เกลียดขี้หน้า

เมย์ษญาเดินร้องไห้ออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ เธอเดินมาเจอกับอรอุมาและอัทธกานต์ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ก็รู้สึกโกรธมากจึงเดินเข้าไปหาเรื่องพวกเขา

“เธอกล้าดียังไงที่จะขึ้นมาแทนที่คุณแม่ฉัน เธอเป็นแค่เลขาหน้าห้องคุณพ่อมีสิทธิ์อะไรขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่แม่ฉันเคยยืน”

เมย์ษญาก้าวท้าวเข้ามาหาอรอุมาว่าที่แม่เลี้ยงคนใหม่ อัทธกานต์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอาตัวเข้ามาบังไว้

“แกใช้เสน่ห์อะไรให้คุณพ่อฉันติดกับ แกมันพวกมักใหญ่ใฝ่สูงคิดจะไต่เต้าขึ้นมาเป็นเมียประธานบริษัท แกคิดเรื่องนี้มานานแล้วใช่ไหม แกก็คงคิดมาตั้งแต่ก่อนที่คุณแม่ฉันจะเสียแล้วใช่มั้ย”

อรอุมาหลบหลังของอัทธกานต์ไว้ด้วยความเสียใจที่ถูกเธอตรทหน้าแบบนี้ 

“คุณเมย์พอได้แล้ว..”

เมย์ษญาด่าไม่แคร์หน้าของเขาที่ยืนกันอยู่เลย โดยมีป้าขวัญเดินเข้ามาช่วยห้ามอีกแรง

“คุณเมย์พอเถอะนะคะ..”

“พอคุณแม่ฉันเสียแกก็ได้ทีขึ้นมาจับคุณพ่อฉัน แกไม่มีสิทธิ์ได้ยินมั้ย แกมันเป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำแกไม่มีสิทธิ์มาแทนที่คุณแม่ฉัน ไม่มีสิทธิ์”

เธอตะโกนใส่หน้าเขาที่ยืนเอาตัวบังอรอุมาน้าสาวไว้

“หยุดได้แล้วคุณเมย์..”

“ฉันไม่หยุดแกจะทำไม..?”

“ก่อนที่คุณจะว่าใครต่ำใครสูง ผมว่าคุณควรดูตัวเองก่อนดีกว่านะครับ เพราะคนที่อยู่สูงคงไม่ใช่ถ้อยคำที่ดูต่ำแบบคุณ..”

“กรี๊ดดดดดด ไอ้ ไอ้บ้า”

ทุกคนที่ได้ยินเสียงกรี๊ดของเมย์ษญารีบวิ่งเดินออกมาดู รวมถึงพ่อของเธอ

“ผมบ้าคุณก็หมาบ้านั่นแหละ คนปกติที่ไหนเขามายืนกรี๊ดกันแบบนี้”

“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไป”

“ผมไม่ไป คุณท่านให้ผมอยู่ที่นี่ คุณท่านเป็นคนเดียวที่จะมีสิทธ์ไล่ผมไม่ใช่คุณ”

เขาพูดกระแทกใส่หน้าเธอ จนเธอโมโหกำมือแน่นแล้วก็กรี๊ดออกมาดอย่างขัดใจ 

“กรี๊ดดดดดดด..”

“อิท พอเถอะน้าขอ”

อรอุมาห้ามหลานชายตัวเอง ที่ยืนเถียงกับเมย์ษญาอย่างไม่ลดละ

“อย่าหวังนะว่าพวกแก 2 คนจะอยู่ในบ้านนี้อย่างมีความสุข ฉันจะทำให้เธอออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุดรวมทั้งแกด้วยไอ้บ้า”

เธอชี้หน้าเขาแล้วจ้องหน้าเขาอย่างอาฆาต

“ไม่ได้..”

“คุณพ่อ..”

“อรจะไม่ไปไหนทั้งนั้นเพราะเธอเป็นเมียพ่อ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่เธอ หรือทำอะไรเธอ”

ผู้เป็นพ่อเดินออกมาแล้วเดินไปโอบไหล่อรอุมาไว้เพื่อปลอบใจ

“คุณพ่อเรียกมันว่าเมียได้เต็มปากเลยนะคะ นี่หรอคะที่คุณพ่อพูดว่าจะไม่เอามันมาแทนที่คุณแม่”

ตอนนี้ใจเธอเริ่มสั่นไปหมดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อออกมาอีกครั้ง

“พ่อไม่เคยเอาใครมาแทนที่แม่นะเมย์ คุณอรก็คือคนที่จะมาช่วยพ่อดูแลเมย์ ดูแลทุกคนในบ้าน...”

