บทที่ 3 เดินทาง

ณ สนามบิน

“คุณพ่อคะรักษาสุขภาพด้วยนะคะหนูฝากคุณแม่ด้วยนะคะคุณพ่อ” เธอเป็นห่วงท่านทั้งสองมากๆ

“ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะลูกแม่อยู่กับพ่อลูกสบายใจได้เลย แม่เชื่อว่าพ่อเขาดูแลแม่ได้”

“มันอดห่วงไม่ได้นี่คะ ยังไงหนูจะโทรมาหาบ่อยๆนะคะ” พอเอาเข้าจริงเธอก็อดเป็นห่วงพ่อและแม่ไม่ได้ในยามที่เธอต้องห่างไกลแล้วใครจะคอยดูแลท่านทั้งสองคน

“จ้ะลูก รีบเดินทางเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่องนะจ๊ะ” คนเป็นแม่เข้าใจลูกสาวดีแต่ว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การสิ้นสุดแต่มันคือการเริ่มต้นของชีวิตตั้งหาก

“จริงด้วยค่ะงั้นหนูไปแล้วนะคะ” หญิงสาวรู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องห่างจากบุคคลอันเป็นที่รัก เธอเคยเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวแต่ครั้งนี้แตกต่างตรงที่เธอจะต้องไปอยู่ที่นั่นนานหลายปี เธอคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ของตนมากๆแม้ท่านจะบอกเอาไว้ว่าหากมีโอกาสท่านจะบินมาหาเธอที่นี่ เมื่อว่าถึงที่เมืองฟลอเรนซ์เธอก็ตกหลุมรักเมืองนี้ทันที เมืองนี้เป็นเมืองที่สวยงามและน่าอยู่มากในความคิดของเธอ มันโรแมนติกมากเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในฉากนิยายเรื่องๆหนึ่ง

“ว้าว สวยมากๆเลย” หญิงสาวยกกล้องในมือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บความสวยงามนี้เอาไว้ด้วยตนเอง เะอรู้สึกหลงรักที่นี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสกับตาของตนเอง ในภาพถ่ายตามอินเทอร์เน็ตว่าสวยแล้วแต่สู้ของจริงไม่ได้เลย

“ไม่ทราบว่าฉันจะเดินทางไปที่นี่ได้อย่างไงคะ” เธอถามทางจากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางใจดี

“เธอคงจะมาทำงานที่นั่นสินะ”

“ใช่ค่ะคุณพอจะรู้เส้นทางไหมคะ ฉันมาที่นี่ครั้งแรกค่ะ”

“อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เรายืนอยู่หรอกนะสาวน้อย เธอเดินตรงไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวขวาอีกราวๆสองร้อยเมตรแค่นั้นก็ถึง ว่าแต่เธอเดินไหวไหมล่ะ” เธอไม่รู้ว่าสาวน้อยที่ดูบอบบางตรงหน้าจะเดินไปไหวไหม

“ไหวอยู่แล้วค่ะขอบคุณมากๆเลยนะคะ” หญิงสาวรู้สึกโชคดีมากที่บ้านหลังนั้นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่ เดินรีบออกเดินทางทันทีหลังจากที่รู้แล้วว่าเป้าหมายของเธออยู่ที่ไหน เมื่อมาถึงจุดหมายเธอก็ต้องตกตลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อย่าเรียกมันว่าบ้านเลยมันสมควรเรียกว่าคฤหาสน์ และไม่ใช่คฤหาสน์ธรรมดาแต่มันคือคฤหาสน์ในความฝันของใครหลายๆคน

“ใหญ่โตชะมัดเลย นี่บ้านหรอเนี่ย” หญิงสาวตื่นตาตื่นใจมากๆเธอชอบที่นี่จังเหมือนภาพวาดเลย มีความโดดเด่นไม่เหมือนใคร

“มาหาใครกันจ๊ะแม่หนู” คุณป้าท่านหนึ่งเอ่ยทักทายหญิงสาว

“อะ เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูมาหาคุณวาดิมค่ะคุณป้า”

“มาหาคุณท่านหรอ หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

“หนูชื่อแอนเธียค่ะ เพิ่งเดินทางมาจากประเทศไทยค่ะ”

“นี่หนูแอนเธียจริงๆหรอเนี่ย โตขึ้นเยอะเลยนะจ๊ะ จำป้าไม่ได้แน่ๆเลย”

“คุณป้ารู้จักหนูด้วยหรอคะ” คุณป้าพูดเหมือนกับว่ารู้จักหญิงสาวมานาน

“รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ ป้าชื่อโรซี่จ้ะเคยเห็นหนูตั้งแต่แรกเกิดนั้นแหละ พ่อของหนูเอนโต้สบายดีใช่ไหมจ๊ะ”

