ตอนที่ 4: คำสารภาพ - 1

ริมฝีปากที่ประทับลงมาอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่นของภัทร ทำให้โลกทั้งใบของฉันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ไม่ใช่เพียงแค่การสัมผัสทางกาย แต่เป็นเหมือนกระแสไฟฟ้าที่แล่นผ่านทุกอณูของร่างกาย ช็อตเอาสติและความคิดของฉันให้กระเจิดกระเจิงไปชั่วขณะหนึ่ง ฉันยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกผิดบาปและความมึนงงเข้าครอบงำ ภายในใจกรีดร้องบอกว่า "ผิด! ผิดมหันต์!" แต่ร่างกายของฉันกลับไม่สามารถขยับเขยื้อนผลักเขาออกไปได้เลยแม้แต่น้อย

จูบนั้นไม่ยาวนานนัก แต่มันกลับทิ้งร่องรอยไว้ในใจของฉันอย่างลึกซึ้ง เมื่อภัทรถอนริมฝีปากออกไป ดวงตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองฉันไม่ลดละ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความรัก ความปรารถนา และความท้าทาย ฉันมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในแววตาของเขา—เป็นภาพของครูสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของนักเรียนชายที่อายุน้อยกว่าหลายปี ซึ่งเพิ่งจะสารภาพรักและขโมยจูบแรกจากเธอไป

"ครูเมษา..." เสียงของภัทรแหบพร่าเล็กน้อย แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่น่าประหลาดใจ "ผมรักครูนะครับ...รักมานานแล้ว"

คำว่า "รัก" ของเขาดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันไม่ใช่แค่คำพูดของเด็กหนุ่มที่กำลังหลงใหล แต่เป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความมุ่งมั่น ราวกับว่าเขากำลังหมายความตามนั้นทุกถ้อยคำ และนั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกผลักให้จมดิ่งลงไปในวังวนที่อันตรายยิ่งขึ้น ความรู้สึกผิดบาปที่เคยเป็นเพียงเสียงกระซิบในใจ ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเสียงตะโกนที่ดังกึกก้องอยู่ในหัวของฉัน

"ภัทร..." ฉันพยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย ฉันต้องพูดอะไรบางอย่าง ฉันต้องหยุดมันให้ได้ "ภัทร...นี่มันไม่ถูกต้อง เราเป็นครูกับนักเรียนนะ"

ภัทรส่ายหน้าช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "ผมรู้ครับครู...ผมรู้ว่ามันผิด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนน่าตกใจ "แต่ผมก็หยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นครู ผมก็รู้แล้วว่าครูคือคนที่ผมตามหามาตลอดชีวิต"

คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกแผลเก่าในใจถูกเปิดออก ความทรงจำเกี่ยวกับความสัมพันธ์เก่าๆ ที่เป็นพิษเริ่มผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ฉันเคยเชื่อในคำพูดหวานหูแบบนี้มาแล้ว และมันก็จบลงด้วยความเจ็บปวดเสมอ ฉันกลัว กลัวที่จะเชื่อ กลัวที่จะรู้สึก กลัวที่จะเจ็บปวดอีกครั้ง และที่สำคัญที่สุด...ฉันกลัวที่จะทำลายอนาคตของเด็กหนุ่มตรงหน้าคนนี้

"ภัทร...ครูไม่สามารถที่จะ..." ฉันพยายามปฏิเสธ แต่คำพูดของฉันกลับขาดหายไปในลำคอ เมื่อภัทรก้าวเข้ามาใกล้ฉันอีกก้าว เขาเอื้อมมือมาแตะแก้มของฉันอย่างอ่อนโยน นิ้วเรียวยาวของเขาสัมผัสกับผิวหนังของฉันอย่างแผ่วเบา แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า

"ผมจะรอครูนะครับครูเมษา" เขาพูดเสียงแผ่ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและอ่อนโยน "ไม่ว่านานแค่ไหน ผมก็จะรอ"

คำว่า "รอ" ของภัทรยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันไม่ใช่แค่คำพูดธรรมดา แต่มันคือคำมั่นสัญญา มันคือความมุ่งมั่นที่น่ากลัว และมันคือแรงกดดันที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังแบกรับโลกทั้งใบไว้บนบ่า

ฉันรู้สึกเหมือนถูกผลักให้จนมุม ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ฉันควรจะผลักเขาออกไป แล้ววิ่งหนีจากสถานการณ์นี้ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ร่างกายของฉันกลับแข็งทื่อ ราวกับถูกสะกดด้วยมนต์บางอย่างจากดวงตาคมกริบคู่นั้นของภัทร

ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจที่จะเดินหนี ฉันรีบเดินออกจากห้องชมรมไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับไปมองเขาอีกแม้แต่น้อย เสียงฝีเท้าของฉันดังก้องไปทั่วทางเดินที่ว่างเปล่า ราวกับจะสะท้อนถึงความรู้สึกว้าวุ่นในใจ

เมื่อกลับมาถึงห้องพักครู ฉันล้มตัวลงบนเตียง ใบหน้าซบกับหมอน พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ความรู้สึกผิดบาปถาโถมเข้ามาในใจอย่างรุนแรง ฉันรู้ว่าฉันทำผิดมหันต์ ฉันปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ผิดจรรยาบรรณของครู และที่สำคัญที่สุด...ฉันกำลังทำลายอนาคตของนักเรียนของฉันเอง

ฉันพยายามหลับตาลง พยายามข่มตาให้หลับ เพื่อที่จะลืมเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อครู่ แต่ภาพของภัทร ใบหน้าของเขา คำพูดของเขา และจูบของเขา ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน ราวกับตอกย้ำความผิดพลาดที่ฉันได้ก่อไว้

ในคืนนั้น ฉันนอนไม่หลับเลยแม้แต่นาทีเดียว ความรู้สึกผิดบาปและความสับสนเข้าครอบงำจิตใจของฉันจนหมดสิ้น ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะเผชิญหน้ากับภัทรได้อย่างไร ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถรักษาระยะห่างจากเขาได้อีกนานแค่ไหน และที่สำคัญที่สุด...ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถหลุดพ้นจากวังวนแห่งความรู้สึกต้องห้ามนี้ได้อย่างไร