ตอนที่สาม ทำการค้า2

ตอนที่สาม ทำการค้า

“เอ่อ...” จางเจียลี่หันซ้ายแลขวาเพราะไม่กล้าตัดสินใจ

“โอ๊ย..ไม่ได้ดั่งใจ ฉันคุยเองก็แล้วกัน”

ร่างโปร่งแสงพุ่งเข้าหาร่างเล็กบางของจางเจียลี่ก่อนจะสวมทับเป็นร่างเดียวกันเป็นครั้งแรก

เมื่อสายตาใสกระจ่างลืมขึ้นอีกครั้งช่างแตกต่างด้วยเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวทั้งความสุภาพอ่อนโยนยังน้อยลง

เจ้าของร้านสาวใหญ่ชะงักนิดหน่อยก่อนจะตั้งท่าหว่านล้อมต่อขณะที่เจนนี่ในร่างของจางเจียลี่โพล่งออกมา

“ฉันฝากขายชุดนี้ได้ไหมคะ”

หา!...

เจ้าของร้านซึ่งบอกให้เรียกตนเองว่าเถ้าแก่เนี้ยหวังอ้าปากค้างตะลึงลาน

"คุณจางไม่ชอบหรือคะ ชุดที่ใส่แล้วสวยทั้งยังเหมาะกับรูปร่างขนาดนี้”

“ฉันชอบค่ะ ชอบมาก เพียงแต่ช่วงนี้มีเรื่องต้องใช้เงิน เอาเป็นว่า ฉันฝากเถ้าแก่เนี้ยหวังสวมชุดนี้ที่หุ่นข้างหน้าแล้วลองขายออกไป หากขายได้ฉันจะแบ่งให้สองส่วน ดีไหมคะ”

ได้ยินข้อเสนอแสนดี เถ้าแก่เนี้ยหวังถึงกับชะงัก

อืม...การค้านี้มีแต่ได้ไม่มีเสีย ค่าตัดชุดเธอก็เก็บมาแล้ว ถ้าขายชุดนี้เธอยังได้เพิ่มอีก นับว่าไม่เลว

ที่สำคัญคือ ชุดนี้เข้ารูปสวยมาก ถ้าวางอยู่หน้าร้านต้องมีลูกค้าสะดุดตาเข้ามาว่าจ้างเธอตัดเย็บเสื้อผ้าเพิ่มขึ้นแน่

“ตกลง” เถ้าแก่เนี้ยสาวพยักหน้าโดยไม่คิดมาก

“ส่วนแบบนี้ฉันขอเก็บไว้ก่อนนะคะ เอาเป็นว่าถ้าขายชุดนี้ออกไปแล้ว ฉันจะจ้างเถ้าแก่เนี้ยเย็บออกมาอีกหลายชุด แล้วก็ขายออกไป

ทำแบบนี้พวกเรามีแต่ได้ ฉันก็ได้ส่วนต่าง เถ้าแก่เนี้ยเองก็ได้ทั้งค่าตัดเย็บและเงินค่าวางขายอีกสองส่วน

แต่เงื่อนไขก็คือ เถ้าแก่เนี้ยห้ามเย็บเสื้อผ้าแบบนี้ให้ใครอีก เพราะแบบเป็นของฉัน เข้าใจไหมคะ”

เจนนี่ใช้สายตากดดันจนเถ้าแก่เนี้ยสาวนึกหวั่นเกรง

“เข้าใจแล้ว” ร่างอวบพยักหน้า ในใจได้แต่คิดว่าพอคุยการค้าเป็นเงินเป็นทอง ท่าทีอ่อนโยนของผู้หญิงคนนี้ก็เปลี่ยนไปทันที

เจนนี่คิดคำนวณต้นทุนผ้า ค่าตัดเย็บ และบวกกำไรส่วนหนึ่งก่อนจะแจ้งราคาที่ต้องการขายแก่เถ้าแก่เนี้ยหวัง

เมื่อเดินออกจากร้าน วิญญาณสาวจึงออกจากร่างของจางเจียลี่และเดินเคียงข้างเพื่อคุยกันไปตลอดทาง

“เธอคิดจะทำการค้าเสื้อผ้าหรือ”