ตอนที่ 12

​

EP12

​

08.30 น.

"เข้าประชุมแทนฉันก่อน อีกสามสิบนาทีฉันถึงบริษัท" เสียงของคาวิลพูดผ่านปลายสายสอดแทรกเข้ามาในโซนประสาทของคนตัวเล็กที่นอนหลับใหลอยู่ ปิ่นโตเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ยืนหันหน้าเข้ากับระเบียงห้อง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนกว่าบทสวาทจะจบลงตัวเองก็หมดเรี่ยวแรงผล็อยหลับใต้ร่างของเขาไปแล้ว ตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่บนเตียงนอนของคาวิลโดยไม่รู้ตัว

"ตื่นแล้วหรอ"

"ค่ะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ" เธอตอบเพียงเท่านั้นก็พาร่างกายบอบช้ำของตนเองลุกขึ้นจากเตียง ร่างเล็กหอบผ้าห่มพันตัวแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ร่วงหล่นอยู่ข้างเตียงมาสวมลวกๆ

"วันนี้เรียนเสร็จกี่โมง"

"หนูมีงานโรงเรียนต่อค่ะ"

"ฉันถามว่ากี่โมง"

"ไม่ทราบค่ะ"

"จะตอบแบบนี้?" คิ้วหนาขมวดยุ่ง แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินมาประชิดร่างบางแล้วคว้าแขนเรียวที่กำลังติดกระดุมเสื้อนักเรียนอยู่

"ก็หนูไม่รู้ว่าต้องเลิกกี่โมง เพราะหนูมีซ้อม" ใบหน้าซีดเอ่ยตอบด้วยนํ้าเสียงอ่อนเพลีย ร่างกายเธอแทบจะทรุดลงพื้นห้องเพราะความเจ็บจากตรงนั้นวิ่งพล่านทั่วร่างกาย ขยับตัวนิดหน่อยก็รู้สึกเจ็บ

"เธอซ้อมอะไร"

"ประกวดดาวเดือนค่ะ รู้แล้วก็ช่วยปล่อยหนูด้วย เพราะหนูสายมากแล้ว"

"ใครอนุญาตให้เธอลงประกวด" หน้าคาวิลเริ่มไม่พอใจมากกว่าเดิม อีกทั้งมือหนายังออกแรงบีบแขนเล็กแน่นมากขึ้นกว่าเดิม นั้นยิ่งทำให้ปิ่นโตเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"แล้วคุณเป็นอะไร ทำไมต้องถามขนาดนี้ด้วย"

"ชอบทำตัวเด่น?"

"หนูโดนเพื่อนโหวตค่ะ พอใจแล้วก็ช่วยปล่อย"

"…" คาวิลเงียบ เขาไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พลันก็เกิดคำถามเข้ามาในหัว คนตรงหน้าเขาสวยมากขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมถึงถูกเลือกให้ประกวดดาวเดือนของโรงเรียน แต่เขาก็ได้คำตอบแล้วว่าเธอสวยจริงๆ สวยทุกส่วนของร่างกาย สวยจนเขารู้สึกหงุดหงิด

"ปล่อยหนูได้แล้วค่ะ"

"ฉันไม่สนหรอกนะว่่าเธอจะทำอะไรบ้าง แต่หน้าที่ของเธอคือต้องกลับมาแหกขาให้ฉันเอา" ปากพูดจาเหน็บแนม มือก็ยอมปล่อยแขนเธอ ปิ่นโตจึงรีบติดกระดุมต่อ แล้วสวมเสื้อผ้าชิ้นที่เหลือ

"ไม่ต้องย้ำค่ะ หนูรู้หน้าที่ของตนเอง"

"ก็ดี เพราะฉันก็ไม่ชอบพูดอะไรซํ้าๆ"

"หมดแล้วใช่ไหมคะ สิ่งที่จะพูด หนูจะได้ไป"

"ไปสิ…" พูดแค่นั้นคาวิลก็เดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาไม่ได้มองร่างเล็กในชุดนักเรียนที่กำลังเดินออกไปจากห้องตนเองด้วยซํ้า เหมือนกันกับปิ่นโตที่ไม่ได้หันไปมองเขาเลยแม้แต่น้อย