“เมย์ไม่ต้องการให้ใครมาดูแลโดยเฉพาะมัน เพราะมันไม่ใช่แม่เมย์แล้วก็จะไม่มีวันใช่ด้วย”

“อย่าใช้คำว่ามันกับคุณอรนะเมย์”

ผู้เป็นพ่อเริ่มโมโห

“เมย์จะใช้ มันไม่ได้เป็นอะไรกับเมย์ เมย์จะเรียกมัน มัน มัน มัน มัน มัน”

“หยุดนะเมย์ พ่อบอกให้หยุด.”

“ไม่ เมย์ไม่หยุด..

เพี๊ยะ>>>

เสียงฝ่ามือของผู้เป็นพ่อกระทบใบหน้าของเธออย่างแรงจนทุกคนตกใจกับสิ่งที่เห็น

“...”

“เมย์..”

ผู้เป็นพ่อเรียกลูกสาวตัวเองที่ตอนนี้หันหน้าไปอีกทางด้วยแรงตบของพ่อตัวเอง

“...”

“เมย์ ....พ่อขอ...”

เขาจะเดินเข้าไปหาเธอ

“อย่ามาแตะต้องตัวเมย์...”

หน้าเธอแดงด้วยฝ่ามือของผู้เป็นพ่อ แล้วสิ่งที่เห็นคือน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความเสียใจและเจ็บปวด

อัทธกานต์ที่มองเธออยู่ก็รู้สึกสงสารเธอขึ้นมา 

“เมย์ตั้งใจว่าจะมาเซอร์ไพรส์ที่เมย์กลับมา แต่เมย์ได้มาเจอเรื่องเซอร์ไพร์สกว่า...อึกๆๆ...คุณพ่อเคยบอกว่าจะไม่เอาใครมาแทนที่คุณแม่ คุณพ่อจะไม่รักใครมากกว่าคุณแม่แล้วก็เมย์ อึกๆๆ...คุณพ่อทำมันทุกอย่าง คุณพ่อปกป้องมันจนถึงขนาด ตบ..หน้า..เมย์...อึกๆ ...เมย์เกลียดมัน เมย์เกลียดพวกมัน แล้วเมย์ก็เกลียดคุณพ่อด้วย อึกๆๆ..”

“เมย์..”

“คุณเมย์คะ..”

เธอวิ่งร้องให้ขึ้นห้องไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของทุกคน

“คุณท่านคะ เดี๋ยวป้าขึ้นไปดูคุณเมย์ให้เองค่ะคุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“ฝากด้วยนะครับ..”

ผู้เป็นพ่อกังวลมากกับสิ่งที่เขาได้ทำโดยที่ไม่ตั้งใจ เขารู้สึกผิดมากที่พรั้งมือไปตบหน้าเมย์ษญาจนเธอเสียใจอย่างหนัก

....

เวลา 4 ทุ่ม

“คิดเรื่องคุณเมย์อยู่หรอคะ..?”

อรอุมามองผู้เป็นสามีที่นอนอยู่บนเตียงเอามือก่ายหน้าผากไว้ด้วยสีหน้าเครียดจัด 

“ลูกคงโกรธผมมาก ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับแกเลย”

“ให้เวลากับคุณเมย์เธอหน่อยนะคะ ให้เธอเย็นลงกว่านี้หน่อย อรจะลองคุยกับเธอดูนะคะ”

“อย่าเลยอร ยัยเมย์เป็นเด็กยังไงผมรู้จักลูกผมดี แกไม่มีวันยอมคุณง่ายๆหรอก”

ทั้ง 2 คนเครียดเรื่องนี้มากว่าจะทำยังไงเพื่อให้เมย์ษญายอมรับในตัวของอรอุมาดี 

ฝั่งของอัทธกานต์ที่นอนคิดถึงเรื่องเมย์ษญาเขาก็รู้สึกสงสารเธอ เธอเสียใจ ผิดหวังและก็เจ็บปวด มาก ขนทำให้คิดถึงเรื่องปัญหาที่จะตามมาต่อจากนี้ 

 เพราะเขามั่นใจว่าเมย์ษญาไม่มีวันจบแค่นี้แน่ เขากับน้าสาวคงต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุขไปอีกนาน

....

นางเอกเรา ร้ายได้ใจจริงๆ