บทที่ ๑ - 2

เมื่อเห็นว่าคงไม่อาจเปลี่ยนใจชายหนุ่มหัวดื้อจากเมืองกรุงได้ เธอจึงบอกเส้นทางให้เขาอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ยังกำชับย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าเข้าไปข้างในเด็ดขาด และห้ามอยู่จนถึงเวลาโพล้เพล้

เหนือเมฆรับคำไปอย่างนั้น...แต่ในใจของเขาได้วางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว แสงยามบ่ายแก่ๆ ที่สาดส่องผ่านรอยผุของไม้เก่านั่นแหละ คือสิ่งที่เขาต้องการที่สุด

เส้นทางสู่เรือนคำจันทร์เป็นเพียงรอยแยกของทางดินแดงที่ถูกกัดเซาะจนเป็นร่องลึก ยิ่งเดินลึกเข้ามา เสียงจอแจจากกลางหมู่บ้านก็ยิ่งเงียบหายไป ถูกกลืนกินด้วยเสียงหรีดหริ่งเรไรและเสียงลมที่พัดเสียดสีใบไม้จนเกิดเป็นเสียงหวีดหวิวชวนให้ขนลุก ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางสูงชะลูดจนบดบังแสงแดดเกือบหมดสิ้น ทำให้อากาศบริเวณนี้เย็นยะเยือกลงอย่างรวดเร็ว...เป็นความเย็นชื้นที่เกาะติดผิวหนังจนน่าอึดอัด

‘ก็แค่ต้นไม้เยอะ อากาศมันก็เลยเย็นเป็นธรรมดา’ เขาคิดหาเหตุผลในใจ ปัดความรู้สึกวูบโหวงที่เริ่มก่อตัวขึ้นในช่องท้อง

ไม่นานนัก...เขาก็มาหยุดยืนอยู่หน้ากำแพงอิฐมอญเก่าคร่ำคร่าที่พังทลายลงไปกว่าครึ่ง เถาวัลย์และมอสส์สีเขียวเข้มขึ้นปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นเนื้ออิฐเดิม ประตูไม้บานใหญ่ที่เคยน่าเกรงขามบัดนี้เหลือเพียงซากที่ผุกร่อน โซ่เส้นมหึมาที่คล้องทับไว้ถูกสนิมกัดกินจนเป็นสีแดงก่ำราวกับคราบเลือดแห้งกรัง

และหลังกำแพงนั้น...คือภาพของ ‘เรือนคำจันทร์’ ที่ตั้งตระหง่านอย่างเงียบงัน...และงดงามจนเขาแทบลืมหายใจ

มันใหญ่กว่าและสง่างามกว่าที่เขาจินตนาการไว้หลายเท่านัก เรือนไม้สักขนาดมหึมาทรงล้านนาโบราณ แม้จะตกอยู่ในสภาพทรุดโทรมแต่กลับยังคงไว้ซึ่งเค้าโครงของความยิ่งใหญ่ในอดีต ‘กาแล’ หรือไม้แกะสลักไขว้บนยอดจั่วดูโดดเด่นท้าทายกาลเวลา หน้าต่างทุกบานปิดสนิท บริเวณโดยรอบรกเรื้อไปด้วยหญ้าสูงท่วมเอว...ทุกอย่างนิ่งสงัดราวกับภาพวาดที่ถูกหยุดเวลาไว้ ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้อง...ราวกับสรรพสัตว์ทั้งป่ายังไม่กล้าส่งเสียงรบกวนการหลับใหลของสถานที่แห่งนี้

“สุดยอด...” เหนือเมฆพึมพำกับตัวเอง เขารีบยกกล้อง Canon EOS R5 ขึ้นมาส่องผ่านช่องมองภาพ จัดองค์ประกอบอย่างรวดเร็วก่อนจะกดชัตเตอร์ครั้งแรก

แชะ!

