ผู้ชายคนนี้ก็มีหัวใจ

บทที่1

“หอมทำอะไรอยู่เหรอ?”

ติ้ง!

(“หอมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ นายมีอะไรหรือเปล่า?”)

“ไม่มีอะไร ฉันคิดถึงหอม เลยอยากคุย”

(“อ๋อ หอมไม่ว่างเลย เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะติน”)

“ครับ” ข้อความถูกส่ง พร้อมสติ๊กเกอร์รูปหัวใจ

นิโคตินมองข้อความล่าสุดที่เขาส่งหาน้ำหอม เมื่อได้เห็นว่าเธอตอบกลับ เขาก็ยิ่งมีความสุข มันไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว

การที่ได้เห็นผู้หญิงที่ตนเองรัก ตอบแชทกลับอยู่เสมอ มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มมั่นใจ ว่าหญิงสาวมีใจให้ และแน่นอน ผู้หญิงที่อยู่หัวใจของเขาจนไม่เหลือพื้นที่ให้ใครก็คือ'น้ำหอม'

ครืด~ครืด~

เสียงโทรศัพท์มันแผดเสียงร้องเสียงดัง นิโคตินหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมากดรับทันที

“ว่าไงครับแม่?”

“พี่แกจะแต่งงานแล้วนะ แกรู้เรื่องหรือยังนิโคติน” น้ำเสียงปลายสายเอ่ยอย่างตื่นเต้น นิโคตินกลับไม่ได้รู้สึกอะไร กับสิ่งที่ปลายสายเอ่ย เพราะเขากับผู้เป็นพี่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เขาเกลียดพี่ชายมาก ไม่อยากจะพูดถึงด้วยซ้ำ

“ไม่ครับ! พี่ลัสไม่เคยบอกอะไร?” นิโคตินเอ่ยเสียงเรียบ

“แม่ตื่นเต้นจัง นิโคลัสเป็นคนเก่ง ถ้าแต่งงานไปแม่ก็ไม่ห่วงอะไร?”

“แล้วพี่ลัสแต่งกับใครครับ?” นิโคตินเอ่ยถามอย่างอยากรู้ เขาไม่เคยเห็นพี่ชายมีแฟนเลย แล้วนิโคลัสแต่งงานกับใคร?

“เดี๋ยวพี่ลัสคงไปบอกลูกเองแหละ เห็นว่าเริ่มแจกการ์ดวันนี้แล้ว แม่เองก็ยุ่ง ๆ คงช่วยอะไรไม่ได้มาก จะได้บินกลับ ก็คงวันงานของพี่ชายแก”

“ครับ”

“ถ้าตินพอช่วยงานแต่งพี่เขาได้ ก็ช่วยพี่เขาด้วยนะ คงจะวุ่นวายน่าดู”

“ครับแม่”

“แค่นี้ก่อนนะลูกรัก”

“ครับแม่” นิโคตินกดวาง พลางคิดกับคำพูดของมารดา พี่ชายของเขากำลังจะแต่งงานกับใคร?

ติ๊งต่อง!ติ๊งต่อง!

เสียงกดกริ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน นิโคตินขมวดคิ้วเป็นปม แล้วเดินออกไปเปิดประตู

วันนี้เขาให้ลูกน้องไปทำงานสำคัญ ซึ่งเป็นงานใหญ่มาก เขาให้ลูกน้องไปหมด เลยไม่มีใครอยู่บ้านด้วย

พอเปิดประตูออกไป นิโคตินเจอน้ำหอมยืนยิ้มให้เขาอยู่ เขาฉีกยิ้มให้เธอทันทีเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นนิโคลัสยืนอยู่ข้าง ๆ นิโคตินปรับสีหน้าเรียบพร้อมกับมองทั้งสองสลับไปมา

“มีอะไรหรือเปล่า? ถึงได้มาหาถึงที่นี่” เขาเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าน้ำหอม โดยไม่สนใจชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเองไม่ถูกกับผู้เป็นพี่เท่าไหร่ เลยไม่อยากจะใส่ใจ

“พอดีหอมมีการ์ดแต่งงานมาให้” น้ำหอมยิ้มให้นิโคตินทันทีที่พูดจบ พร้อมกับยื่นการ์ดแต่งงานสีชมพูให้เขา

“ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ” นิโคตินเอ่ยถามน้ำหอม จ้องหน้าผู้เป็นพี่สลับกับหน้าผู้หญิงที่เขารักไปมา ก้อนเนื้อที่อกซ้ายของเขามันบีบรัดรุนแรง จนเจ็บร้าวไปทั้งใจเขารักหญิงสาวมาตั้งนาน และไม่เคยคิดว่าเธอจะแต่งงานกับนิโคลัส

เขาแชทคุยโทรคุยไปมาหาสู่กับน้ำหอมตลอด จนเขาคิดว่าเธอมีใจให้เขา แต่สุดท้ายไม่ใช่เลยเขามโนไปเอง

“คือหอมไม่เคยได้บอกใครค่ะ เพราะนิโคลัสอยากคบกันแบบเงียบ ๆ”

“ทำไมต้องคบกับแบบเงียบ ๆ”

“ไม่มีอะไรหรอก เราแค่คบกันแบบไม่เปิดเผยแค่นั้นเอง”