•••

@บริษัท SIMON GRUB

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ทำไมวันนี้มาทำงานสายจังคะอาวิล~" ทันทีที่มาถึงบริษัทเสียงคุ้นหูก็เอ่ยทักขึ้น เป็นแพรวาที่กำลังนั่งหมุนเก้าอี้ของตำแหน่งประธานบริษัทของเขาเล่น และเธอก็เป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ในห้องของประธานเครือ SIMON

"มีธุระนิดหน่อย แล้วนี่หนูแพรไม่ไปเรียนหรอคะ"

"มีสิบโมงครึ่งค่ะ เลยแวะมาหาอาวิลก่อน"

"แต่อามีประชุมต่อนะ"

"ธิงส์แจ้งมาแล้วค่ะ ว่าประชุมเสร็จแล้ว ธิงส์ฝากให้แพรบอกอา เพราะเขาเป็นคนเปิดประตูให้เข้ามา" แพรวาเอ่ยบอกด้วยนํ้าเสียงสดใส ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ของประธานมาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาแทน คาวิลจึงเดินไปหยิบกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานมาหย่อนตัวนั่งลงข้างกายแพรวาพร้อมตวัดท่อนขาขึ้นไขว้กันด้วยท่าทางสบายๆ

"หนูแพรเป็นคนชงกาแฟมาให้อาหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"รสชาติดีเหมือนเดิมเลยนะ"

"ขอบคุณนะคะ~~"

"หนูแพร"

"ว่าไงคะ" หลังจากที่คาวิลจิบกาแฟไปแล้วก็วางไว้บนโต๊ะ ชายหนุ่มเหลือบมองคนข้างกายเหมือนต้องการจะถามอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะถามออกไป ทำให้แพรวาเลิกคิ้วสงสัย

"…"

"อาวิลมีอะไรรึเปล่าคะ"

"ปกติเพื่อนหนู เขามีใครมาจีบ เอ่อ หมายถึง…"

"อ๋อ อาวิลหมายถึงปิ่นหรอคะ"

"อืม" คาวิลขานรับในลำคอ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบแก้เก้อ พร้อมกับหลบสายตาของหลานสาว

"ก็เยอะนะคะ ในโรงเรียนก็คนชอบเยอะเลยแหละ รุ่นพี่จีบกันตรึม แต่ปิ่นจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ อาวิลถามทำไมหรอคะ"

"เปล่า"

"หวงหรอออออออ"

"ไม่ใช่"

"แล้วถามอะไรอีกไหมคะ แพรจะตอบเท่าที่รู้นะ" แพรวาอมยิ้มเมื่อนึกสนุกที่เห็นอาของตนเองดูสนใจเรื่องของปิ่นโตเป็นพิเศษ

"แล้วเพื่อนหนู เขาเคยมีแฟนรึป่าว"

"ปิ่นไม่เคยมีแฟนค่ะ อาไม่ต้องห่วงเรื่องคนเก่าเลยนะ~"

"ไม่ใช่แล้ว อาแค่ถาม ไปเรียนได้แล้วไป" คาวิลเอ่ยตอบ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันหลังให้แพรวา รู้ตัวอีกทีเขาก็เผลอยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบหุบเพราะกลัวแพรวาเห็น

"งั้นนนน หนูไปเรียนเลยก็ได้ แต่ถ้าอยากถามอะไรเกี่ยวกับปิ่น ถามหนูได้ตลอดเลยน้าาา"

"เดินทางไปเรียนปลอดภัยนะครับ"

"ได้ค่ะ" แพรวาเอ่ยตอบแค่นั้นก็หยิบกระเป๋ามาคล้องบ่า แล้วเดินไปโบกมือลาคุณอา จังหวะเดียวกันที่เดินออกจากห้องทำงานของคาวิล ธิงส์ก็สวนเข้ามาพอดี

"ขออนุญาตครับบอส ผมเอารายงานการประชุมมาส่งครับ"

