2 หักปีกพญาหงส์

เฮ่อป๋อเหยียนทำตามที่พูดไว้ เขาบอกว่าจะมาเยี่ยมลูกเขาก็มา เขาละเลยนางก็จริง แต่โชคดีหน่อยที่มิได้ละเลยเด็กน้อยที่ยังไม่รู้ความ สถานะในบ้านของบุตรสาวของนางจึงมิได้ลำบากอะไรนัก

ตั้งแต่วันที่ได้รับพระราชทานนามให้แก่บุตรสาว อันหนิงเองก็เลือกที่จะตัดขาดกับคนของนางทั้งหมด อีกทั้งยังออกคำสั่งให้พวกเขาถอยร่นออกไปอยู่นอกเมืองหลวง ถึงแม้จะผิดต่อบรรพชน ต่อตระกูลของพระมารดาที่ล่วงลับไปแล้วหลายปี นางก็ต้องทำ เพื่อให้พระอนุชาของนาง คลายความกังวลใจให้ได้มากที่สุด

อันที่จริงนางเองก็ไม่อยากให้เกิดปัญหากันในอนาคต แต่กระนั้นก็ยังส่งข่าวคราวติดต่อหารือกันอยู่บ้างในบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป ชีวิตความเป็นอยู่และเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับฟู่หลิงน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก

แน่นอนว่าจดหมายพวกนั้น ย่อมจะต้องถูกตรวจสอบก่อนส่งออกไป อันหนิงรู้ดีว่า พวกเขาไม่ไว้วางใจนาง จึงยินยอมเปิดเผยเนื้อหาทุกอย่างที่เกี่ยวข้องในนั้นอย่างไม่ปิดบัง

เฮ่อป๋อเหยียนพ่นลมหายใจอย่างไม่พอใจ เพราะนางรู้ว่าเขาจะต้องอ่านเนื้อหาในจดหมาย นอกจากเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ประจำวันและฟู่หลิงน้อยแล้ว ก็เป็นเนื้อหาที่ด่าเขากลาย ๆ

“ตายจริง... ฮูหยินด่าท่านผ่านจดหมายพวกนี้อีกแล้ว” จี้หานเยี่ยนที่นั่งอยู่บนตักของเฮ่อป๋อเหยียนย่อมได้อ่านจดหมายพวกนั้นขององค์หญิงอันหนิงด้วยเช่นกัน

“เจ้าอ่านหนังสือออกเหรอ แล้วรู้ได้อย่างไรว่านางด่าข้า” เฮ่อป๋อเหยียนโอบเอวของอนุภรรยาอย่างรักใคร่ ตอนนี้นางท้องโตอีกไม่นานก็คงคลอด ก็ได้แต่หวังให้เด็กในครรภ์ของจี้หานเยี่ยนเป็นเด็กผู้ชาย

“ไม่ออกหรอกเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอียงคอทำท่าทางคลอเคลียอย่างเอาอกเอาใจ นางอ่านจดหมายพวกนี้ไม่ออกหรอก นางเองก็มิใช่คนที่ฉลาดเช่นนั้น “ท่านพี่เคยเล่าให้ข้าฟังเจ้าค่ะ ว่าเนื้อหาในจดหมายพวกนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งใด ทุกครั้งที่ท่านเล่าให้ข้าฟัง...” มือเล็กแตะที่ปลายคางของสามี “สีหน้าของท่านก็จะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งไป”

“นั่นสิ” เฮ่อป๋อเหยียนชอบที่จี้หานเยี่ยนเป็นเช่นนี้ ก็ไม่แย่เท่าไหร่ที่รับนางเข้ามาอยู่ในจวน คนหนึ่งอ่อนหวานช่างเอาใจ ส่วนซื่อหลิวฟางที่เคยเป็นนางกำนัลในวังมาก่อนคอยดูแลความเป็นอยู่ของเขา ต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของกันและกัน

แตกต่างโดยสิ้นเชิงจากองค์หญิง สตรีผู้นั้นงดงามก็จริง แต่เย็นชาไร้อารมณ์ ตั้งแต่แต่งงานกับเขานางก็ไม่เคยยิ้มให้เขาเลยสักครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาตกหลุมรักนางก็เพราะรอยยิ้มที่สดใสอบอุ่นราวกับแสงตะวัน

เฮ่อป๋อเหยียนออกรบ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง เขากำชัยชนะกลับมาเมืองหลวง สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาเหนือทรัพย์สินเงินทองนั่นก็คือนาง

“ท่านโหว ท่านต้องการสิ่งใดนอกเหนือจากทรัพย์สินเงินทองหรือไม่” ฮ่องเต้เถียนตี้ตรัสถามกลางท้องพระโรงต่อหน้าขุนนางนับสิบชีวิต

เฮ่อป๋อเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกราบทูลออกไป

“กระหม่อมนั้น... มีสิ่งที่ต้องการพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่...” เฮ่อป๋อเหยียนอ้ำอึ้งมิกล้าพูดออกไปในทันทีเพราะเกรงกลัวพระอาญา

