6 มาเพื่อเอายา

“จริงด้วย หวางเฟย ข้าลืมบอกไปเสียสนิท เรือนของเจ้า ตอนนี้มอบให้เสี่ยวถงไปแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านแม่ อย่างไรข้าก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

“ข้าคิดแล้วเชียว หวางเฟยอยู่ที่จวนอ๋องมีความสุขมากล้น ไหนเลยจะคิดเรือนเก่าที่จวนนี้”

หลี่หยวนหยวนนึกชื่นชมจ้งหงที่รักษามาดแม่ใหญ่ผู้มีเมตตาได้ดี บอกกล่าวเรื่องนี้ต่อหน้าผู้อื่นก็เท่ากับให้นางยอมรับยกเรือนเดิมให้ผู้อื่นกับปากจ้งหงคงจะต้องเรือนของนางอยู่นานแล้วหวังจะให้หลี่เสี่ยวถงยึดครองต่อ

หลี่เสี่ยวถงเป็นคุณหนูสามของสกุลหลี่ที่เกิดจากจ้งหง ตอนที่จ้งหงแต่งเข้าสกุลหลี่ หลี่หยวนหยวนอายุห้าขวบ บัดนี้น้องสาวต่างมารดาผู้นี้ก็อายุสิบเอ็ดขวบแล้ว ส่วนบุตรชายคนเล็กของจ้งหงนามหลี่เหลียงนั้นเพิ่งจะแปดขวบ

“ฮูหยินเจ้าคะ โต๊ะอาหารจัดเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้มายอบกายรายงาน

“ท่านอ๋อง เชิญที่ห้องด้านโน้นเถิด ข้าให้คนจัดโต๊ะที่ศาลาริมน้ำ บรรยากาศรื่นรมย์ดีกว่าอุดอู้อยู่ในแต่ในห้อง” จ้งหงผายมือเชิญ

คนทั้งหมดจึงเดินตามกันไปที่ศาลาริมน้ำ

หลี่หยวนหยวนกวาดตามองไปรอบๆ จวนสกุลหลี่ที่ภายนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงแห่งนี้ หมดสิ้นความรุ่งเรืองตั้งแต่มารดาของหลี่หยวนหยวนได้จากไป ผ่านไปไม่ถึงปีท่านย่าผู้เป็นเสาหลักของสกุลหลี่ก็สิ้นใจ ตอนนั้นเองที่สกุลหลี่เกิดความวุ่นวาย การแยกบ้านทำให้ทรัพย์สินถูกแบ่งปันออกไปจำนวนมาก

ท่านป๋อหลี่ใช้เงินทองไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นลูบหน้าปะจมูก ซุนมามาบ่าวรับใช้อาวุโสคอยดูแลไม่ให้หลี่เหวินจั๋วนำทรัพย์สินส่วนตัวของฮูหยินผู้เฒ่าที่ระบุให้เป็นสินเดิมของหลี่หยวนหยวนในยามจะแต่งงานออกมาใช้ แต่หลายคราก็เสียอ้อนวอนไม่ได้ จำต้องมอบออกมาให้หลี่เหวินจั๋วนำไปใช้จ่ายในเรื่องจำเป็นอยู่หลายครั้ง

‘เฮ้อ! หากเงินทองของท่านย่าหมดสิ้นลง ไม่รู้ว่าจวนนี้จะตกอยู่ในสภาพไหน จ้งหงเองก็ไม่ได้หาเงินหาทองเก่งเสียด้วย ป่านนี้คงขุดเอาสินเดิมมาใช้อยู่เรื่อยๆ’

บนโต๊ะอาหารของสกุลหลี่เที่ยงวันนั้นดูเงียบผิดปกติ ทุกคนล้วนเกร็งกับการนั่งอยู่ต่อหน้าหนิงเฉิงอ๋อง

ท่านอ๋องผู้นี้เป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแคว้น มีเรื่องเล่ากันว่าในระหว่างทำศึกเขาเคยปาดคอแม่ทัพศัตรูแล้วนำเลือดมาดื่มข่มขวัญจึงทำให้ทัพแคว้นเว่ยหวาดกลัวจนแตกกระเจิง

ในตอนแรกที่หลี่หยวนหยวนบอกกล่าวกับบิดาว่านางพึงใจท่านอ๋องแซ่หยางผู้นี้ ทุกคนในบ้านถึงกับตะลึง จ้งหงส่งสาวใช้ไปสืบเรื่องของ หนิงเฉิงอ๋องจนรู้ว่าไท่เฟยจวนอ๋องหมายมั่นจะสู่ขอเซียวหว่านให้บุตรชาย จ้งหงจึงรีบยุยงส่งเสริมให้หลี่หยวนหยวนหลงใหลคลั่งไคล้ในตัวหยางหลีเหว่ยเพิ่มมากขึ้น เพื่อให้นางเข้าขวางบุบเพของผู้อื่น...ไม่คิดเลยว่าลูกเลี้ยงจะทำได้สำเร็จ

