มอนส์เตอร์ซอมบี้

ผ่านไปมากกว่า 30 วัน

ซึ่งหลังจากที่ผมพบกับผู้รอดชีวิตหญิงชายทั้งสองคน ผมก็ไม่พบกับใครอีกเลยนอกจากซอมบี้ และการที่ไฟฟ้ายังสามารถใช้การได้นั่นน่าจะเป็นเพราะว่าควีนคิดเรื่องนี้ไว้ทัน จึงสั่งให้ทหารเข้าควบคุมการไฟฟ้าภายในจังหวัด และส่งช่างไฟไปควบคุมในพื้นที่ของเซฟโซน รวมถึงบริเวณที่ผมอยู่ด้วย เนื่องจากผมได้ส่งข้อความไปหาเธอให้ยื้อไฟฟ้าที่สนามบินไว้หน่อย

และการที่เรายังคงอาศัยอยู่ที่โรงแรม มันทำให้เหล่าซอมบี้คลั่งกันมากขึ้นจนสามารถเข้ายึดชั้น Lobby ของโรงแรมไปได้แล้ว แต่ผมก็ไหวตัวได้ทันจึงได้ทำลายทางขึ้นสู่ชั้นที่สองไปเป็นที่เรียบร้อย ด้วยระเบิดที่ผมแอบหยิบมาจากค่าย ผมทำลายทางขึ้นจนเละไม่เหลือชิ้นดีราวกับเป็นหน้าผา และเราก็ได้ย้ายวัตถุดิบและของใช้สำคัญในชั้น Lobby ขึ้นมาสู่ชั้นดาดฟ้าด้วยกระเป๋ามิติของผมและหงส์

ถ้าหากพูดถึงตัวบุคคลแล้ว ผมและหงส์ยังมีเลเวลและระดับอยู่เท่าเดิม แต่ที่เพิ่มขึ้นมากๆคือเอส เพราะผมแทบจะมอบทรัพยากรณ์ในการเพิ่มเลเวลทั้งหมดให้เอส ทำให้เขากลายเป็นผู้เล่นคนที่ 3 ของโลก ตามมาด้วยควีน ซึ่งควีนเพิ่งจะเป็นผู้เล่นเมื่อ 10 วันที่แล้ว

ทั้งร่างกายของเอสยังเติบโตขึ้นมาก เพราะผมเพิ่มการกินให้เขากลายเป็นวันละ 6 มื้อ ต่อให้อิ่มก็ต้องกิน และส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อที่มีโปรตีนเยอะๆ ทำให้ร่างกายของเอสในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นมากๆ ทั้งยังได้รับการฝึกทักษะต่อสู้จากผมทุกวัน ในวันนี้ผมได้สั่งให้ทุกๆคนเตรียมพร้อม เพราะเราจะกวาดกล้างซอมบี้รอบโรงแรมทั้งหมด!

“ฮิฮิ” เสียงใสหัวเราะออกมา มันไม่ใช่เสียงของหงส์ แต่เป็นเสียงของชาเบตะ เธอคือหนึ่งในวงไอดอลจากประเทศญี่ปุ่น และเมื่อได้ลองพูดคุยกับเธอ ชาเบคะพูดคุยโดยใช้เสน่ห์ของเธอและมันทำให้อีกฝ่ายไขว้เขวเรียกได้ว่าเธอมีของที่สามารถนำมาใช้ได้เป็นประโยชน์อย่างมาก นอกจากนี้เธอยังมีทักษะป้องกันตัวอย่างยูโดในระดับสายดำเลยทีเดียว

“นั่นมันตลกมาก!” แต่เสียงใสในครั้งนี้เป็นเสียงของหงส์ ซึ่งดูเหมือนหงส์และชาเบตะกำลังแซวฟิวส์ที่มีท่าทางเขินอาย และการพูดคุยของพวกเขามันแสดงได้ถึงความสนิทกันอย่างชัดเจน ซึ่งพวกเขาพูดคุยกันด้วยภาษาอังกฤษ ส่วนผมกำลังเตรียมอุปกรณ์และเช็คความปลอดภัยอีกครั้ง

เคี๊ยกๆๆๆ

เมื่อผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาแต่ไกล มันทำให้ผมพยายามสังเกตการณ์ไปที่บริเวณนั้นทันที ซึ่งมันเป็นบริเวณทางเข้าซอยโรงแรมที่ผมอยู่ เมื่อผมเห็นเจ้าพวกตัวเล็กสีเขียวที่มีเขี้ยวและหูยาว มันทำให้ผมถึงกับกลืนน้ำลายดังอึก และท่าทางแปลกๆของผมก็ทำให้ทุกคนหันมาดูสิ่งที่ผมกำลังดูอยู่เช่นกัน

“นั่นมัน…อะไร?” ทุกคนแสดงสีหน้าสับสนกันไปหมด เพราะมันเหมือนจะไม่ใช่ซอมบี้ที่เป็นร่างมนุษย์ พวกมันเดินกันเป็นกลุ่ม แต่ก็ไม่ได้ยุ่งกับพวกซอมบี้ ซึ่งท่าทางของพวกมันดุร้ายกว่าซอมบี้หลายเท่า!

