บทที่ 2

จบสักทีฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่ฉันจะทำให้คุณพ่อคุณแม่ได้ภูมิใจ หญิงสาวก้มมองใบปริญญาในมือที่กว่าจะคว้ามาครอบครองได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมันต้องแลกกับความพยายามและความอดทนอย่างหนักของเธอ เธอใช้ชีวิตมในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยเงินทองที่พ่อแม่หามาได้ เธอจึงเห็นคุณค่าของเงินนั้นทุกบาททุกสตางค์

งานเลี้ยงฉลองวันเรียนจบปริญญาของแอนเธียถูกจัดขึ้นที่บ้านพักซึ่งห่างจากตัวเมืองประมาณสิบกิโลเมตร เธอและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ประมาณห้าปีแล้วเพราะคุณแม่ของเธอท่านมีอาการป่วยต้องอยู่ในพื้นที่ที่มีอากาศบริสุทธิ์คุณหมอเลยแนะนำให้ย้ายออกไปจากตัวเมือง และก็เป็นอย่างที่คาดไว้อาการของแม่เธอดีขึ้นมาก ท่านมีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตกับธรรมชาติได้ปลูกผักสวนครัวได้เลี้ยงปลาสวยงามดูแลชีวิตนี้ชั่งสุขสันต์

“อาหารฝีมือคุณแม่อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ ไม่ว่าจะไปทานร้านไหนก็สู้ฝีมือคุณแม่ไม่ได้เลย เชื่อไหมคะว่าเปิดร้านได้เลยนะคะเนี่ย” เธอเอ่ยชมมารดาไม่หยุด

“จ้ะลูกชอบแม่ก็ดีใจแล้ว” หญิงสาวโผเข้ากอดคนเป็นแม่อย่างรักใคร่ ท่านกอดตอบเธอด้วยความรักเช่นกัน

“ลูกของพ่อยังอ้อนแม่เป็นเด็กอยู่เลยนะลูก”

“อยู่กับคุณพ่อคุณแม่หนูก็ยังเป็นเด็กตลอดไปนั่นแหละค่ะ จริงไหมคะ”

“ฮ่าๆ” ผู้เป็นพ่อหัวเราะชอบใจ แน่นอนล่ะสิเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีลูกยังไงก็ยังเป็นเด็กในสายตาพ่อและแม่

“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะโดยเฉพาะคุณแม่คนสวยของหนู” แอนเธียส่งยิ้มให้แอนดาผู้เป็นมารดา แม่เฝ้าดูแลฟูมฟักเธอจนเติบใหญ่ด้วยความรัก

“ยินดีกับหนูแอนเธียคนสวยของพ่อนะลูก”

“ค่ะ หลังจากนี้แอนเธียจะดูแลคุณพ่อคุณแม่เองค่ะ”

“พ่อกับแม่ดูแลตัวเองได้น่ะลูก พ่อมีคนอยากให้ลูกได้ดูแล”

“ใครกันคะคุณพ่อ” หญิงสาวเอียงคอถามอย่างสงสัย เธอไม่รู้ว่าคนที่คนเป็นพ่อกำลังพูดถึงนั้นคือใคร

“ผู้มีพระคุณของพ่อเองท่านคือคุณวาดิม”

“คุณวาดิมหรอคะ เขาทำไมมาเป็นผู้มีพระคุณของเราได้ละคะหนูไม่เคยได้ยินชื่อของคุณวาดิมมาก่อนเลยค่ะ”

“ก็ตอนนั้นหนูยังเล็กไงลูก ไม่แปลกที่หนูจะจำอะไรไม่ได้ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...” พ่อของเธอเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าก่อนที่เขาจะมาเมืองไทยเขาเคยทำงานกับคุณวาดิมที่บริษัทผลิตชิ้นส่วนเครื่องยนต์ เขาถือว่าเป็นมือซ้ายของคุณวาดิมที่คอยช่วยเหลือท่านทุกอย่าง จนวันนึงเขาได้พบรักกับหญิงไทยคนนึง เธอมาทำงานที่ร้านอาหารกลางเมืองฟลอเรซ์ เขาและเธอคบกันมาระยะหนึ่งเธอก็ตั้งครรภ์ ตลอดเวลาทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีจนกระทั่งใกล้ถึงกำหนดคลอดของแอนนา หญิงสาวครรภ์เป็นพิษต้องได้รับการดูแลที่ใกล้ชิดจากแพทย์เพื่อช่วยประคองการตั้งครรภ์ให้ปลอดภัย เธอต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลทำให้ต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษา เขายอมรับเลยว่าเงินจำนวนนั้นเขาไม่มีแต่ผู้เป็นนายอย่างวาดิมรับรู้ปัญหาของเขามาตลอดจึงยื่นมือเข้ามาช่วยทั้งๆที่เขายังไม่ได้เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจนลูกสาวอายุได้ประมาณห้าขวบเธอรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยจึงให้ผู้เป็นสามีย้ายมาอยู่เมืองไทยด้วยกัน วาดิมแม้จะรู้สึกใจหายแต่ก็เข้าใจคนทั้งคู่จึงอนุญาตให้ทั้งสองและลูกสาวได้ใช้ชีวิตอิสระตามที่ใจต้องการ ท่านดีกับครอบครัวเรามากและในเวลานี้ท่านก็อายุมากแล้วเขาจึงอยากให้ท่านมีคนดูแล

“นึกถึงตอนนั้นแล้วผมก็ขอบคุณคุณจริงๆนะแอนนาที่อดทนเพื่อลูกสาวของเรา” เขารู้ดีว่าภรรยาต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้

“ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณกับลูกค่ะ ฉันทนได้ทุกอย่างจริงๆค่ะไม่ว่าจะร้ายหรือดีแค่ไหนก็ตาม”

“หนูขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากๆเลยนะคะที่รักและดูแลหนูมาอย่างดี หนูยินดีที่จะไปดูแลคุณวาดิมตามที่คุณพ่อต้องการค่ะ ถ้าคุณวาดิมเขามีพระคุรกับเราสามคนพ่อแม่ลูกหนูก็จะดูแลเขาอย่างดีเลยค่ะ” เธอตกลงทำตามด้วยความเต็มใจ

“ขอบใจมากนะลูก นี่ลูกไม่ได้ฝืนใจใช่ไหม”

“ไม่ได้ฝืนใจเลยค่ะ หนูดีใจซะอีกที่ได้ไปดูแลท่านบ้าง” เธอไม่ได้ฝืนใจแถมยังรู้สึกดีใจที่ได้ตอบแทนผู้มีพระคุณ ฟังจากที่คนเป็นพ่อเล่าแล้วช่วงเวลานั้นในอดีตพวกท่านคงจะทั้งเครียดทั้งกังวลแต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้ด้วยดีเพราะได้รับการช่วยเหลือจากคุณวาดิมท่านนี้ อนาคตไม่รู้อย่างไรแต่เธอจะขอทำปัจจุบันให้ดีที่สุด คุณพ่ออยากให้ไปเธอก็จะไป