ตอนที่ 11 จะเอายังไง

“พี่เปรมขอเลิกแกเพราะรู้ว่าฉันท้องห้าเดือนไง อีโง่!”

“ตัวมีอะไรกับคนอื่นตั้งแต่ตอนที่เราคบกัน” อัยยาเสียงสั่นตัดพ้อแฟนเก่า เพราะเพิ่งเข้าใจในวันนี้เองว่าเขาโยนความผิดมาให้อ้างว่าที่บ้านเธอมีปัญหาไม่เว้นแต่ละวันจนเขารับไม่ไหวเลยขอเลิกแท้จริงแล้วคือเขาทำคนอื่นท้อง

“ตัวฟังเค้าก่อน” เปรมหน้าเสียเขยิบตัวเข้าใกล้จะอธิบายแต่อัยยาถอยห่างมองผิดหวังแล้วหันหลังเดินไปจากทันที เขมทัตยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินทุกอย่างแต่อัยยาเพิ่งรู้ความจริงว่าถูกหลอกมานานทำให้รู้สึกแย่จนไม่ได้สนใจรอบข้างและลืมด้วยซ้ำว่ามากับเขมทัต

อัยยาเดินลิ่วหน้านิ่วคิ้วขมวดเสียใจยังไม่เท่าโมโหอยากชกหน้าคนปลิ้นปล้อนกะล่อนตอแหลให้หายเจ็บใจ เขมทัตเดินหอบสัมภาระตามหอบเหนื่อยเหงื่อไหลทั่วกาย

“จะเลยรถแล้ว!” เขาตะโกนบอกเสียงเหนื่อย อัยยาหยุดชะงักหอบหายใจแรงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางชุ่มเหงื่อก่อนจะหันไปมองเขมทัตแล้วนึกได้ว่าเธอลืมเขาไป ร่างบางเดินกลับมาหาเขาไม่พูดไม่จากันก่อนจะเดินไปยังรถสปอร์ตคันหรูและนั่งกลับมายังคอนโดต่างคนต่างเงียบอยู่ในความคิดของตัวเอง

คอนโดหรูเหมาชั้นใจกลางเมือง

อัยยาเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่เหนื่อยล้าสวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำ เขมทัตสวมเสื้อคลุมนั่งดื่มวิสกี้มองอัยยาเดินเปลี้ยหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่

“ยังรักเขาอยู่เหรอ?”

“เปล่าค่ะ” หน้าสวยหันมองแปลกใจในคำถามไม่คิดว่าเขาจะได้ยินที่เธอสนทนากับสองผัวเมียนั่น

“แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนผิดหวังนักหนา ถ้าไม่ได้อยากแย่งสามีคนอื่นอย่างที่เมียเขาว่าจริง ๆ” คิ้วเข้มขมวดจ้องหญิงสาวในชุดคลุมตาเขม็ง อัยยาได้ยินน้ำเสียงของเขาเหมือนว่างานจะเข้าเธอเลยรีบหยิบเสื้อผ้าแล้วปิดประตูตู้เสื้อผ้าจะเข้าไปสวมชุดนอนในห้องน้ำ

“ตอบมาก่อนอย่าเดินหนี”

“ก็โมโหที่ถูกหลอก แต่คนอย่างอัยไม่เลวถึงขนาดแย่งสามีคนอื่นหรอกค่ะ”

“เหรอ ขายตัวแลกหนี้ยังทำได้เลย” เสียงทุ้มนุ่มลึกจ้องมองไม่วางตา อัยยาชะงักกับคำพูดดูถูกที่มันจริงเพียงแต่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากเขา กายบางถอนหายใจหน้าตึงก้าวเดินเชื่องช้าไม่อยากมีปัญหาทว่าคนตัวโตไม่ยอมให้เธอหนี

“ผมพูดอะไรผิด”

“ไม่ค่ะ คุณพูดถูกทุกอย่าง” อัยยายืนหันหลังนิ่งหลบแววตาหม่นเศร้าฝืนเก็บกลืนความรู้สึกไม่ตอบโต้ก่อนจะเดินเข้าไปสวมชุดนอนในห้องน้ำ เขมทัตหอบหายใจแรงกระฟัดกระเฟียดกับเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ควรเพียงแค่เห็นว่าเธอคุยกับแฟนเก่าแบบเว้นระยะไม่ได้ใกล้ชิดกลับทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัวพาลหัวเสียกับเธอ

อัยยาออกมาจากห้องน้ำเหลือบมองเขมทัตนั่งอยู่บนโซฟาชงเครื่องดื่มในแก้วทรงเตี้ย หน้าสวยง้ำงอสะบัดหนีงอน ๆ เดินไปยังเตียงนอนเลี่ยงการปะทะ

“ลืมหรือไงว่าตัวเองถูกจ้างมาเอาไม่ใช่ฟิวแฟนที่ผมต้องง้อ” เขมทัตตาขวางมึนเมากับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปหลายแก้ว ร่างบางที่พึ่งหย่อนก้นถึงถึงที่นอนกระเด้งขึ้นหันขวับเคืองเจ้าหนี้

“จะเอายังไง!”

“มีหน้าที่ต้องทำอะไรล่ะ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นหน้าบึ้งพูดจายียวนชวนให้ของขึ้น อัยยาขบเม้มริมฝีปากก่อนจะดึงสายเสื้อชุดกระโปรงลงปล่อยชุดนอนร่วงหล่นพื้นสายตามองตรงย่างก้าวมาหยุดยืนเปลือยกายอวดเรือนร่างเย้ายวนต่อหน้าเขมทัต

“อัยมีหน้าที่นอนแบให้เอา คุณก็รีบทำให้มันจบ ๆ สักที” คำพูดประชดประชันกระตุ้นให้คนมึนเมายิ่งคุกรุ่นลุกพรวดปรี่เข้าไปบีบแก้มเนียนบู้บี้ อัยยานิ่วหน้าเจ็บจากแรงบีบ ลมหายใจอุ่นเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์สีหน้าขึงขังดวงตาแดงก่ำ

“อย่าท้าทาย เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรุนแรงได้มากแค่ไหน” เสียงทุ้มกดต่ำขบกรามแน่นราวกับพยายามระงับความโกรธ อัยยาหน้าเหยเกพยายามกดเล็บจิกมือหนาให้คลายออกแต่ไร้ความหมาย

“อัยเจอเรื่องแย่ ๆ มาเยอะ ถ้าคุณอยากยัดเยียดความเฮงซวยให้อีกก็คงไม่เป็นไร” อัยยาหน้าแดงเปล่งเสียงไม่ชัดถ้อยชัดประชดประชันดวงตาสวยสั่นระริกน้ำตาไหลรินลงแก้มเนียนทนทุกข์กับการรองรับความเลวร้ายทุกรูปแบบจนอ่อนล้าเต็มที เขมทัตมองน้ำตาที่รินไหลลงมาเป็นสายสายตาคมวูบไหวค่อย ๆ คลายมือออกจากแก้มเนียน

“กลับไปซะ!” กายหนาหอบหายใจแรงไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำรุนแรงกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน อัยยาถอยหนีก่อนจะหยิบเสื้อผ้าใส่ในห้องน้ำแล้วเก็บข้าวของใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่เดินออกจากห้องเหมาชั้นมาทันที เขมทัตนั่งอยู่โซนกลางของห้องรับแขกมองออกไปข้างนอกกระจกบานใหญ่เหล่หางตามองไปทางประตูเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิด สีหน้าของเขากังวลเพราะตอนนี้ฝนกำลังตก........