ตอนที่สี่ เจรจา

ตอนที่สี่

เจรจา

“ใช่ เมื่อก่อนคนมักแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบง่ายตัวหลวมๆและสีพื้นฐานเช่นสีฟ้า สีเทา สีเขียว คล้ายๆกันไปหมดซึ่งเชยระเบิด

คนรุ่นใหม่อย่างพวกเราต้องการเสื้อผ้าที่แสดงออกถึงตัวตนและความทันสมัยมากขึ้น ทั้งต้องการคุณภาพที่ดีกว่าและแบบที่ล้ำสมัยกว่า

เท่าที่ฉันสังเกตทั้งเถ้าแก่เนี้ยหวังและคนอื่นๆขาดทักษะการออกแบบและความละเอียดซึ่งเป็นจุดที่จะทำให้เสื้อผ้าสมส่วนสวยขึ้น

โชคดีที่นั่นคือความถนัดของฉัน ดังนั้นเสื้อผ้าชุดที่เพิ่งตัดออกมาถึงได้ดูแตกต่างและโดดเด่นขึ้นมา”

“แต่ฉันทำไม่เป็น ถ้าเธอไม่อยู่ข้างๆแล้วฉันจะทำยังไง” จางเจียลี่โอดครวญ

“ฉันจะสอนเธอเอง คนเราอยากกินปลาก็ต้องรู้จักหาปลา ค่อยๆเรียนรู้ ด้วยนิสัยละเอียดรอบคอบอย่างเธอไม่นานก็เก่ง เชื่อสิ” ผีสาวให้กำลังใจ

หนึ่งคนหนึ่งผีพูดคุยให้ความเชื่อมั่นต่อกันตลอดทางจนผู้คนที่ผ่านไปมาเมียงมองอย่างสงสัย

จางเจียลี่มองสายตาแสดงความฉงนทั้งยังหลีกห่างราวเธอเป็นตัวน่ารังเกียจด้วยความแปลกใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าท่าทางตอนนี้ของเธอคงคล้ายคนบ้าเต็มที

เดินคุยอยู่คนเดียวทั้งยังเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้านิ่ว ไม่คิดว่าเป็นหญิงบ้าจนแจ้งคนของทางการมาจับตัวไปกักขังก็บุญแล้ว

หญิงสาวยิ้มขำก่อนจะรีบจ้ำเดินกลับห้องเพื่อพักผ่อน ยังไม่ทันข้ามวันจางเจียลี่ก็รู้สึกร้อนใจคิดอยากเดินวนไปเมียงมองยังร้านตัดเสื้อสกุลหวังกระทั่งพบว่าเสื้อผ้าชุดนั้นขายออกไปแล้ว

เถ้าแก่เนี้ยหวังรีบหยิบเก้าอี้มานั่งลงเจรจาเป็นเรื่องเป็นราวกับหญิงสาวโดยเสนอให้เธอออกแบบเสื้อผ้ามาขายให้

“ผู้หญิงที่เข้ามาซื้อบอกว่าอยากได้ชุดสำเร็จรูปอีกหลายๆตัว ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าการตัดชุดมาวางจะขายได้ง่ายและเร็วขนาดนี้ แค่แก้ไขสัดส่วนนิดหน่อยก็ขายออกไปได้แล้ว”

“มีคนที่ไม่อยากรอและชอบที่จะได้เห็นชุดที่สวยงามกับตาตัวเองก่อนจะตัดสินใจนะคะ คนรุ่นใหม่ใจร้อนและมีกำลังซื้อ” จางเจียลี่บอกตามที่เจนนี่ให้ข้อมูลมา

“ถ้าอย่างนั้นคุณจางก็ออกแบบมาอีกสิคะ ฉันจะรับซื้อเอาไว้ทั้งหมด”

“ไม่ค่ะ ฉันอยากทำการค้าร่วมกันแบบนี้ต่อไปมากกว่า ความจริงแบบนี้ย่อมดีกับทั้งสองฝ่าย เถ้าแก่เนี้ยหวังได้ทั้งค่าแรงและส่วนแบ่ง ส่วนฉันก็ได้ส่วนต่างจากต้นทุนผ้าและค่าตัดเย็บ

อีกอย่างฉันยังมีแบบที่คิดไว้อีกมาก เถ้าแก่เนี้ยหวังไม่ต้องกังวลว่าฉันจะหมดฝีมือ แล้วต้องตัดแบบเดิมๆวนไปหรอกนะคะ” จางเจียลี่พูดตามที่เจนนี่บอกบทอยู่ด้านข้าง