เสียงชัตเตอร์ที่เขาคุ้นเคยกลับฟังดูแหลมคมและดังผิดปกติ มันเหมือนเสียงกรีดร้องที่ฉีกกระชากความเงียบงันนับร้อยปีให้ขาดสะบั้น

ชายหนุ่มเดินสำรวจไปรอบๆ กำแพงเพื่อหาทางเข้าไปด้านใน และเขาก็เจอกับช่องโหว่ขนาดใหญ่พอที่คนคนหนึ่งจะลอดเข้าไปได้ มันคือการเชื้อเชิญที่ยากจะปฏิเสธ คำเตือนของเอื้องผึ้งแว่วขึ้นมาในหัว แต่ความปรารถนาที่จะได้เข้าไปสัมผัสและบันทึกภาพความงามที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นมีมากกว่า

‘แป๊บเดียวเองน่า...เข้าไปถ่ายรูปแล้วก็ออกมา’ เขาบอกกับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย

เหนือเมฆสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจมุดตัวผ่านช่องกำแพงที่พังทลายนั้นเข้าไป

วินาทีแรกที่ปลายเท้าของเขาสัมผัสกับพื้นดินด้านในเขตเรือน...

วูบ!

ลมกระโชกแรงอย่างไม่มีที่มาพัดผ่านร่างของเขาไปจนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงไขกระดูก มันไม่ใช่ลมธรรมดา...แต่เป็นลมหายใจเย็นๆ ของผืนดินที่ไม่ได้ถูกแสงแดดมานาน กลิ่นอับชื้นของไม้เก่า กลิ่นดินที่เปียกชื้น และ ...กลิ่นหวานเอียนคล้ายดอกไม้ที่เน่าตายคาต้นลอยมากระทบจมูกอย่างรุนแรงจนเขาต้องยกมือขึ้นปิดจมูก ความหวานที่น่าคลื่นไส้ของมันรุนแรงจนแทบทำให้เวียนหัว

‘หื้มมม...กลิ่นอะไรเนี้ย แรงเป็นบ้า’

เขาเงยหน้าขึ้นมองตัวเรือนอีกครั้ง และในชั่วเสี้ยววินาทีนั้นเอง...หางตาของเขาเหมือนจะเห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าต่างชั้นบน...เป็นเงาตะคุ่มของสตรีในชุดโบราณที่กำลังจ้องมองลงมา

ชายหนุ่มใจหายวาบ เขารีบเพ่งมองไปยังจุดเดิมอีกครั้ง แต่สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิทว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆ

“ตาฝาดไปเอง...คงเพราะแสงกับเงา” เขาสบถเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบหน้าอกตัวเองที่หัวใจที่เคยเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น บัดนี้กลับกระหน่ำในอกราวกับจะหลุดออกมานอกซี่โครง เหงื่อเย็นๆ ผุดซึมขึ้นมาตามขมับ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีถูกสัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอดผลักไสจนกระเด็นหายไปจนหมดสิ้น

แต่ในเมื่อเข้ามาแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องถอยหลัง เขาก้าวเดินช้าๆ ไปบนพื้นหญ้าที่รกชัฏ มุ่งหน้าไปยังบันไดไม้หน้าเรือน เสียงฝีเท้าของเขาที่เหยียบย่ำลงบนใบไม้แห้งฟังดูดังเสียดแทงในความเงียบนี้ มือของเขาเอื้อมไปสัมผัสกับราวบันไดที่เย็นเฉียบ...

เอี๊ยด...ด...

เสียงบานประตูชั้นบน...บานที่เขาคิดว่าเห็นเงาตะคุ่มเมื่อครู่...เปิดออกเองอย่างเชื่องช้า...

มันไม่ใช่เสียงที่เกิดจากลม แต่เป็นเสียงของการเชื้อเชิญ...

วินาทีนั้นเอง...ความรู้สึกตื่นเต้นท้าทายทั้งหมดในใจของเหนือเมฆพลันมลายหายไป...ถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือกที่แล่นจากปลายเท้าขึ้นมาจับขั้วหัวใจ เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงบันไดทางขึ้น กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาจับจ้องไปยังประตูชั้นบนที่บัดนี้แง้มเปิดออกเล็กน้อย...เผยให้เห็นเพียงความมืดมิดที่อยู่ภายใน...ความมืดที่กำลังรอคอยการมาเยือนของเขา

วิทยาศาสตร์...ไม่มีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้