3 ปิดกั้นทายาท

หยางหลีเหว่ยนั่งรอพระชายาของตนอยู่ที่ศาลาใกล้ทางเดินไปยังเรือนนอนของมารดา เมื่อคืนเขารู้ว่ายากที่จะหลบเลี่ยง ‘ยาคืนวสันต์’ ของสกุลหลี่ ยาที่ทำให้บุรุษและสตรีที่ได้ดื่มเข้าไปยากจะผละออกจากกัน จำต้องโรมรันพันตูเนื้อตัวสนิทแนบจนกว่าฤทธิ์ยาจะหมด ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ เขาจึงต้องป้องกัน

กุนซือเฉาคนสนิทของเขาจึงได้อาสาออกไปหายาป้องกันการมีบุตรให้กับหนิงเฉิงอ๋องในตรอกชั่วช้าซึ่งเล่ากันว่ามีทุกสิ่งที่คนดีๆ ไม่ต้องใช้ เฉาเฟิงคุ้นเคยกับที่นั่นดี

กุนซือหนุ่มหายตัวไปหนึ่งชั่วยามก็นำของที่เขาต้องการออกมาทันก่อนที่เขาจะเข้าห้องหอกับหลี่หยวนหวน

‘ฝันไปเถอะ ตาเฒ่าป๋อหลี่ ข้าไม่มีทางมีทายาทกับบุตรสาวของเจ้า’

ดีที่การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่สมรสพระราชทาน เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างเขากับป๋อหลี่ หากมารดาของเขาไม่เป็นโรคประหลาดที่ยากจะรักษา เขาก็คงไม่ต้องตกหลุมพรางของป๋อหลี่จอมเจ้าเล่ห์เอาไว้มารดาของเขาแข็งแรงดีเมื่อใด เขาจะโยนหนังสือหย่าใส่หน้าหลี่หยวนหยวนและขับไล่นางไปเสีย

“ท่านอ๋องขอรับ หวางเฟยมาแล้ว” ซู่จิ้งองครักษ์อันดับหนึ่งเอ่ยเตือน

หนิงเฉิงอ๋องหยางหลีเหว่ยมองไปก็เห็นสตรีงดงามผู้หนึ่งเกล้าผมมวยประดับศีรษะด้วยปิ่นหยกประดับอัญมณี ชุดที่นางสวมใส่เป็นผ้าไหมเลื่องชื่อจากแคว้นเฟิ่งฟู่

พลันชายหนุ่มก็นึกถึงเรื่องในห้องหอ เรือนร่างของหลี่หยวนหยวนเย้ายวนใจ ผิวพรรณขาวผ่องเนียนละเอียด หากนางมิใช่สตรีน่าชังไร้ยางอายเขาก็อาจจะเลี้ยงดูนางไว้ในจวนได้ แต่...มาถึงบัดนี้ความคับแค้นและเกลียดชังนางมีแต่จะเพิ่มขึ้น

“หึ! ต่อให้นางจะโหมประโคมร่างกายมากกว่านี้ก็ปกปิดความเน่าเฟะเบื้องหลังความงดงามไว้ไม่ได้”

“ท่านอ๋อง โปรดระงับโทสะด้วยขอรับ” องครักษ์ซู่เอ่ยเตือน ในช่วงที่ไท่เฟย ยังมิได้รับยารักษาจากป๋อหลี่จนหาย เขาไม่อยากให้ท่านอ๋องโมโหจนเสียเรื่อง

“ข้าจะพยายาม” ท่านอ๋องพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนี

หยางหลีเหว่ยนึกถึงคุณหนูสามสกุลเซียวแล้วรู้สึกปวดหนึบๆ ในใจ เขากับเซียวหว่านเคยเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก จวนหนิงเฉิงอ๋องกับจวนเฉิงซิ่นโหวมีไมตรีอันดีต่อกันมาตลอด บิดาของเขาคบค้ากับบิดาของเซียวหว่านมาสิบกว่าปี ก่อนบิดาของเขาจะเสียชีวิตในศึกใหญ่ชายแดนเมืองจู๋หลิงเคยเปรยๆ ว่าต้องการให้เขาหมั้นหมายกับเซียวหว่าน

แม้เขาจะมิได้ชอบเซียวหว่านถึงขั้นปักจิตปักใจ แต่ก็ประเมินแล้วว่านางถึงพร้อมทั้งฐานะ รูปร่างหน้าตา มารยาท และความสามารถ เหมาะกับการเป็นพระชายาของเขา ไหนเลยจะสนใจสตรีนิสัยหยาบช้า ซ้ำตัวอักษรยังรู้จักไม่กี่ตัว อย่างบุตรสาวของหลี่เหวินจั๋วผู้นี้

