ตอนที่ 3: เส้นบางๆ ระหว่างครูและคนรัก - 2

ภัทรพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น และเตรียมพร้อมสำหรับการซ้อมละคร

ตลอดการซ้อมละครในวันนี้ ภัทรพยายามเข้ามาใกล้ชิดฉันอยู่เสมอ เขาจะแกล้งเดินมาชนฉันบ้าง แกล้งทำเป็นขอคำแนะนำใกล้ๆ บ้าง แต่ทุกครั้งที่เขาทำ ฉันจะรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่แล่นผ่านไปทั่วร่าง และความรู้สึกที่ผิดบาปที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

ฉันรู้ว่าฉันจะต้องหาทางหยุดมันให้ได้ ก่อนที่ความสัมพันธ์ที่ผิดบาปนี้จะทำลายอนาคตของฉันและของเขา

วันต่อมาหลังเลิกเรียน หลังจากนักเรียนคนอื่นๆ กลับบ้านไปหมดแล้ว ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องชมรมการแสดงเพียงลำพัง ภัทรบอกว่าเขาจะมาช่วยเก็บของ แต่เขาก็ยังไม่มาสักที ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เพราะฉันไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับเขาอีกในวันนี้

ขณะที่กำลังเก็บอุปกรณ์ประกอบฉากอยู่นั้น เสียงประตูห้องชมรมก็เปิดออก ฉันหันไปมอง พบว่าเป็นภัทร เขายืนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวเล็กน้อย ดวงตาของเขาแดงก่ำ ราวกับเพิ่งร้องไห้มา

"ภัทร...เป็นอะไรไป" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง ฉันไม่เคยเห็นเขาในสภาพแบบนี้มาก่อน

ภัทรเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาของเขาจ้องมองฉันไม่ลดละ "ครูเมษา...ผมทะเลาะกับพ่อครับ"

ฉันตกใจเล็กน้อย ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะมาเล่าเรื่องส่วนตัวแบบนี้ให้ฉันฟัง "มีอะไรเหรอ"

ภัทรเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "พ่ออยากให้ผมไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ผมไม่อยากไป ผมอยากอยู่ประเทศไทย"

ฉันมองหน้าเขาอย่างพิจารณา ฉันรู้ว่าภัทรเป็นคนฉลาดและมีความสามารถมาก การไปเรียนต่อต่างประเทศคงจะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขา แต่ทำไมเขาถึงไม่อยากไป?

"ทำไมล่ะภัทร การไปเรียนต่อต่างประเทศมันเป็นโอกาสที่ดีนะ" ฉันถามด้วยความสงสัย

ภัทรส่ายหน้าเล็กน้อย "ผมไม่อยากไปครับ ผมอยากอยู่ใกล้ๆ ครูเมษา"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างรุนแรง ฉันรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังพูดมันไม่ถูกต้อง แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจได้เลย

"ภัทร...ครูเป็นครูของเธอนะ" ฉันพยายามบอกเขา พยายามดึงสติของตัวเองกลับมา "เธอไม่ควรจะพูดแบบนี้กับครู"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "ผมรู้ครับครู ผมรู้ว่ามันผิด แต่ผมก็หยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้"

ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความรู้สึกผิดและบาปที่ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้

ภัทรก้าวเข้ามาใกล้ฉันอีกก้าว เขายื่นมือมาจับแขนของฉันอย่างช้าๆ นิ้วเรียวยาวของเขาสัมผัสกับผิวหนังของฉันอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่าง ความรู้สึกที่เกินกว่าคำว่า "หน้าที่" เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของฉันอีกครั้ง

"ครูเมษา...ผมรักครูนะครับ" ภัทรพูดเสียงแผ่ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและอ่อนโยน "ผมรักครูมานานแล้ว ก่อนที่ครูจะมาที่นี่เสียอีก"

คำสารภาพรักของภัทรทำให้โลกทั้งใบของฉันหยุดหมุน ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรที่ว่า "ก่อนที่ครูจะมาที่นี่เสียอีก" แต่คำพูดนั้นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในวังวนของเขาอย่างสมบูรณ์

ฉันพยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเขา แต่ภัทรกลับจับแขนของฉันไว้แน่นขึ้น เขามองหน้าฉันตรงๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง

"ผมรู้ว่ามันผิดครับครู แต่ผมก็หยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ" ภัทรพูดต่อ "ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ครูอยู่กับผม"

คำพูดของภัทรทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกท้าทาย หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันเป็นอันตราย แต่มันก็มีแรงดึงดูดบางอย่างที่ฉันไม่สามารถต้านทานได้

"ภัทร...ครูเป็นครูของเธอนะ" ฉันพยายามย้ำเตือนเขาอีกครั้ง "เราไม่สามารถที่จะ..."

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ภัทรก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างช้าๆ ริมฝีปากของเขาแตะกับริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตไปทั่วร่าง ความรู้สึกผิดบาปถาโถมเข้ามาในใจอย่างรุนแรง แต่ฉันก็ไม่สามารถผลักเขาออกไปได้เลย

จูบของภัทรไม่ใช่จูบของเด็กนักเรียนธรรมดาๆ มันคือจูบที่เต็มไปด้วยความรัก ความหลงใหล และความปรารถนาที่ยากจะควบคุม มันเป็นจูบที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความรู้สึกต้องห้ามที่ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้

ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันจะเปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล และฉันก็ไม่รู้เลยว่ามันจะนำพาฉันไปสู่จุดไหน