเอมอรไม่ได้มีความคิดว่าเธอคือมือที่สามของกฤตินและผู้หญิงคนนั้น รีบขอตัวออกมา เพราะตอนนี้เธอเจ็บที่หัวใจเสียจนรู้สึกตื้อไปหมดแล้ว

อัญญารีบหอบเอาใบงานของนักเรียนที่ถ่ายเอกสารเสร็จแล้วเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน หลังจากแอบฟังเรื่องที่เกิดขึ้นกับดารินทั้งหมดแล้ว ริมฝีปากที่ทาลิปสีส้มอ่อน ๆ เหยียดยิ้มขึ้นมาด้วยความสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่วันนี้ดารินคนที่เธอไม่เคยมองว่าเป็นเพื่อนแต่เป็นคู่แข่งมาตลอดถึงเวลาล้มลงบ้างแล้ว

“แก ว่างมั้ยมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

มือขาวพิมพ์ข้อความรัวเร็วลงในโทรศัพท์มือถือกดส่งไปหาเพื่อนที่อยู่อีกกลุ่มสาระทันที อัญญาแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว อยากรู้นักว่าหากข่าวลือเรื่องเป็นมือที่สามชาวบ้านแพร่ออกไปทั่วโรงเรียนดารินจะทำหน้าอย่างไร