“นายมีอะไรหรือเปล่านิโคติน?” นิโคลัสเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้เป็นน้องมองมาที่เขา นิโคตินไม่ชอบเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร? นิโคตินถึงไม่ชอบเขา

นิโคตินปรายตามองผู้เป็นพี่ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น จากนั้นก็หันมาสนใจอ่านการ์ดในมือต่อ เขารักน้ำหอมมาตั้งนานแล้ว แต่ผู้เป็นพี่กลับได้หัวใจเธอไปครอง มันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด

“อีกหนึ่งอาทิตย์ทำไมมันถึงเร็วแบบนี้”

“จะช้าจะเร็วมันก็แต่งอยู่ดี” นิโคลัสเอ่ยเรียบ ๆ ยิ่งสร้างความไม่พอใจแก่นิโคติน เขาเกลียดชังผู้เป็นพี่ทั้งเสียใจที่เธอเลือกนิโคลัส มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้ไหม? คนที่รักไปแต่งงานกับคนที่เขาเกลียด!

“ตินเป็นอะไรหรือเปล่า?”น้ำหอมเอ่ยถาม เธอเองก็รู้ว่านิโคตินชอบเธอ แต่เธอไม่ได้รักนิโคติน ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก ในเมื่อไม่ได้รัก จะทำใจให้รักหญิงสาวก็ทำไม่ได้

“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร?” นิโคตินหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อคลายเครียด ใจเขามันอยู่ไม่สุขใจแล้วตอนนี้ เมื่อได้ยินว่าน้ำหอมจะแต่งงานกับคนอื่น

ความเกลียดชังต่อผู้เป็นพี่ยิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม เขามองหน้านิโคลัส ด้วยความโกรธเเค้นชิงชัง นิโคตินกำหมัดแน่น ก่อนจะปรับสีหน้าเรียบ ๆ พยายามข่มความโกรธแค้นเอาไว้

“อย่าลืมไปให้ได้นะ” นิโคลัสพูดกับน้องชาย

“ผมต้องไปอยู่แล้ว คนที่ผม 'รัก' แต่งงานทั้งที” นิโคตินเน้นคำว่ารัก แล้วมองหน้าน้ำหอม เขาเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ได้รับรู้

“ขอบคุณนะ” น้ำหอมเอ่ยขอบคุณ

“ไปกันเถอะหอม”

“ค่ะ”

ทั้งสองหันหลังแล้วเดินออกไป นิโคตินมองภาพนั้นด้วยความแค้นเคืองใจ เขาคือผู้ที่ไม่เคยชนะพี่ชายเลย เขาจะไม่ยอมให้เธอตกไปเป็นของผู้พี่ ใครจะว่าแพ้แล้วพาลก็ช่าง เขาไม่มีทางยอมเสียเธอไปแน่ ๆ

“โธ่เว้ย!”

เพล้ง! โคร้ม! นิโคตินจับแจกันแล้วทุ่มลงพื้น จากนั้นก็ถีบโต๊ะจนล้มลง เขาเดินไปที่เตียงแล้วหย่อนสะโพกลงนั่งอย่างหงุดหงิด

ตัดมาที่ตอนเย็นนิโคตินกินเหล้าเมาอย่างหนัก พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้ำหอม สักพักเธอก็กดรับ

(“มีอะไรเหรอ?”)

“คิดถึง”

(“นายเมามากไปนอนเถอะ ฟังจากเสียงก็รู้แล้ว”)

“ทำไมต้องไปแต่งกับมัน”

(“.......” )

“ฉันรักหอมทำไมหอมไม่รักฉันบ้าง?”

(“หอมรักนิโคลัส”)

“ฉันรักเธอไม่น้อยกว่ามัน หอมคอยดูแล้วกันฉันไม่มีวันให้หอมกับมันสมหวังแน่ ๆ”

(“นายกำลังพูดเรื่องอะไร? นายจะทำอะไรนิโคติน”)

“เธอคอยดูแล้วกันหอม ฉันไม่ยอมเจ็บคนเดียวหรอก”

(“นายเป็นบ้าอะไร?!”)

“เราแชทคุยกันห่วงใยกันทุกวัน ทำไมถึงไม่รักฉันบ้าง? ทำไมถึงไปรักมัน ทำไมถึงเลือกมัน”

(“ความรักมันบังคับกันไม่ได้ นายอย่าพูดแบบนี้อีก หอมคุยด้วยก็ไม่ได้แปลว่าหอมรักตินนะ ที่ผ่านมาหอมให้ตินได้แค่คำว่าเพื่อน”

“เพื่อนเหรอ? ฉันไม่เคยคิดว่าหอมเป็นเพื่อน”

“นิโคตินหอมคิดกับนายแค่เพื่อน อีกอย่างหอมจะแต่งงานกับลัสแล้ว หอมจะมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ นายควรยอมรับจุดนี้ด้วย”)

“ไม่มีวันนั้นหรอก เธอคอยดูแล้ว ฉันจะขัดขวางทุกอย่าง”

(“นายมันใจร้ายนะติน”)

“ถึงฉันจะร้าย ฉันก็รักเธอไม่น้อยกว่ามันหรอก”