ยัยตัวร้าย

เมย์ษญานั่งรอพ่อของเธอเพื่อไปทานอาหารเที่ยงพร้อมกันแต่วันนี้ดูเหมือนพ่อจะงานยุ่งมากทั้งวัน จนไม่มีเวลาออกไปทานข้าวเที่ยงพร้อมกันกับเธอ ซึ่งตอนนี้เธอก็รู้สึกหิวมากจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทานเองแถวๆบริษัท แล้วตั้งใจจะซื้อกลับเข้ามาฝากพ่อด้วย

“วันนี้คุณอิทไปทานข้าวร้านข้างๆบริษัทด้วย คุณอิทน่ารักนะดูติดดินมากเลยอะ เป็นถึงหลานชายของผู้ช่วยท่านประธานแต่ดูไม่ถือตัวเลย..”

“ใช่..ทั้งหล่อทั้งแสนดี คิดแล้วก็เสียดายอะ..”

เมย์ษญาที่ยืนใส่แว่นตาดำอยู่ในลิฟต์ตัวเดียวกันกับพวกเธอ ซึ่งทั้ง 2 คนที่เดินเข้ามาที่หลังก็ไม่ทันมองว่าในลิฟต์มีเธอยืนอยู่ด้วย 

“เสียดายที่คุณอิทมีแฟนอะหรอ ฉันรู้หรอกว่าแกจะพูดแบบนี้..?”

“รู้ดี ก็ฉันอิจฉาแฟนคุณอิทนี่ ได้คุณอิทเป็นแฟน คนอะไรไม่รู้ หล่อก็หล่อ แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ แล้วยังมีน้ำใจอีกด้วยนะ ต้องทำบุญอีกกี่ชาตินะถึงจะได้แบบนี้บ้าง”

เมย์ษญามองท่าทางของผู้หญิงที่พูดถึงอัทธกานต์ก็ดูหมั่นไส้ เพราะพวกเธอดูจะชื่นชมเขามากเกินไป

“สิบชาติ ก็คงไม่ได้หรอกย่ะ เขา2คนเหมาะสมกันแล้ว คุณณีเป็นประชาสัมพันธ์ของบริษัทเรา แกอะฝันกลางวันไปเถอะ 5555”

ทั้ง 2 หัวเราะให้กันอย่างสนุกสนานจนถึงมาชั้นล่างประตูลิฟต์ก็เปิดออก

“อุ้ย.!”

พวกเธอทั้ง 2 คนอุทานพร้อมกันที่มีคนเดินแทรกมาจากข้างหลัง เอาไหล่กระแทกพวกเธอจนเซออกมา

“คุณเมย์ษญา”

พวกเธอพูดพร้อมกันที่เห็นเป็นเมย์ษญาเดินผ่านหน้าพวกเธอไปโดยที่เธอไม่ได้หันกลับมามอง

พวกเธอรู้สึกใจเต้นแรงที่เมื่อกี้ยืนอยู่ในลิฟต์กับลูกสาวท่านประธานแต่พวกเธอกลับไม่เห็นตั้งแต่แรก จึงหันมามองหน้ากันด้วยความกังวลใจ

ร้านอาหารข้างบริษัท

“อยู่นี่เอง ฉันหาตั้งนาน”

เมย์ษญาเดินมาที่โต๊ะทานข้าวที่มีอัทธกานต์นั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคน เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอพร้อมกับผู้หญิงที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน 

“คุณพ่อให้นายพาฉันไปทานข้าว เพราะท่านติดประชุมยังไม่เสร็จนะ.”

เธอยยืนกอดอกพูดกับเขา เขาทำหน้าแปลกใจขึ้นมาว่าทำไมคุณลุงถึงให้เขาเป็นคนพาไป

“แล้วทำไมต้องเป็นผมคุณก็ไปเองซิครับ หรือคุณจะทานที่นี่ก็ได้”

“ไม่อะ ฉันไม่อยากทานอาหารกระจอกๆแบบนี้ แล้วอีกอย่างฉันก็เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกด้วย ฉันจะรู้เส้นทางที่นี่ได้ไงใบขับขี่ฉันก็ยังไม่มี แต่...”

เธอหันไปมองหน้าผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับเขา

“ถ้านายจะนั่งทานข้าวที่นี่ต่อก็ได้นะ ฉันจะได้ไปบอกคุณพ่อว่านายไม่สะดวกเพราะนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิง..”

เธอพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจผู้หญิงคนที่นั่งกับเขา

“ก็ได้ครับผมจะพาคุณไป แต่ผมขอเวลาสักครู่”

“กี่นาที ฉันหิว”

เธอทำหน้าไม่พอใจใส่เขา

“5 นาที คุณออกไปรอผมข้างนอกก่อน เดี๋ยวผมตามออกไป”

เขาพูดกับเธอเเสียงเข้ม เธอจึงก้มหน้าลงมามองหน้าเขานิ่งๆแต่ก็ยอมทำตามที่เขาบอก 

“พี่ต้องพาคุณเมย์ลูกสาวของคุณอาไปทานข้าว พี่ไม่อยากขัดคำสั่งของคุณอาณีเข้าใจพี่นะ”

ณีแฟนสาวของเขาที่ตอนนี้นั่งทำหน้าเศร้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“...”