ครั้นหลี่หยวนหยวนมาถึงหน้าศาลา นางก็ไม่ยอมเดินเข้าไปข้างใน ทำให้หยางหลีเหว่ยหงุดหงิดจนต้องสะบัดหน้าเดินนำหน้าไปยังเรือนของไท่เฟย

พระชายาคนใหม่เงยหน้ามองป้าย ‘เรือนเจ็ดบุบผา’ แล้วพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด ยืดอก ตามหลังสามีหมาดๆ เข้าไปข้างใน เขาเดินนำนางเข้าไปถึงหน้าเตียงที่มีสตรีผู้หนึ่งนอนหลับอยู่

“ประคองไท่เฟยขึ้นนั่งที”

หลี่หยวนหยวนตะลึง พลันความทรงจำก็ผุดออกมาว่าไท่เฟยผู้นี้ป่วยเป็นโรคร้ายที่แสนประหลาด...นี่คือผู้ที่ทำให้หยางหลีเหว่ยต้องยอมเป็นสามีของนาง

สาวใช้ผู้หนึ่งเข้ามาประคองไท่เฟยขึ้นนั่งใช้หมอนแบนรองแผ่นหลังเอาไว้ ครู่หนึ่งมารดาของสามีก็ลืมตาขึ้นมองหน้าบุตรชาย

“ท่านแม่ขอรับ ข้าพาบุตรสาวของป๋อหลี่มาคารวะน้ำชา”

ไท่เฟยกระพริบตาคล้ายกับรับรู้ในสิ่งที่บุตรชายบอก สาวใช้ถือถาดที่มีถ้วยน้ำชามายืนอยู่ใกล้ๆ

“คุกเข่าลงเสีย” หยางหลีเหว่ยสั่งภรรยา

“ข้าหรือ” หลี่หยวนหยวนตะลึง

“ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นผู้ใด” เขาหันไปหาหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่เยื้องไปด้านหลัง “หยุนมามา ท่านสอนนางที สตรีหยาบกระด้างผู้นี้คงไม่รู้มารยาท”

หยุนมามาเดินมายืนข้างหลี่หยวนหยวนกดบ่านางลงให้คุกเข่า พยักหน้าให้สาวใช้นำถ้วยน้ำชามายื่นตรงหน้า “หวางเฟย ท่านรับถ้วยน้ำชาแล้วคารวะไท่เฟยด้วยความนอบน้อมด้วยเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงของหยุนมามาแข็งกระด้าง หลี่หยวนหยวนรับรู้ได้ว่าคนในจวนอ๋องแห่งนี้รังเกียจเจ้าของร่าง แต่นางอยู่ในเมืองตาหลิ่วย่อมต้องหลิ่วตาตาม ในเมื่อสิ่งที่พวกเขาให้นางทำไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ทำเสียให้จบๆ

ไท่เฟยไม่ได้ยื่นมือออกมารับ ดูท่าคงจะไม่มีเรี่ยวแรงเพราะนั่งคอตกโดยมีสาวใช้คอยประคองอยู่อย่างใกล้ชิด

สายตาของไท่เฟยเหลือบมองหลี่หยวนหยวนแวบหนึ่งแล้วก็เบือนกลับไปมองหน้าบุตรชายคล้ายกำลังแสดงความเห็นใจ

“วางถ้วยชาไว้ริมเตียง ส่วนตัวเจ้าก็กลับไปได้” ชายหนุ่มเอ่ย

หลี่หยวนหยวนทำตามอย่างงงๆ แต่นางก็ไม่โต้แย้ง หญิงสาวไม่ได้เอ่ยถาม พอนางออกมาถึงหน้าเรือนไป๋ซวงกับไป๋เยว่ก็รีบเข้ามาหา

“ท่านอ๋องแต่งกับหวางเฟยตามที่ท่านป๋อต้องการแล้ว บ่ายนี้ก็จะได้รับยารักษาไท่เฟยเจ้าค่ะ”

ในความทรงจำของหลี่หยวนหยวน บิดาของนางหลี่เหวินจั๋วเป็นบุรุษที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ตอนที่มารดาผู้เป็นภรรยาเอกเสียชีวิตเพราะเจ็บป่วย ท่านป๋อหลี่คำนวณอย่างถี่ถ้วนจึงได้แต่บุตรสาวของจวนป๋อ สกุลจ้งมาแทนที่