“ท่านพูดมาเถิด ไม่ว่าสิ่งใดที่ท่านต้องการ ข้าก็พร้อมจะมอบมันให้ท่าน กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ”

“กระหม่อม... ขอองค์หญิงอันหนิงได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

ในเวลานั้นฮ่องเต้เถียนตี้เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ได้... ข้ายกนางให้ท่าน”

หลังจากนั้นพิธีมงคลสมรสอันยิ่งใหญ่ก็ถูกจัดขึ้น และเขาก็ได้นางมาครอบครอง ชีวิตคู่ก็ดูเหมือนจะราบรื่นและผ่านไปได้ด้วยดีราว ๆ สองปี เฮ่อป๋อเหยียนถูกเรียกตัวเข้าวังหลวง ฮ่องเต้เถียนตี้พระราชทานอนุภรรยาให้กับเขาอีกสองคน นั่นก็คือจี้หานเยี่ยนนางคณิกาชื่อดังและซื่อหลิวฟางให้แก่เขาแบบลับ ๆ เฮ่อป๋อเหยียนมิอาจปฏิเสธได้ จำต้องรับพวกนางเอาไว้

“จะดีไม่น้อยถ้าท่านโหว... มีบุตรกับพวกนางทุกคน” ฮ่องเต้ตรัสพร้อมแย้มพระสรวล

สีพระพักตร์ของพระองค์ในเวลานี้ เมื่ออยู่ตามลำพังมิได้มีขุนนางฝ่ายอื่นอยู่ด้วย กลับมิใช่ฝ่าบาทคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“พ่ะย่ะค่ะ... กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะของฝ่าบาทในวันนั้น เฮ่อป๋อเหยียนยังคงจำมันได้ดี ที่แท้แล้วการยกองค์หญิงอันหนิงให้แก่เขานั้นก็คือ หนึ่งในแผนการเด็ดปีกพญาหงส์ มิให้นางได้มีโอกาสโบยบินอยู่เหนือมังกรอีกต่อไป

เมื่อเสร็จธุระแล้วเฮ่อป๋อเหยียนก็แวะไปที่เรือนร้อยดอกไม้อีกครั้ง ชายหนุ่มเข้าไปที่นั่นแบบเงียบ ๆ เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากด้านในแผ่วเบา เสียงที่เขานั้นจำได้ดีว่าเป็นใคร

“ฮูหยินดูสิเจ้าค่ะ คุณหนูยิ้มงดงามเหลือเกิน เมื่อเติบโตขึ้นจะต้องงดงามเหมือนท่านแน่ ๆ”

“งั้นหรือ... เด็กดีของแม่...” อันหนิงหยอกล้อเล่นกับฟู่หลิงน้อยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ฟู่หลิงน้อยของนางทำให้นางมีแรงใจในการมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ เมื่อคิดถึงสามี นางเองก็มิได้รังเกียจที่จะแต่งงานกับเขา... เขาและนางพบหน้ากันมาหลายครั้งแล้ว จะนับว่าเป็นสหายก็ไม่ได้เพราะเคยพูดคุยกันอยู่แค่เพียงไม่กี่ครั้ง เฮ่อป๋อเหยียนเป็นบุรุษองอาจสง่างาม เป็นที่หมายตาของเหล่าสตรีทั้งแผ่นดิน ทุกอย่างก็ดูผ่านไปได้ด้วยดี

ในคืนวันแต่งงาน อันหนิงยังคงจำสีหน้าของเขาได้ ทำอะไรก็ดูผิดที่ผิดทางไปเสียหมด ท่าทางใสซื่อน่าเอ็นดูและแล้วนางก็เริ่มตกหลุมรักเขา แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นสั้นเหลือเกิน หลังจากนั้นสองปีเขาก็เหยียดหยามนาง ย่ำยีหัวใจของนาง ด้วยการแต่งอนุภรรยาพร้อมกันถึงสองคน หัวใจของอันหนิงแหลกสลายด้วยน้ำมือของเขา ไหนจะฮ่องเต้ที่ค่อย ๆ เก็บคนสำคัญที่หนุนหลังนางทีละคนโดยที่นางไม่รู้ตัว

ครั้นรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว รอบตัวนางแทบจะไม่เหลือใครหนุนหลังอีกต่อไปแล้ว แต่กระนั้นพระอนุชาของนางก็ยังคงหวาดระแวงทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนาง

สองคนแม่ลูกพูดคุยกันราวกับรู้เรื่อง เฮ่อป๋อเหยียนยืนดูอยู่ห่าง ๆ รอยยิ้มเช่นนั้นนางมิเคยมีให้กับเขามานานมากแล้ว คงจะนับตั้งแต่วันที่เขาพาอนุภรรยาสองคนเข้ามาอยู่ที่บ้าน นั่นเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจมิใช่รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มให้มันผ่านไป เขาต้องรออีกนานไหมกว่าที่นางจะยิ้มเช่นนั้นให้แก่เขา

น่าอิจฉาเด็กนั่นจริง ๆ ที่ได้รับรอยยิ้มอย่างจริงใจจากนางไป