“ซอมบี้ก็อบลิน” ผมกล่าวชื่อของพวกมันออกไป ทำให้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว

“มันคือมอนส์เตอร์ที่อยู่ในเกมใช่ไหม?” หงส์กล่าวถาม เพราะช่วงมัธยมเธอเคยเล่นเกมแนว RPG กับผมเกมหนึ่งแต่สุดท้ายก็เลิกเล่นไปเพราะมันไม่ใช่ทางของเธอ

“ถูกต้อง” ผมตอบรับไปตรงๆ ก่อนที่จะคิดในใจ

ถ้าจำไม่ผิด พวกมอนส์เตอร์ซอมบี้จะกำเนิดขึ้นเมื่อมีผู้เล่นทั่วโลกครบหนึ่งร้อยคนไม่ใช่งั้นหรือ? รวมถึงร้านค้าวันสิ้นโลกด้วย แต่นี่อะไรกัน? ทำไมมันปรากฏตัวออกมาเดินเพ่นพ่านอย่างนี้?

หรือบางที…

มันอาจจะเป็นข่าวลือที่ว่าพวกมันได้ปรากฏตัวออกมาเป็นการทดสอบเหล่าผู้เล่นเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับมัน ซึ่งทำให้ไม่มีใครได้ยินข่าวเรื่องพวกมันอีก จนระบบได้ประกาศว่าซอมบี้มอนส์เตอร์ได้กำเนิดขึ้นแล้ว แต่ในตอนนี้มันแตกต่าง เพราะพวกมันกำลังตรงเข้ามาทางโรงแรม

ซึ่งถ้าหากพวกมันต้องการจะมากินเรา มันก็คงเป็นเรื่องน่าลำบากสำหรับเรามาก เพราะถึงแม้โรงแรมแห่งนี้จะสามารถป้องกันพวกซอมบี้ที่พวกมันยังไม่สามารถปีนป่ายได้ แต่กลับกัน พวกซอมบี้ก็อบลินมันสามารถปีนได้ กระโดดได้ ดุร้ายและคลั่งมากๆ ยิ่งพวกมันรวมตัวกันยิ่งแข็งแกร่ง ซึ่งจากที่สังเกตุพวกมันมีกัน 7 ตัว ถึงแม้ในมือของพวกมันจะไม่มีอาวุธเหมือนในเกม แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดี

กี้กี้ เคี๊ยกๆๆๆ

และเมื่อพวกมันจ้องมองมาที่เรา พวกมันก็ได้วิ่งมาหาพวกเราในทันที และมันทำให้ผมต้องรีบหยิบอาวุธและเตรียมตัว ครอบครัวของผมและอีกสามคนก็เช่นกัน ในตอนนี้พวกเรามีสีหน้าตีงเครียดเป็นอย่างมาก และที่ทุกคนเป็นเช่นนี้เพราะพวกเขานั้นทำตามผม ผมมักจะรู้อะไรอยู่ก่อนเสมอ แม้ซอมบี้จะมีรายล้อมพวกเราอยู่ ผมก็ไม่เคยแสดงสีหน้าน่ากลัวออกมา แต่ในครั้งนี้ท่าทางลุกลนของผมมันทำให้ทุกคนตื่นตัว

“ทุกคน!”

“ตามแผน”

“ไปที่รถตู้เดี๋ยวนี้!” ผมกล่าวสั่งการในทันทีที่รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก เพราะพวกก็อบลินซอมบี้ครั้งหนึ่งมันเกือบจะเอาชีวิตผมไปได้แล้ว และการต่อสู้ในครั้งนั้นมันทำให้ผมตอกย้ำตนเองว่าจะไม่ประมาทอีกต่อไป

ข้อความแชท

มังกรบิน : มาที่สนามบินในเมืองด่วน!

