ตอนที่ 3: เส้นบางๆ ระหว่างครูและคนรัก - 1

สัปดาห์ที่สองของการฝึกสอนผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับฉัน แต่สำหรับภัทรแล้ว ดูเหมือนเวลาจะเดินเร็วเกินไปเสียด้วยซ้ำ ทุกวันหลังเลิกเรียน เขาจะมาที่ห้องชมรมการแสดงก่อนใครเพื่อน และอยู่จนกระทั่งนักเรียนคนสุดท้ายกลับบ้านไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉันกับเขาในห้องกว้างๆ ที่แสงสลัวๆ ของยามค่ำคืนส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่

ฉันพยายามรักษาระยะห่าง พยายามทำตัวให้เป็นครูที่เคร่งขรึมและเป็นแบบอย่างที่ดี แต่ภัทรกลับหาทางลดระยะห่างระหว่างเราได้อย่างแนบเนียนเสมอ บางวันเขาจะมานั่งข้างๆ ฉันขณะที่ฉันกำลังตรวจงาน เขาจะแกล้งถามเรื่องบทละครบ้าง ชวนคุยเรื่องทั่วไปบ้าง แต่ทุกครั้งที่เขาพูด ดวงตาคมกริบของเขาก็จะจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ ราวกับจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจของฉัน

ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของครูคนอื่นๆ และเพื่อนนักเรียนที่เริ่มจับจ้องมาที่เราสองคนมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะครูเอื้องที่มักจะแอบยิ้มแปลกๆ เมื่อเห็นฉันกับภัทรอยู่ด้วยกัน ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันไม่ถูกต้อง แต่ฉันก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้เลย ยิ่งฉันพยายามปฏิเสธ เขากลับยิ่งก้าวเข้ามาใกล้ และแรงดึงดูดระหว่างเราก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

คืนหนึ่ง หลังจากกลับจากโรงเรียน ฉันนั่งอยู่บนเตียงในห้องพักครูที่แสนเงียบงัน เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเบาๆ ยิ่งตอกย้ำความโดดเดี่ยวในใจ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูโซเชียลมีเดียของภัทร ฉันไม่ได้ตั้งใจจะส่องเขา แต่เหมือนกับว่ามือของฉันมันไปเอง รูปภาพของเขาในชุดนักเรียนกำลังยิ้มให้กับกล้อง รูปภาพของเขาที่กำลังยืนอยู่บนเวทีในบทบาทของตัวละครต่างๆ ทุกภาพล้วนสะท้อนให้เห็นถึงเสน่ห์และความสามารถของเขา

ฉันเลื่อนดูรูปภาพไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปเจอรูปภาพหนึ่งที่ทำให้หัวใจของฉันบีบรัดอย่างรุนแรง มันเป็นรูปภาพที่ภัทรถ่ายจากมุมสูง เห็นฉันกำลังนั่งตรวจงานอยู่ที่โต๊ะในห้องชมรม และมีภัทรยืนอยู่ข้างๆ รูปภาพนั้นไม่ได้บ่งบอกอะไรที่เกินเลย แต่คำบรรยายใต้ภาพกลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า

"ครูคนโปรด"

คำว่า "ครูคนโปรด" ที่ภัทรเขียนใต้ภาพนั้น ไม่ใช่คำที่เด็กนักเรียนทั่วไปจะใช้กับครูของตัวเอง มันมีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นมาก และฉันรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

ฉันรีบปิดโทรศัพท์ลงทันที ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจอย่างรุนแรง ฉันเป็นครู ฉันไม่ควรจะปล่อยให้ความสัมพันธ์แบบนี้เกิดขึ้น ฉันไม่ควรจะรู้สึกอะไรกับนักเรียนของตัวเอง ฉันควรจะหยุดมันตั้งแต่วินาทีแรกที่มันเริ่มก่อตัวขึ้น