"เรียบร้อยดีใช่ไหม" คาวิลเอ่ยถามออกไปแล้วหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้

"เรียบร้อยดีทุกอย่างครับ เหตุการณ์บนเรือขนส่งสินค้าไม่ได้ส่งผลอะไรกับธุรกิจของเราเลย ผมกำลังวางแผนดำเนินธุรกิจตัวซอร์ฟแวร์ตัวต่อไปของเราอยู่ครับ" ธิงส์พูดแค่นั้นก็วางเอกสารสรุปการประชุมลงบนโต๊ะให้คาวิลอ่าน มือหนาหยิบขึ้นมาแล้วกวาดสายตาอ่านโดยคร่าวๆ ก่อนจะปิดลงแล้วพยักหน้าพึงพอใจ

"นายยังทำงานได้ดีเหมือนเดิมเลยนะ"

"ขอบคุณครับบอส"

"ฉันมีอีกเรื่องอยากให้นายจัดการ ส่งแม่และยายของเด็กนั้นกลับมาที่ไทย และจัดการขนของออกจากบ้านหลังนั้นแล้วขายทิ้งซะ"

"ได้ครับบอส ผมจะรีบจัดการให้"

•••

@SPR โรงเรียนมัธยมปลายเอกชน

หลังจากที่เรียนเสร็จปิ่นโตก็มาซ้อมตามปกติของตนเองเพราะในไลน์กลุ่มก็มีการนัดกันเอาไว้แล้ว หลังจากซ้อมเสร็จเธอก็เดินมาที่ห้องน้ำของหอประชุมเพื่อที่จะจัดการธุระของตนเองก่อนจะกลับบ้าน ซ้อมเสร็จก็เหนื่อยมากแล้ว เธอต้องรีบไปจัดการกับเรื่องของตนเองต่อและต้องกลับบ้านไปหาคาวิลตามที่เขาบอกเมื่อเช้า

มือบางหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋านักเรียนของตนเองแล้วฉีกออก ก่อนจะเปิดฝาขวดนํ้าแล้วยกมือขึ้นกรอกเม็ดยาใส่ปาก ตามด้วยน้ำเปล่า ทำทุกอย่างเสร็จสับก็ปิดฝาแล้วหย่อนลงกระเป๋า ในตอนที่เธอกำลังจะหมุนตัวกลับสายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับนะริหัวหน้าห้องที่มาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธออีกสองคน

"ช่วยหลีกทางให้ฉันด้วย"

หมับ!

นะริไม่ได้สนใจคำคำพูดของปิ่นโตเลยแม้แต่น้อยสายตาของเธอเหลือบมองมือของปิ่นโตก่อนจะให้สัญญาณเพื่อนตัวเองเข้าไปจับไว้แล้วแย่งซองยาคุมออกมา

"เธอทำอะไรของเธอ"

"ยาคุม?"

"มันไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะริ"

"ใจแตกหรอเนี่ย" นะริยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดอัดถ่ายคลิป เธอยกซองยาคุมขึ้นตรงหน้าปิ่นโตแล้วหัวเราะออกมาก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง

"หยุดนะ เธอทำบ้าอะไรของเธอ"

"ว่าที่เดือนของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นแบบนี้เองหรอเนี่ย หว่า เสียชื่อหมด แบบนี้ยังจะมีหน้าไว้บนบ่าอยู่อีกไหมน่า"

"นะริ ฉันบอกให้เธอหยุด!" ปิ่นโตพยายามใช้เเรงที่เหลือของตนเองให้หลุดจากเพื่อนของนะริ แต่ดูเหมือนว่าแรงคนเดียวกับแรงสองคนช่างต่างกันมาก

"หยุดก็ได้ ปล่อยมัน"

"ลบคลิปออกเถอะ เธอทำแบบนี้เพราะต้องการอะไร"

"ถอนตัวออกสิ แล้วฉันจะลบให้"

"ถ้าเธอต้องการแบบนั้นเธอก็ควรจะบอกกันดีๆ ไม่ใช่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้"

"ไม่ต้องมาสั่งสอน รีบถอนตัวออกให้เร็วที่สุด ก่อนที่ฉันจะปล่อยคลิปเธอ" นะริพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเธอก็เดินออกจากห้องน้ำไป ปิ่นโตทิ้งหลังเอนกับอ่างล้างมือด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้อีก?