ผมส่งข้อความหาควีนและปิดหน้าต่างสนทนาในทันที ซึ่งถ้าหากว่าเป็นไปตามที่ผมคิด นอกจากพวกก็อบลิน อาจจะมีซอมบี้กลายพันธ์ถือกำเนิดขึ้นมาแล้วก็เป็นได้ หรือไม่แน่อาจจะมีซอมบี้มอนสเตอร์ประเภทอื่นอยู่อีก

“แต่พี่!”

“ทางหนีของเรายังไม่สมบูรณ์ถึงขนาดรองรับจำนวนคนขนาดนี้ได้!” หงส์กล่าวท้วง ซึ่งมันก็จริง

“เราไม่มีทางเลือกแล้ว!”

“บันไดหนีไฟข้างตึก!”

“ไปทางนั้น!' ผมกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะวิ่งลงไปยังชั้นล่าง

‘ไม่ว่ายังไงก็ตาม’

‘ครอบครัวของฉันต้องปลอดภัย!’ มันคือสิ่งที่ผมคิดไว้เสมอ ผมไม่ยอมเสียพวกเขาไปอีกแล้ว ถ้าหากผมต้องเสียพวกเขาไปอีกครั้งหนึ่ง ผมยอมตายดีกว่าอยู่อย่างเดียวดาย ยกเว้นเพียง ลีอาห์ ก่อนจะตายคงจะต้องไปหาเธอก่อน

“ผมนำเอง” เอสกล่าวออกมา ในตอนนี้มันถึงเวลาของเขาแล้ว ผมฝึกให้เขากลายเป็นนักฆ่าอย่างเต็มตัว การตัดสินใจที่เฉียบขาด ซึ่งทักษะของเอสเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากโดยเฉพาะทักษะการต่อสู้

สเตตัสเริ่มต้น

ผู้เล่น : S

ระดับ : ผู้เล่น

เลเวล : 1

สถานะปัจจุบัน : มั่นใจ

ทักษะติดตัว : Sensory

พละกำลัง : 60/100

ความว่องไว : 71/100

พลังป้องกัน : 52/100

ความฉลาด : 65/100

ศักยภาพการเติบโต : 6

ศักยภาพมานา : สีดำ

ทักษะของผู้เล่น : ไร้ตัวตน SS , ไหวพริบ S , การต่อสู้ A , จิต A , เอาชีวิตรอด A  

ป้ายกำกับ : ฉันคือเงาและเงาคือฉัน

ณ ชั้นที่ 5

“มา…มึงมา!” ผมสบถออกมาเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมากมายราวกับกำลังตะเกียกตะกายขึ้นมายังชั้นที่ผมอยู่

เคี๊ยกๆๆๆ

ซึ่งเมื่อได้ยินเสียงร้องของพวกมัน ทำให้ผมจับอาวุธไว้แน่นกว่าเดิม นั่นก็คือดาบคาตานะที่ถือไว้มือขวา และมีขวานที่ถือไว้มือซ้าย ผมสามารถจับอาวุธสองมือได้อย่างไม่ลำบาก เพราะผมคือผู้เล่น เลเวล1

กี้กี้ เคี๊ยกๆๆ

และเมื่อพวกมันเผชิญหน้ากับผม พวกมันก็ไม่ลังเลที่จะพุ่งเข้าหาผมในทันที แต่พวกมันไม่ได้พุ่งเข้ามาตัวเดียว มันพุ่งกันมาเกือบหมด ทำให้ผมต้องหลบในการปะทะครั้งแรก ผมก้มตัวหลบเล็กน้อยก่อนที่จะใช้ดาบฟันพวกมัน ซึ่งทำให้แขนของพวกมันที่พยายามจะจับร่างของผมต้องขาดไป 3 ส่วน หรือก็คือแขนข้างหนึ่งของพวกมันสามตัวได้ขาดและปลิวไป

ผมเองก็ได้กลิ้งตัวหลบไปจากบริเวณนั้น ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าผมรอดตายไปจากพวกมันได้ครั้งหนึ่งแล้ว เพราะหลังจากที่ผมกลิ้งหลบ พวกมันอีกสองตัวก็เข้าตระครุบผมบริเวณนั้นทันที

‘เวรเอ้ย!’