น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในเขาวงกตที่มืดมิดและไร้ทางออก ฉันรักในอาชีพครู ฉันอยากเป็นครูที่ดี แต่ตอนนี้ฉันกำลังทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเชื่อและยึดมั่น ฉันกำลังทำลายจรรยาบรรณของความเป็นครู และที่สำคัญที่สุด...ฉันกำลังทำลายอนาคตของนักเรียนของฉันเอง

ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง กอดหมอนแน่นๆ พยายามข่มตาให้หลับ แต่ภาพของภัทรและคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้

ฉันรู้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องเผชิญหน้ากับภัทรอีกครั้ง และฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถทำตัวเป็นปกติได้อีกนานแค่ไหน ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถรักษากำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาได้นานแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ คือ...ฉันจะต้องหาทางหยุดมันให้ได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในอก ความรู้สึกผิดยังคงเกาะกินอยู่ในใจไม่จางหาย ฉันตัดสินใจที่จะทำตัวให้เข้มแข็งและจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม ฉันจะรักษาระยะห่างจากภัทรให้มากที่สุด ฉันจะไม่ยอมให้เขาเข้ามาใกล้ชิดฉันได้อีก

เมื่อเดินไปถึงห้องชมรมการแสดง ภัทรก็มาถึงแล้ว เขามานั่งรอฉันอยู่หน้าห้องเหมือนเช่นเคย เมื่อเห็นฉันเดินมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและส่งยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"สวัสดีครับครูเมษา" เขาเอ่ยทัก "ครูดูเหนื่อยๆ นะครับวันนี้"

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด "ก็...นิดหน่อยค่ะ" ฉันไม่ต้องการให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร

เราสองคนเดินเข้าไปในห้องชมรม บรรยากาศในห้องยังคงเงียบสงบก่อนที่นักเรียนคนอื่นๆ จะตามมา ภัทรเดินไปเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ คลอเบาๆ เช่นเคย แต่คราวนี้ฉันกลับรู้สึกว่าเสียงเพลงนั้นมันยิ่งตอกย้ำความอึดอัดในใจ

"ครูเมษาครับ" ภัทรเดินเข้ามาใกล้ฉัน เขาถือบทละครไว้ในมือ "ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาครูครับ"

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย "ว่ามาสิ"

ภัทรนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ฉัน "บทละครเรื่องนี้ ตัวละครเอกจะต้องเจอกับความรักที่ผิดหวังครับ แล้วเขาจะแสดงออกยังไงให้คนดูเข้าใจถึงความเจ็บปวดนั้นได้มากที่สุดครับ"

คำถามของภัทรทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกย้อนกลับไปในอดีต ความทรงจำเกี่ยวกับความสัมพันธ์เก่าๆ ที่เป็นพิษเริ่มผุดขึ้นมาในหัว ฉันเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน ความรักที่ผิดหวัง ความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน

"มันเป็นเรื่องยากนะภัทร" ฉันตอบเสียงแผ่ว "ความเจ็บปวดมันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าจะแสดงออกให้คนดูเข้าใจ ก็ต้องแสดงออกมาจากใจจริงๆ"

ภัทรมองหน้าฉันอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้ "ครูเมษาเคยเจออะไรแบบนั้นมาใช่ไหมครับ"

คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่าเขาอ่านความรู้สึกของฉันได้จากอะไร แต่เขากลับมองเห็นบาดแผลในใจของฉันได้อย่างชัดเจน

"ครูเคยเจออะไรหลายอย่างมาแล้ว" ฉันตอบเสียงแข็ง พยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดในใจ "แต่ครูก็ผ่านมาได้"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกปลอบโยน "ผมเชื่อว่าครูเมษาเข้มแข็งมากครับ"

คำพูดของภัทรทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกกอดอย่างอบอุ่น ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกที่ผิดบาปที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจอีกครั้ง ฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้กับนักเรียนของตัวเอง แต่คำพูดของเขามันช่างอ่อนโยนและจริงใจเสียจนฉันไม่อาจปฏิเสธได้

"ภัทร..." ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง "เรามาซ้อมบทละครกันเถอะ นักเรียนคนอื่นๆ กำลังจะมาแล้ว"