หยางหลีเหว่ยรับประทานพอเป็นพิธี ครู่เดียวเขาก็วางตะเกียบ “ท่านป๋อหลี่ข้าคงรั้งอยู่ที่นี่นานไม่ได้ มีกิจทหารคงต้องกลับแล้ว”

หยางหลีเหว่ยไม่ยอมเรียกหลี่เหวินจั๋วว่าท่านพ่อตา แค่เขายอมทำตามเงื่อนไข แต่งเอาบุตรสาวที่ชื่อเสียงไม่สู้ดีของเขาเป็นพระชายา หลี่เหวินจั๋วก็ดีใจมากแล้ว แม้เขาจะเป็นบิดาที่ไร้ความสามารถในการจัดการเรื่องราวภายในครอบครัว แต่เรื่องที่เขาพอจะทำได้เพื่อนาง เขาก็ต้องทำอย่างสุดตัว

หลี่เหวินจั๋วรู้ว่าชายหนุ่มต้องการจะเอ่ยสิ่งใดต่อ “ข้าเตรียมยาเอาไว้ให้ท่านแล้ว ท่านอ๋องนำกลับไปได้เลย”

พอได้ยินคำตอบที่พอใจ หยางหลีเหว่ยก็ลุกขึ้นและหันไปพยักหน้าให้กับองครักษ์ จากนั้นก็เดินลิ่วออกจากจวนจนท่านป๋อหลี่แทบตามไม่ทัน องครักษ์ซู่เป็นผู้รับเอาขวดยาจากพ่อบ้าน หลี่หยวนหยวนจำต้องวางตะเกียบและเดินตามหลังสามีไปขึ้นรถม้า

จบการกลับมาเยือนบ้านเดิม หลี่หยวนหยวนหันกลับไปมองจวนสกุล หลี่อีกคราหนึ่ง...ตอนที่หลี่หยวนหยวนตัวจริงยังมีชีวิตอยู่ก็เหลือเพียงบิดาที่นางผูกพันด้วย แต่บัดนี้มีติงหยวนหยวนอยู่ในร่างแทน จวนสกุลหลี่แห่งนี้ นางจะไม่กลับมาอยู่อีกแล้ว

กลับจากจวนสกุลหลี่ หยางหลีเหว่ยก็รีบเอายาไปให้กับมารดา เขาทนภรรยาหน้าด้านมาได้ถึงสามวัน รออีกสองวัน เขาก็ไม่ต้องรักษาท่าทีกับนางอีก โทสะที่เพียรข่มกลั้นต่อหน้าพ่อลูกสกุลหลี่ ขอเพียงมารดาหายดี เขาจะปลดปล่อยออกมาเอง

หยางไท่เฟยดื่มยาถ้วยที่สามลงไป อาการก็ทุเลาขึ้นมาก บัดนี้นางเริ่มพูดออกเสียงได้แล้ว หยางหลีเหว่ยยิ้มกว้าง จับมือมารดาเอาไว้

“ท่านแม่ ต้องการกินสิ่งใดเป็นพิเศษ ข้าจะให้คนไปจัดเตรียมมาเต็มที่เลยขอรับ”

“ไข่เจียว แม่อยากกินไข่เจียว”

“หยุนมามา ได้ยินหรือไม่ รีบไปสั่งในครัวให้ทำเร็วเข้า”

หยุนมามายิ้มทั้งน้ำตา “เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ข้าจะไปสั่งพวกบ่าวเดี๋ยวนี้”

สองวันก่อน หยางไท่เฟยรับประทานได้เพียงข้าวต้ม ใบหน้าจึงดูซูบซีด วันนี้นางรับประทานเข้าไปอย่างเต็มที่ สีหน้าจึงดูดีขึ้นมาก

“ท่านแม่ อีกแค่สองวันขอรับ ท่านก็จะหายแล้ว”

หยางไท่เฟยยกมือลูกแก้มบุตรชาย “เจ้ายอมแต่งงานเพื่อเอายามาให้แม่ เรื่องนี้เจ้าคงคับแค้นใจนัก”

“ช่างเถิดขอรับ ขอให้ท่านหายเสียก่อน ข้าจะหาทางหย่ากับนางทีหลัง”

“แต่เสี่ยวหว่านก็หมั้นหมายไปกับผู้อื่นแล้วมิใช่หรือ” หยางไท่เฟยถอนหายใจ “เป็นแม่เองที่ทำให้เจ้ากับนางต้องคลาดกัน”

“ท่านแม่ อย่ากล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ ในเมื่อเราสองคนมีบุบเพแต่ไร้วาสนา ข้าเองก็ยอมรับ แต่ชายาของข้าไม่ควรจะเป็นสตรีไร้ยางอายแซ่หลี่ผู้นี้”

เห็นสีหน้าขุ่นเคืองของบุตรชาย สวีชิงก็รู้สึกทุกข์ใจ หากว่านางไม่ป่วยเป็นโรคร้ายที่แสนประหลาดเช่นนี้ หยางหลีเหว่ยคงไม่ต้องจำใจแต่งงานกับสตรีที่บุรุษทั่วเมืองหลวงส่ายหน้าอย่างหลี่หยวนหยวน