‘ที่ก็เสือกแคบอีก’ ผมคิดในใจ แต่ถ้าหากผมไปรอสู้กับพวกมันบนดาดฟ้า พวกมันอาจจะได้ยินการเคลื่อนไหวของครอบครัวผมก่อนก็ได้ ผมจึงต้องลงมาล่อมันด้วยตนเอง

[คุณเปิดใช้ดวงตาแห่งความจริง]

ซอมบี้มอนสเตอร์ : ก็อบลิน

เลเวล : 2

สถานะปัจจุบัน : กระหายเนื้อมนุษย์

ทักษะติดตัว : -

ทักษะของมอนส์เตอร์ : เอาชีวิตรอด C , การต่อสู้ D , ไหวพริบ D , จิต D ,

ป้ายกำกับ : ฆ่าล้างมนุษย์

‘พวกมันไม่ได้มีทักษะที่แข็งแกร่ง’

‘แต่ถ้าพวกมันรวมตัวกันสู้แล้ว’

‘เดาว่าการต่อสู้ของพวกมันคงจะเป็นระดับ A  ได้เลยทีเดียว’ ผมคิดในใจ เพราะจากการเปรียบเทียบระหว่างพวกมันกับพวกนักเลง หรือทหาร เจ้าพวกนี้อันตรายกว่าเยอะ พวกมันไร้ซึ่งความกลัว มีเพียงความคลั่งที่อยากจะกินเนื้อมนุษย์

เคี๊ยกกกก

ซึ่งหลังจากที่พวกมันพลาดที่จะตะครุบผม พวกมันก็พุ่งเข้าใส่ผมไม่หยุดจนเป็นเรื่องยากที่จะโต้กลับพวกมันได้ เพราะถ้าหากผมโต้กลับ มันก็จะมีตัวใหม่เข้ามาข้างหลังผม แน่นอนว่าผมรู้วิธีการต่อสู้ของพวกมันดี ถ้าหากพวกมันมีเพียง 5 ตัว ผมพอที่จะจัดการพวกมันได้

แต่ในตอนนี้มันมีถึง 7 ตัว!

ข้อความแชท

หงส์บิน : พร้อมแล้ว

“ถ้าหาก…ฉันมีเกราะดีๆนะ!” ผมกล่าวพลางหลบการตะครุบของพวกมันไปด้วย ซึ่งมันก็จริง เพียงแค่พลาสติกไม่สามารถป้องกันฟันอันแหลมคมของพวกมันได้ ผมจึงเลี่ยงไม่ให้ถูกพวกมันโจมตีแม้แต่นิดเดียว เพราะแน่นอนว่าพวกมันไม่ใช่มอนส์เตอร์ก็อบลินธรรมดา ถ้าหากโดนพวกมันกัดเพียงครั้งเดียวผมก็จะกลายเป็นซอมบี้เหมือนเดิม!!

บรื้นน

เมื่อผมได้ยินเสียงเร่งเครื่องยนต์ และรถที่กำลังขับเคลื่อนไปสู้เบื้องหน้าโรงแรม มันทำให้ผมหาช่องว่างพุ่งไปที่ลิฟท์ทันที เพราะลิฟท์นั้นอยู่มุมของทางเดิน และผนังที่ติดกับมุมนั้นคือกระจกที่มองเห็นโลกภายนอก ผมคงต้องใช้ทางนั้นออกไปจากที่นี่

เคี๊ยกก ฉับ!

“ขอสักตัวก่อนล่ะกัน!" ผมกล่าวด้วยความแค้นพร้อมกับปฏิกริยาตอบรับของผมที่มาจากทักษะติดตัว SENSORY ได้วาดดาบไปบริเวณข้างของผมเพราะมีซอมบี้ก็อบลินหนึ่งตัวพุ่งเข้าหาผมด้วยความเร็ว แต่ผมเร็วกว่าจนสามารถตัดหัวของมันไปได้ แต่พวกมันก็ไม่ได้ชะงักแม้แต่น้อย พวกมันไม่สนใจว่าเพื่อนของพวกมันจะเป็นอย่างไร พวกมันยังคงพุ่งตะครุบผมอย่างต่อเนื่อง ส่วนผมในตอนนี้ไม่ว่าจะวิ่งบนทางเดินปกติหรือบนกำแพงผมก็ทำ!

ฟิ้วว เพล้งง

ผมได้เขวี้ยงขวานของผมออกไปเพื่อเป็นการทำลายกระจก ซึ่งมันก็สำเร็จ และผมก็ได้พุ่งออกไปจากชั้น 5 ในทันที พวกมันเองก็ตามผมมาเช่นกัน พวกมันทั้ง 6 ตัวลอยตามผมมาติดๆ ส่วนเบื้องล่างก็มีเอสคอยเคลียร์ทางให้ และด้วยความที่หงส์ได้ยิงลูกธนูมานาฆ่าพวกมันไปจนหรือเหลือราวๆ 3 ใน 10 ทำให้มีพื้นที่โล่งพอสมควรและไม่จำเป็นต้องใช้รถในการเปิดทาง