“ณี เย็นนี้เราซื้ออะไรไปทำกินด้วยกันที่ห้องณีดีไหม..?”

“ก็ได้ค่ะ..พี่อิทรีบไปเถอะค่ะ คุณเมย์เธอคงรอแย่แล้วนะคะ..”

เธอมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจที่เขาคงฝืนใจมาก

“ครับ เดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยเจอกันนะครับ”

เขายิ้มให้เธอแล้วก็เอื้อมมือไปจับมือเธอขึ้นมาจุ๊บ 1 ทีก่อนที่เขาจะเดินไปหาเมย์ษญา

“คุณอยากทานอะไรครับ.?”

เขาเดินออกมาทำหน้าเหมือนแบกทั้งโลกเอาไว้

“ไม่รู้ ก็หาไปเรื่อยๆ”

เธอเดินนำเขามาลอยหน้าลอยตามาตามทางแอบยิ้มสะใจที่หลอกเขาสำเร็จ ความจริงพ่อเธอไม่ได้ให้เขาพาไปทานข้าวหรอก เธออยากแกล้งเขามากกว่า หมั่นไส้ตั้งแต่ได้ยินผู้หญิง 2 คนในลิฟต์พูดถึงเขาแล้ว

“คุณเมย์ สรุปได้หรือยังครับว่าจะไปทานข้าวที่ไหน ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะครับ ผมต้องกลับไปทำงาน”

เขาขับรถพาเธอออกมาได้ 30 นาทีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่บอกซักทีว่าอยากไปทานร้านไหน จนเขาเริ่มรำคาญ เขาก็พยายามแนะนำร้านนั้นร้านนี้ให้เธอก็ไม่สนใจ

“ก็ฉันไม่อยากกินร้านนี้นี่ ไปร้านอื่น”

“ถ้าคุณไม่เลือกร้านอาหารมาสักร้านนะ ผมจะกลับแล้ว แล้วคุณก็หาร้านที่อยากกินเอาเองแล้วกัน”

เขาหันมาหามองเธอจากเบาะหลังด้วยความไม่พอใจที่เธอเห็นเขาเป็นแค่คนขับรถ

“ฉันไม่อยาก..”

จ๊อกกก จ๊อกกก >>> จู่ๆเสียงท้องร้องของเธอก็ดังขึ้น 

“อุ๊ย..!”

“นั่นไงเสียงท้องคุณร้อง เสียงท้องร้องขนาดนี้ คุณยังทนไปร้านอื่นอีกมั้ยครับ ร้านนี้แหละผมก็หิวแล้วเหมือนกันเมื่อกี้ผมกินข้าวมานิดเดียวเอง ถ้าคุณไม่กินผมกินนะครับเพราะผมหิว แล้วผมก็ต้องรีบกลับไปทำงานด้วย”

เขาจอดรถหน้าร้านแล้วเดินลงไปโดยไม่รอเธอ เธอทำหน้าบึ้งตึงแต่ก็เริ่มแสบท้องแล้วจึงยอมเดินลงมาจากรถนั่งร่วมโต๊ะคู่กับเขา

“ผมสั่งไว้ให้แล้ว ร้านนี้อร่อยผมมาทานที่นี่บ่อยกับแฟนผม คุณน่าจะชอบ”

เธอมองไปรอบๆร้านก็เป็นแค่ร้านข้าวหมูแดง หมูกรอบธรรมดา

“ร้านดูธรรมดาแบบนี้จะอร่อยได้ไง ถ้าฉันกินไม่ได้นะนายเจอดีแน่”

เขามองหน้าเธออย่างเบื่อหน่อย ผู้หญิงอะไรไม่รู้เรื่องเยอะ

ผ่านไป 15 นาที

“เอาแบบนี้เพิ่มอีก 1 จานซิ”

เขามองที่จานตรงหน้าเธอที่ตอนนี้ไม่เหลือข้าวสักเม็ดในจานก็รู้สึกอึ้งๆ

“ฉันพูดไม่ได้ยินหรือไง เอาแบบนี้เพิ่มอีกจานนึง เร็วซิ ฉันหิวฉันยังไม่อิ่มเลยนะ.”

เขาสั่งพนักงานแล้วก็หันกลับมามองเธอที่คอยชะเง้อมองไปที่เด็กเสิร์ฟตลอด 

เขามองเธอแล้วก็อดยิ้มๆไม่ได้ที่เห็นเธอทำตัวเหมือนเด็ก พอเด็กเสิร์ฟเอาอาหารมาวางให้เธอก็ดูดีใจมาก เขาเผลอแอบมองรอยยิ้มที่ดูสดใสแล้วก็ดูมีความสุขมากขอบเธอจนเผลอยิ้มตามเธอออกมา 

“ยิ้มอะไร.บ้าปะเนี่ย.?”

