ตอนที่สาม ทำการค้า

ตอนที่สาม

ทำการค้า

เธอเคยเรียนทางด้านการออกแบบเสื้อผ้ามาโดยตรง ธุรกิจที่ทำอยู่ก็มีทั้งร้านเสื้อผ้าสุดหรูและกระเป๋ารองเท้าต่างๆ

สายตาวิบวับของผีสาวมองสบเจ้าของร้านซึ่งกำลังชี้ชวนให้จางเจียลี่เลือกผ้าและแบบที่ชื่นชอบเพื่อสั่งตัดทั้งที่อีกฝ่ายย่อมมองไม่เห็นวิญญาณ

จางเจียลี่เหลียวมองหาผีสาวด้วยอาการอึกอักจนเจนนี่หงุดหงิด

“บอกเขาว่าพรุ่งนี้จะเอาแบบมาให้” วิญญาณสาวตะโกนลั่นเพราะแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยิน

จางเจียลี่ถึงกับย่นคอขยี้รูหูก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ

“เอ่อ...พี่สาวเจ้าของร้าน ฉันมีแบบและผ้าที่ชอบอยู่แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะนำมามอบให้ได้ไหมคะ”

“ได้สิ” เจ้าของร้านสาวเห็นชุดเสื้อผ้าเก่าบางบนร่างของจางเจียลี่แล้วจึงไม่คาดหวัง คิดเพียงว่าลูกค้ารายนี้คงแค่บอกผ่านๆเพื่อขอตัวออกจากร้าน

จนกระทั่งจางเจียลี่มาปรากฎตัวอีกครั้งพร้อมพับผ้าที่หรูหราสีสันสวยงามซึ่งเจนนี่เป็นคนเลือกหาด้วยตนเอง

“ผ้าสวยมาก ให้ตัดตามแบบที่วาดนี่ใช่ไหม”

เจ้าของร้านตัดเสื้อมองการร่างแบบซึ่งละเอียดและงดงามอย่างแปลกใจ

“เธอเขียนเองหรือ” ภาพที่ร่างละเอียดยิบจนเธอนึกภาพเสื้อผ้าที่จะตัดเย็บได้อย่างชัดเจนทั้งกำหนดสัดส่วนที่สำคัญเช่น ความกว้าง ความยาว ขนาดของแขนเสื้อ คอเสื้อ เอาไว้ทุกจุด

“ใช่ค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบรับ คำพูดและกิริยาต้อนรับของเจ้าของร้านสาวใหญ่จึงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ผ่านไปเพียงสามวัน ชุดแสนงามก็สำเร็จออกมาทดลองสวมบนร่างบอบบางของจางเจียลี่

“สวยมาก แบบที่เขียนไว้ละเอียดจนฉันต้องลงมือเองตั้งแต่การร่างบนกระดาษเพราะกลัวเด็กๆจะทำพลาด

ดูสิ ฉันเป็นคนเย็บชิ้นส่วนผ้าเหล่านี้เข้าด้วยกันเชียวนะคะ ทั้งตะเข็บข้าง คอเสื้อ แล้วก็ยังลงมือติดกระดุมเองอีกด้วย

อืม...ชุดนี้พอสวมแล้ว ช่วงเอวเน้นขับจนคอดกิ่ว ช่วงทรวงอกดูอวบอิ่มนุ่มฟู แล้วช่วงเรียวขายังผ่าได้พอดี พอประกอบเข้ากันแล้วเป็นชุดที่ใส่แล้วดูดีมากทีเดียว”

ถ้อยคำชื่นชมในฝีมือของตัวเองทำให้เจนนี่มองสำรวจหาข้อบกพร่องเช่นการเย็บไม่เรียบร้อยซึ่งต้องแก้ไขโดยเฉพาะแนวขอบ

เมื่อเห็นว่าไม่มีกระทั่งด้ายส่วนเกินหลุดลุ่ยออกมาจึงพยักหน้าพอใจจนกระทั่งได้ยินเสียงของเจ้าของร้านสาวใหญ่เอ่ยอย่างนุ่มนวล

“คุณจาง ฉันจะขอซื้อแบบร่างนี้ไว้ได้ไหมคะ”

เจ้าของร้านตัดเสื้อตัดสินใจเอ่ยเจรจา หากจะบอกว่าแบบที่ร่างออกมาสวยก็มีส่วนอยู่บ้าง แต่เธอคิดว่าการลงรายละเอียดได้มากมีส่วนยิ่งกว่า

“เอ่อ...” จางเจียลี่หันซ้ายแลขวาเพราะไม่กล้าตัดสินใจ