ฉึกๆๆ

ซอมบี้ก็อบลินสามตัวที่ไม่ได้ซ้อนตัวผม พวกมันถูกยิงโดยลูกธนูมานาเข้ากลางหัว พวกมันจึงร่วงไปกลางอากาศเหลือเพียง 3 ตัวที่ซ้อนร่างของผมอยู่ ผมจึงพลิกตัวไปหาพวกมันและใช้ดาบคาตานะในมือของผมฟันพวกมันกลางอากาศ เนื่องด้วยพวกมันที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เมื่อยู่กลางอากาศ ทำได้เพียงลอยตัวโดยไร้การตอบโต้ ผมจึงฟันพวกมันนับไม่ถ้วนจนพวกมันกลายเป็นเศษเนื้อสีเขียวตกไปตามพื้น และสุดท้ายก็มีพ่อผู้ให้กำเนิดคอยรับลูกตนเองอยู่เบื้องล่าง

เนื่องจากผมยังไม่คุ้นชินกับการใช้ร่างกายต่อสู้ขนาดนี้มาตั้งแต่ย้อนเวลากลับมา ทำให้ผมไม่สามารถม้วนตัวกลับมาและทรงตัวลงพื้นได้อย่างสมบูรณ์ ผมจึงไม่เสี่ยงเผื่อจะผิดพลาด และด้วยความที่ผมเห็นพ่อรอรับร่างของผมอยู่เบื้องล่างผมจึงพยายามลดแรงกระแทกให้น้อยที่สุดจนทำให้เราทั้งคู่ปลอดภัย

“ไป!ไป!ไป!" เมื่อพ่อและผมได้เข้าไปในรถตู้ เอสก็ปรากฏตัวจากที่ช่วยจัดการซอมบี้บริเวณรอบข้างมาพอสมควร สุดท้ายพวกเราทั้งหมดก็รอดปลอดภัยออกมาจากโรงแรมและอยู่ในรถตู้ที่มีฟิวส์ขับรถ

“ฮ่าส์…" ผมถอนหายใจออกมาเมื่อผ่านเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาได้

“วู้ววว!” ส่วนฟิสว์ก็ส่งเสียงออกมาด้วยความมันส์ ทุกคนต่างตื่นเต้นจนมือสั่นและลุ้นกันไปหมด

[ประกาศจากระบบ]

[เนื่องจากมีผู้เล่นสามารถจัดการกลุ่มซอมบี้มอนส์เตอร์ก็อบลินได้]

[เงื่อนไขการปลดล็อคจึงถูกลดลงครึ่งนึง]

[ปัจจุบันทั่วโลกมีผู้เล่น 21 คน]

“ฉิบหา-ย” จากการดีใจของผมเมื่อครู่ มันหายไปจนหมดเมื่อได้ยินการประกาศว่าเงื่อนไขจะถูกลดลง แสดงว่าจากหนึ่งร้อยผู้เล่นเพื่อปลดล็อคร้านค้าวันสิ้นโลกและการกำเนิดซอมบี้มอนสเตอร์จะเหลือเพียง 50 เท่ากับว่าผมต้องรีบเร่งทุกอย่างขึ้นเป็นเท่าตัว!

“เกิดอะไรขึ้น?” และการตกใจของผมมันเป็นที่สนใจของทุกคนบนรถ ผมจึงเล่าให้ฟังอย่างระเอียดเกี่ยวกับการปลดล็อคสิ่งต่างๆ ซึ่งทำให้ทุกๆคนแสดงสีหน้าเช่นเดียวกันกับผมเมื่อรับรู้เรื่องทั้งหมด ซึ่งเมื่อกล่าวอะไรเสร็จผมจึงเปิดดูข้อความที่ควีนตอบกลับมา

[ข้อความแชท]

ควีน : 40 นาที

และเมื่อผมได้เห็นเวลาที่เธอส่งมา พร้อมกับเวลาที่เธอส่งข้อความ น่าจะเหลือเวลาราวๆอีก 30 นาทีที่เธอจะมาถึงจุดหมาย พวกเราจึงไปลาดตระเวนรอบๆสนามบินดู ซึ่งเราก็ยังไม่เห็นสิ่งผิดปกติเช่นพวกมอนสเตอร์ หรือพวกกลายพันธ์ ผมไม่แน่ใจว่าพวกซอมบี้จะเริ่มกลายพันธ์กันตอนไหน แต่ถ้าจำไม่ผิดมีคนพบซอมบี้กลายพันธ์หลังจากผ่านโลกาวินาศไป 2 เดือน