“เปล่า..”

เขารีบหันหน้าหนีไปอีกทาง จนเมื่อเธอทานข้าวจนหมดอีกจานเขาก็หันกลับมาถาม

“อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ.?”

“อืม...”

เธอพยักหน้ารับเขา

“ก็ต้องอิ่มอะนะ กินไปตั้ง 2 จานแล้วนี่ เห็นมั้ยครับผมบอกแล้วว่าคุณต้องชอบ”

“ก็งั้นๆ อะ”

เขามองหน้าเธอที่ทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่สนใจก็อดขำไม่ได้ 

“ผมเช็คบิลเลยนะครับ.?”

“เดี๋ยว ฉันอยากสั่งกลับไปให้คุณพ่อบ้าง ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย มัวแต่ประชุมทั้งวัน”

“ได้ครับ”

เขาเรียกเด็กเสิร์ฟให้มารับออเดอร์

“เอาข้าวหมูแดงพิเศษ 1 กล่อง เอาแต่ไข่แดงได้มั้ยคะ...ขอ 2 ลูกนะคะ เพิ่มข้าวให้อีกนิสนึง ขอขิงดองเยอะๆ กับน้ำซุปอีก 1 ถุงค่ะ อ่อ! เพิ่มฟักให้ด้วยนะ...ขอบคุณค่ะ.”

 เขามองดูเธอสั่งอาหารด้วยความใส่ใจให้พ่อเธอแล้ว ก็รู้สึกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณอาถึงได้รักเธอมาก

...

“พ่อคะ เมย์ซื้อข้าวหมูแดงมาฝากค่ะพิเศษใส่ไข่แดง 2 เพิ่มข้าว มีน้ำซุปใส่ฟักเต็มถุงเลยนะคะ ของโปรดของคุณพ่อด้วย..”

เธอยิ้มให้เขาพร้อมชูกล่องข้าวขึ้นมาให้พ่อดู

“พ่อทานแล้วเมย์ เมย์เอาไปทานเถอะลูก”

เธอได้ยินแล้วรู้สึกน้อยใจมากจนหน้าเธอนิ่งไป อัทธกานต์เห็นสีหน้าเธอแล้วก็รู้สึกเห็นใจ แล้วก็คิดด้วยว่าถ้าพ่อของเธอปฏิเสธคงได้เรื่องใหญ่แน่

“คุณอาครับ ทานสักหน่อยเถอะนะครับ คุณเมย์ออกไปซื้อมาให้อย่าให้เธอเสียน้ำใจเลยนะครับ ผมว่า...”

เขาพยายามทำหน้ายื่นให้พ่อของเธอดู เพื่อให้หันไปมองที่ลูกสาวซึ่งตอนนี้นั่งทำหน้าบึ้งอยู่

“อ่อ.! เอ่อได้ๆ..เมื่อกี้พ่อก็ยังไม่ค่อยรู้สึกอิ่มเลย เมย์ไปเอาข้าวใส่จานมาให้พ่อหน่อยนะ..”

เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกลับยิ้มด้วยความดีใจ เธอรีบตอบตกลงแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเพื่อจะไปเตรียมข้าวใส่จานมาให้พ่อตัวเอง

“ค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากนะอิทที่ช่วยบอกอา ไม่งั้นยัยเมย์งอนอาอีกแน่ แล้วนี่ทำไมถึงออกไปทานข้าวด้วยกันได้หละ.?”

อัทธกานต์มองหน้าพ่อของเธอด้วยความแปลกใจ ก็เป็นเขานิที่เป็นคนบอกให้พาเมย์ษญาไปทานข้าว

“เอ่อ..พอดีคุณเมย์เธอหิวข้าวแล้วผมเห็นว่าเธอไม่ค่อยรู้จักเส้นทางดีเท่าไหร่ ผมเลยขออาสาพาเธอไปนะครับ”

เขาต้องพูดโกหกออกไป เพราะความจริงแล้วเขาโดนเมย์ษญาหลอกต่างหาก

“มาแล้วค่ะคุณพ่อ”

เธอยกจานข้าวมาตั้งบนโต๊ะตรงหน้าคุณพ่อของเธอ

“เมย์ ขอบคุณตาอิทเขาด้วยนะที่เขาพาไปทานข้าวนะ ทีหลังไม่ต้องไปรบกวนพี่เขานะลูก คนขับรถพ่อก็อยู่ให้พาไปก็ได้นะวันหลังนะ.”

เธอรู้สึกได้ว่าเขาคงรู้แล้ว จึงหันไปมองหน้าเขา

“...”

“...”

ทั้ง 2 คนมองจ้องหน้ากันด้วยสายตาคนละแบบ เมย์ษญามองเขาด้วยความสะใจ แต่เขามองเธอด้วยสายตาที่รังเกียจผู้หญิงที่ร้ายกาจแบบเธอ

...