•••

22.00 น.

เป็นเวลาสี่ทุ่มดวงตาคมกริบเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตนเองพร้อมกับคิ้วที่ขมวดยุ่ง ป่านนี้เขายังไม่เห็นร่างของปิ่นโตโผล่หัวมาเลย จนเขาเริ่มรู้สึกจะหงุดหงิด ร่างหนาที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียงหยัดกายลุกขึ้นแล้วทิ้งมวลบุหรี่ลงถาดเขี่ย ก่อนจะคว้ากุญแจรถขึ้นมา แต่พอจะเดินไปเปิดประตูก็เห็นคนตัวเล็กในชุดนักเรียนเดินเข้ามาพอดี ใบหน้าของเธอดูเหนื่อยล้า

"มาช้า"

"มีธุระนิดหน่อยค่ะ"

"ธุระอะไร"

"หนูไปฉีดยาคุมมา"

"ไปอาบนํ้า ฉันจะรอ"

"หนูขอพักได้ไหมวันนี้"

"ไม่"

"หนูเหนื่อยจริงๆ"

"มันเรื่องของเธอ ฉันต้องการปลดปล่อย"

"คุณอยากมากก็ไปหาคนอื่นก่อนก็ได้นิคะ"

"มาช้าแล้วยังขัดคำสั่งฉันอีกหรอ"

"หนูแค่เหนื่อย…"

"ทำเพื่อแม่กับยายหน่อยสิ เด็กน้อย" คาวิลพูดกระซิบหูเธอ แล้วฝังจมูกคมสันลงบนแก้มอมชมพู ก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาใกล้แล้วดึงเนกไทนักเรียนออกเบาๆ ปลายนิ้วแกร่งก็ไล่ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกทีละเม็ด ปิ่นโตทนกลํ้ากลืนเธอยังไม่หายเจ็บจากเมื่อคืน เหนื่อยจากการซ้อม และยังมาเหนื่อยกับคำขู่ของนะริอีก แต่ถึงเธอจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทนเพื่อคนที่ตนเองรัก

"คุณพาแม่กับยายมาไทยรึยังคะ"

"พามาแล้ว"

"แล้วท่านอยู่ไหน"

"ฉันปล่อยทิ้งที่ไหนสักแห่ง แค่พากลับไทย ไม่ได้จะดูแล เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องมาดูแลคนแก่สองคนนั้นหรอกนะ"

"แต่คุณซื้อบ้านที่หนูอยู่แล้วขายทิ้ง" ปากถามออกไปขอบตาของเธอก็เริ่มร้อนผ่าว เพราะวันนี้เธอกลับบ้านไปบ้านถูกประกาศขาย ข้าวของของเธอก็ถูกย้ายมาอยู่ที่นี้หมดแล้ว แล้วเป็นแบบนี้แม่กับยายของเธอจะอยู่ไหน แล้วท่านทั้งสองอยู่ไหนตอนนี้?

"ใช่แล้ว เพราะของของฉันต้องอยู่กับฉัน" เสื้อนักเรียนถูกถอดออกจากร่าง คาวิลเริ่มปลดตระขอบราเชียร์ต่อ ต่างจากปิ่นโตที่เริ่มจะร้องไห้

"แล้วแม่กับยายหนูจะอยู่ไหน"

"ไม่รู้สิ จัดการเอง"

"เหอะ"

"ไม่ตายหรอกน่า เพราะฉันยังไม่ฆ่าทิ้ง"

"คุณมันชั่ว ไม่เคยรักษาคำพูด"

"ชั่วก็ต้องทน เพราะฉันไม่มีเหตุผลอะไรต้องดีกับเธอ ยัยเด็กเหลือขอ"

•••

สักป๊าบไหมคาวิล!!!

​