ตอนที่หยางไท่เฟยสวีชิงกำลังป่วยนางรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้นางจะตอบโต้ไม่ได้ เอาแต่นอนเป็นผักอยู่เตียง แต่หยุนมามาสาวใช้อาวุโสที่อยู่ข้างกายมาตั้งแต่รุ่นๆ ก็เล่าทุกสิ่งให้ฟัง

“ชายาของเจ้าผู้นี้ ชื่อเสียงนับว่าย่ำแย่มาก ได้ยินว่านางเขียนอักษรได้ไม่กี่ตัว อ่านก็ไม่ค่อยออก พิณก็ไม่สันทัด เล่นหมากไม่ได้ ซ้ำยังไร้มารยาท มักจะโวยวายไร้กิริยาอย่างคุณหนูสกุลใหญ่”

หยางหลีเหว่ยค้อมศีรษะ “เป็นเช่นนั้นขอรับ”

“จริงหรือไม่ที่นางเคยแอบตามเจ้าอยู่หลายครั้ง และยังคอยไปขัดขวางเจ้ากับเสี่ยวหว่านพบปะพูดคุยกันด้วย”

“จริงขอรับ ข้ามักจะเจอนางตามงานเลี้ยงน้ำชา ยามที่ข้ากำลังคุยกับเสี่ยวหว่าน นางก็เข้ามาวุ่นวาย น่ารำคาญมาก”

สวีชิงมองหน้าบุตรชาย “เจ้าเกลียดนางขนาดนี้แต่กลับยอมแต่งกับนางเพื่อแม่ แม่ละอายใจนัก”

“ท่านแม่ เรื่องนี้เป็นเหตุสุดวิสัย ท่านอย่าทุกข์ใจไปเลย”

“ท่านป๋อหลี่บังคับเจ้าร่วมหอกับนางมิใช่หรือ”

“ขอรับ” ชายหนุ่มก้มหน้านิ่ง เขาไม่อาจหลบเลี่ยงเรื่องนั้นได้เพราะหลี่เหวินจั๋วผู้นั้นบังคับให้เขาดื่มยาคืนวสันต์ก่อนจะเข้าห้องหอ ซ้ำยังส่งซุนมามาเก็บเอาผ้าพรหมจรรย์ของหลี่หยวนหยวนไปดูด้วย

คืนนั้นด้วยฤทธิ์ยา ทำให้เขาต้องระบายไฟในกายกับนางไปเสียหลายหน เรือนร่างขาวผุดผาด ส่วนเว้าส่วนโค้งของหลี่หยวนหยวนชวนให้บุรุษอย่างเขาจิตใจเตลิด

“หากว่านางมีบุตรกับเจ้าเล่า...”

“ท่านแม่อย่าได้กังวล ข้าร่วมหอกับนางก็จริง แต่ข้าก็ดื่มยากั้นการมีบุตรเอาไว้แล้ว นางไม่มีทางมีเลือดเนื้อเชื้อไขสกุลหยางอย่างเด็ดขาด”

หยางไท่เฟยตะลึง “ยานั่น เจ้าได้มาจากผู้ใด”

“เป็นเฉาเฟิงหามาให้ขอรับ ข้าจำใจต้องร่วมหอกับนาง แต่ก็เป็นเพียงคืนเดียวตามเงื่อนไขที่ท่านป๋อหลี่ต้องการเท่านั้น” ชายหนุ่มเม้มริมฝีปาก เมื่อนึกถึงคืนเข้าหอกับหลี่หยวนหยวน นางช่างเย้ายวนและเร่าร้อน ชายหนุ่มรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง เขาพยายามข่มกลั้นไม่ให้ตนเองคิดถึงนางอีก

“ดีแล้ว เอาไว้แม่หายดีจะหาอนุภรรยาดีๆ ให้เจ้าหลายๆ คน ชดเชยที่เจ้าต้องพลาดจากเสี่ยวหว่าน”

“ท่านแม่อย่าเพิ่งคิดมากเลยขอรับ เรื่องของหลี่หยวนหยวน ข้าย่อมมีแผนของตนเอง ท่านรักษาตัวเสียก่อนเถิด”

“เจ้าไม่ต้องห่วงแม่นักหรอก ตัวเจ้าเองก็เถอะ ดูแลตนเองให้ดี ที่เจ้าระวังตัวไม่ทำให้นางตั้งครรภ์นับว่าเหมาะสม วันหน้าค่อยหาทางตรวจสอบนางให้ละเอียด”

“ขอรับ ข้าไม่วางใจนางอยู่แล้ว สตรีไร้ยางอายเช่นนั้นมีหรือข้าจะยินดีรับเป็นภรรยา” สายตาของชายหนุ่มแสดงความชิงชังต่อภรรยาออกมาอย่างชัดเจน

หยางไท่เฟยมองบุตรชายแล้วยิ้มน้อยๆ “วันหน้าค่อยเลือกสตรีที่เหมาะสมขึ้นมาเป็นหวางเฟยคนใหม่ของเจ้า”

****************