“เสี่ยวซวง ท่านพ่อข้าตกลงเรื่องยากับท่านอ๋องไว้อย่างไร” หลี่หยวนหยวนรู้สึกว่าสมองของเจ้าของร่างย่ำแย่นัก เรื่องสำคัญกับไม่ใส่ใจจำ

“ตอนที่ท่านอ๋องมาขอให้ท่านป๋อช่วยมอบยาให้ไท่เฟย ทำสัญญากันไว้สองข้อเจ้าค่ะ หนึ่งแต่งหลี่หยวนหยวนเป็นชายาเอก และสองต้องเข้าห้องหอกับหวางเฟย เอ่อ...” สีหน้าของไป๋ซวงมีแววเก้อกระดาก “ให้ข้าน้อยเก็บผ้ารองพรหมจรรย์ไปให้ซุนมามาด้วยเจ้าค่ะ”

พลันหลี่หยวนหยวนก็คิดออก ผ้าสีขาวที่รองอยู่บนเตียงนอนนั่น พอตื่นเช้าก็ถูกสาวใช้เก็บไปแล้ว หลี่เหวินจั๋วคิดเอาไว้อย่างรอบคอบ คงหวังจะให้บุตรสาวตั้งท้องทายาทท่านอ๋อง

ระหว่างที่เดินไปตามเรือนระเบียง ติงหยวนหยวนที่อยู่ข้างในร่างของหลี่หยวนหยวนก็พยายามสำรวจความคิดและความทรงจำของเจ้าของร่าง

แต่ยิ่งสำรวจก็ยิ่งหงุดหงิด หลี่หยวนหยวนผู้นี้ได้รับการเอาใจแบบผิดๆ ความรู้น้อยอย่างยิ่ง ซ้ำเรื่องที่รู้ก็ล้วนเป็นเรื่องที่ไร้สาระ นางไม่ชอบร่ำเรียน บิดาและมารดาเลี้ยงก็ตามใจ ทำให้รู้จักตัวอักษรไม่กี่ตัว อ่านตำราไม่ออก ดีที่ยังเขียนชื่อตนเองได้อย่างถูกต้อง ตอนเด็กสนใจการเล่นซน พอเติบโตก็ชอบเรื่องความงามและใส่ใจบุรุษ กิริยามารยาทเรียกได้ว่าหยาบกระด้าง

‘ไม่น่าแปลกที่เห็นหยางหลีเหว่ยแล้วจะกระโจนใส่ แต่อาการหนักอยู่สักหน่อยเพราะทำถึงขนาดให้พ่อบังคับให้ผู้ชายแต่งงานด้วย ถึงรูปร่างหน้าตาสะสวยแต่ความสามารถและนิสัยเช่นนี้ก็ถูกสามีรังเกียจอยู่ดี’

หลี่หยวนหยวนถอนหายใจ ตนมาอยู่ในร่างนี้ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือเคราะห์ร้าย แต่ดูจากนิยายทะลุมิติทั้งหลาย คงต้องหาให้เจอว่าเหตุใดตนเองถึงต้องมาอยู่ที่นี่จึงจะหาทางกลับยุคปัจจุบันได้

...น่าแปลกที่นางนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองก่อนมาที่นี่....

“นั่นกุนซือเฉานี่เจ้าคะ เขาเป็นคนสนิทของท่านอ๋อง” ไป๋ซวงชี้ไปยังชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้าไปห้องตำราของท่านอ๋อง

“เสี่ยวเยว่ เจ้าหาทางติดสินบนบ่าวรับใช้เรือนท่านอ๋องได้หรือไม่”

“หะ อย่างไรหรือเจ้าคะ”

“รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ข้าอยากรู้ว่าท่านอ๋องคิดทำอันใดกับข้า”

ไป๋เยว่รีบพยักหน้ารับ “ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปหาทางสืบดู”

สาวใช้ที่ติดตามหลี่หยวนหยวนมาหลายปีผู้นี้เป็นหญิงสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลาหมดจด นางยิ้มแย้มแจ่มใสและเข้ากับผู้อื่นได้ง่าย พอหายตัวไปราวหนึ่งชั่วยามก็กลับมารายงานนายหญิงของตนด้วยดวงตาพราวระยับ

“ได้ความแล้วเจ้าค่ะ ข้าจ่ายเขาไปหนักมือทีเดียว”

****************