บทที่1 ยัยเด็กอ้วน!

ร่างบางระหงในชุดเดรสยาวลูกไม้ระบายสีขาวยาวพอดีหน้าแข้ง ข้างกายเธอมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กสองใบที่ดูไม่เหมือนจะมาอยู่ที่นี่สักสี่ปีเลย นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองเธออยู่บนรถสปอร์ตคันหรูที่มาจอดรอก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากประตูสนามบินนานนับสิบนาทีแล้ว

“ยัยเด็กอ้วนผอมกะหร่องเชียว” ชายหนุ่มเข้าเกียร์เดินหน้าและมาจอดเทียบในองศาที่หญิงสาวน่าจะเงยหน้ามองมาเห็นเขาพอดี

“หึ!” ก็คิดอยู่แล้วไม่ว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เรื่องเฉิ่ม ๆ ไม่ทิ้งลายแน่นอน

“ปี้นนนนน” ญานิตาสะดุ้งสุดตัวโทรศัพท์หลุดจากมือ หญิงสาวมองไปที่รถสปอร์ตคันหรูสีเทาเมทัลลิค

“..........” กระจกด้านหน้าลดลงจนสุดบาน ก่อนที่เธอจะเห็นหน้าของคนที่ทำให้เธอตกใจ

ตึกตัก! ตึกตัก!

“จอดรออยู่ด้านนู้นเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว...ไม่เห็นข้อความที่ฉันส่งไปหรือไง?” กระเป๋าเดินทางเธอถูกดึงไปจากมือ พร้อมกับเขาที่เดินไปที่รถยนต์และเก็บกระเป๋าเธอเข้ารถ

“จะไปหรือไม่ไป?” เธอยังไม่ได้ตอบด้วยซ้ำว่าไม่เห็นแต่เขาก็เปลี่ยนเรื่องแล้ว

“ไปค่ะไป...” ญานิตากัดริมฝีปากก้มหน้าเดินสับขาไปและมุดเข้าไปนั่งด้านหลังของรถสปอร์ตคันหรู

“จะไปนั่งไหน?”

“นั่งข้างหลังค่ะ”

“เพื่อ! ฉันไม่ใช่คนขับรถเธอนะยัยอ้วน!” 

“นิลไม่ได้อ้วนแล้วซะหน่อย...” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย ก่อนจะกลับมานั่งประจำที่ด้านหน้า แต่เธอก็แทบจะหยุดหายใจเมื่อเขาโน้มตัวลงมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้!!

ตลอดทั้งทางภายในรถเงียบสนิทคงจะมีเพียงเสียงหัวใจของเธอเท่านั้นที่เต้นแทบจะกระดอนออกนอกหน้าอก คันเร่งที่เหยียบไปอย่างแรงทำให้ญานิตากำสายเบลท์ไว้แน่น เสียงผิวปากอารมณ์ดีของเขายิ่งทำให้เธอประสาทจะเสีย!

“ขะ...ขับช้าลงหน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่นในชีวิตไม่เคยนั่งรถที่ขับเร็วขนาดนี้เลย!

“ฉันไม่พาเธอไปตายหรอก...แต่ถ้าจะตายเราคงต้องตายด้วยกัน”