“คุณพ่อสบายดีค่ะ” เธอรู้สึกเหมือนได้เจอญาติสนิททำให้เธอรู้สึกอุ่นใจมากขึ้นที่ต้องอยู่ที่นี่

“แล้วแอนนาละจ๊ะ”

“คุณแม่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงค่ะแต่คุณพ่อท่านก็ดูแลคุณแม่อย่างดีเลยค่ะ”

“ขอให้แม่ของหนูหายไวๆนะจ๊ะ พ่อเขารักแม่หนูมากเรื่องนั้นป้ารู้ดี ไปจ้ะเข้าไปข้างในกันดีกว่าป้าชวนคุยซะนานเลย หนูคงเมื่อยแย่แล้ว”

“ขอบคุณค่ะคุณป้าโรซี่” โรซี่ให้หญิงสาวรอที่ห้องนั่งเล่นจากนั้นตนเองก้รีบเดินไปบอกข่าวดีกับคุณท่านของบ้าน

“คุณท่านคะ ทายสิคะว่าใครมา”

“ใครกันล่ะ บ้านนี้ไม่ได้มีใครมาตั้งนานแล้ว หรือว่าจะเป็นหลานชายตัวดีของฉันมาเยี่ยมฉัน ฉันว่าวันนี้ฝนคงจะต้องตกแน่ๆที่ตาโรแลนด์มาน่ะ”

“ไม่ใช่ค่ะ” โรซี่ส่ายหัวไปมาเบาๆแล้วก็อมยิ้ม

“หรือว่าจะเป็น...” ท่านถามกลับตาโตด้วยความตื่นเต้น

“ใช่แล้วค่ะ” โรซี่พยักหน้ายิ้มๆ

"ไปตามหนูแอนเธียมาเร็วเข้า"

"ค่ะ"

“มาๆเข้ามาก่อนเร็วหนูแอนเธีย”

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” เธอยกมือไหว้ท่านอย่างนอบน้อม แต่ก็ต้องสงสัยเพราะคุณท่านจู่ๆก็หัวเราะออกมา

“ฮ่าๆ”ท่านหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขหญิงสาวมึนงงไปหมดว่ามีอะไรน่าหัวเราะกันนะ

“คุณท่านอะไรกันล่ะ เรียกฉันว่าคุณปู่เถอะนะหนู คุณท่านมันดูห่างเหินเกินไป”

“อะ เอ่อค่ะคุณท่าน เอ้ย! คุณปู่”

“เดินทางมาลำบากไหมลูก ปู่จะให้คนรถไปรับพ่อของหนูก็บอกว่าหนูจะมาที่นี่เอง”

“ไม่ลำบากเลยค่ะคุณปู่หนูชอบการเดินทางซะอีกค่ะ ที่นี่สวยมากเลยนะคะเหมือนภาพวาดเลยค่ะ เมืองทั้งเมืองมีเสน่าห์มากๆเลยค่ะหนูชอบมากค่ะ” หญิงสาวตอบกลับใบหน้ายิ้มแย้ม วาดิมคิดในใจว่าที่นี่กำลังจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งแล้วสินะ สาวน้อยตรงหน้าจากที่แห่งนี้ไปนานเหลือเกิน

“ปู่มีรูปหนูตอนเด็กๆให้ดูด้วยนะ”

“จริงหรอคะ ไหนคะหนูอยากเห็นแล้วค่ะ” รูปตอนเด็กที่เมืองไทยเะอมีไม่มากพอคุณปู่บอกว่ามีรูปของตนก็อยากจะเห็นมันทันที

“ตามมาสิ”

“ว้าวหนูตัวเล็กมากเลยค่ะ ในภาพนั่นคือคุณปู่ใช่ไหมคะ” คุณปู่วาดิมกำลังอุ้มแอนเธียในวัยแบเบาะบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่

“ใช่แล้ว ตอนนั้นหนูยังแค่ไม่กี่เดือนเอง”

“ตอนหนุ่มๆคุณปู่หล่อมากเลยค่ะ เหมือนนายแบบเลยค่ะ”

“ฮ่าๆจริงรึ ไม่มีใครมาทาบทามเป็นนายแบบหรอกนะแต่ก็มีสาวๆเข้ามาหาปู่เยอะอยู่นะ” คุณปู่ตอบกลับยิ้มๆ โรซี่ที่ยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าได้แต่ยืนยิ้มเพราะไม่ได้เห็นผู้เป็นนายยิ้มเต็มใบหน้ามานานแล้ว ด้านวาดิมนั้นก็รู้สึกถูกชะตากับแอนเธียเป็นอย่างมากเช่นกัน สาวน้อยยังน่ารักไม่เปลี่ยน จะเปลี่ยนแปลงก็คือเธอโตเป็นสาวสวยมีเสน่าห์คนหนึ่ง