บทที่ 1

หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวแขนยาวสีขาวยาวกรอมเท้า เธอนั่งหลบอยู่ใต้โลงที่บรรจุศพพ่อเธอ...แท้ที่จริงบนโลงไม้ไม่ได้มีพ่อเธออยู่ในนั้น แต่พ่อเธออยู่ในโลงเย็นข้างล่างนี้ต่างหาก

“ทะ...ทำไม...ฮึกก ทำไมพ่อต้องทิ้งแก้วตาไปด้วยคะ” ใบหน้านวลที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก แนบลงกับประตูโลงเย็น...ความเย็นของมันให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บจนถึงขั้วหัวใจ

วันนี้ไม่มีพ่อแล้ว...เธอไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี

“แก้วตาคิดถึงพ่อค่ะ คิดถึงพ่อ ฮึกกก” หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้รินไหล ก่อนจะทิ้งตัวลงเอาหลังพิงโลงเย็นไว้ และกอดเข่าร้องไห้ออกมา

ผู้คนในงานเริ่มทยอยกลับกันแล้ว...เธอพึ่งรู้ว่าเธอไม่มีญาติเลย ถึงมี...ทุกคนก็หวังแต่ผลประโยชน์จากเธอ ไม่มีใครหวังดีกับเธอจริงๆ เธอจึงใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแค่สองคน เรามีกันแค่สองคน ไม่มีใครอีกแล้ว

“คุณแก้วตา...ไปกับเราเถอะครับ อย่าให้ทุกอย่างแย่ไปกว่านี้เลย” หญิงสาวจับโลงเย็นไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา 

ผู้ชายชุดดำพวกนี้จะจับตัวเธอไป...เธอไม่รู้จัก ทุกคนในงาน รวมถึงญาติเธอ ก็ว่าเธอเรื่องมาก และทำเหมือนคนพวกนี้ทำถูกแล้วที่จะเอาตัวเธอไป ทุกคนด่าทอเธอที่เธอไม่ยอมไปกับคนพวกนี้...

“ไม่ไป...ฉันไม่รู้จักพวกคุณ! คุณฆ่าพ่อฉันไปแล้วคุณจะเอาอะไรจากฉันอีก!!” เสียงหวานตวาดออกไปสุดเสียง ก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นมองผู้ชายชุดดำพวกนั้นด้วยแววตาโกรธแค้น

ถ้าคนพวกนี้ไม่มีอะไร...เขาจะมาจับเธอไปทำไม ถ้าเขามาดี ทำไมเขาไม่มาตกลงมาพูดกับเธอดีๆ แต่นี่มาฉุดกระชากตัวเธอไปทำไมกัน!

“แก้วตาไม่อยากไป...พ่อ ฮึกก แก้วตากลัว” หญิงสาวขยับตัวชิดกับโลงเย็นและเปิดประตูเล็กๆ จับปลายเท้าพ่อเอาไว้

“พ่อจ๋า ฮือออ แก้วตากลัว ฮึกก” ความเย็นสัมผัสผิวนุ่ม...หญิงสาวได้แต่กัดปากที่สั่นระริกของตัวเองไว้...ไม่มีมนุษย์คนไหนทนความเย็นในนี้ได้หรอก นอกจากไม่มีชีวิตอยู่แล้ว...

เธอร้องไห้ออกมาดั่งโลกถล่มลงไปตรงหน้า เธอต้องยอมรับความจริงในข้อนี้...ไม่มีพ่ออีกต่อไป โลกใบนี้จะเหลือเธอแค่คนเดียวแล้ว

เขามาไม่ทันพระสวด…ไม่เหลือญาติหรือคนร่วมงานคนใดในศาลาวัดนี้แล้ว มีเพียงชายฉกรรจ์หลายคนยืนอยู่ในศาลาที่เปิดไฟสว่างไว้เกือบหมด 

ร่างสูงเกือบสองเมตรก้าวลงจากรถตู้คันหรู ก่อนสองเท้าจะเดินเข้าไปในศาลา ‘ทิน’ เลขาและบอดี้การ์ดคนสนิท จุดธูปให้เขา 1 ดอก ก่อนจะส่งให้ เขาเดินไปหยุดอยู่หน้ารูปและปักธูปดอกนั้นลงไปที่กระถางด้านหน้า และจ้องมองคนในรูปภาพที่ส่งยิ้มให้มาอยู่แบบบนั้นนานนับนาที…

“พี่มันคนเห็นแก่ตัวทั้งตอนมีชีวิตอยู่และตอนตาย!!” เสียงเข้มเอ่ยออกมาเสียงดัง และแสยะยิ้มมองรูปอย่างสมเพช!

“คุณมีสิทธิอะไรมีว่าพ่อแก้วตา!!” ดวงตาคมเข้มกวาดตามองสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งที่โพล่ออกมาจากใต้โลงด้านหน้า

“ฉันจะว่าแล้วเธอจะทำไม?” ร่างสูงกอดยืนและหรี่ตาพินิจพิเคราะห์หญิงสาวหน้าตาดีตรงหน้า...ก่อนจะหัวเราะออกมา

“หัวเราะอะไร!! หัวเราะทำไม!!” มือเล็กพุ่งเข้ามาผลักที่อกเขาอย่างแรงจนเขาเซไปด้านหลัง เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและจ้องมองเขาอย่างโกรธแค้น!