ตอนที่ 2: ความใกล้ชิดที่ควรเป็นหน้าที่...แต่กลับไม่เหมือนเดิม - 3

หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่ บรรยากาศในห้องชมรมก็เปลี่ยนไป ความใกล้ชิดที่เคยเป็นแค่เรื่องของ "หน้าที่" ในการซ้อมละคร กลับกลายเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ ฉันพยายามรักษาระยะห่างจากภัทรให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขากลับหาทางเข้ามาใกล้ชิดฉันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะด้วยการเดินมาถามเรื่องบทละคร การขอคำแนะนำเกี่ยวกับการแสดง หรือแม้แต่การชวนคุยเรื่องทั่วไปหลังการซ้อมเสร็จ

ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ ที่เริ่มจับจ้องมาที่เราสองคน บางคนก็แอบกระซิบกระซาบกัน ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ ฉันรู้ว่ามันผิด แต่ฉันก็ไม่สามารถควบคุมแรงดึงดูดที่รุนแรงระหว่างเราได้เลย ยิ่งฉันพยายามถอยห่าง เขากลับยิ่งก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น

วันหนึ่ง หลังจากซ้อมละครเสร็จสิ้นและนักเรียนคนอื่นๆ กลับบ้านไปหมดแล้ว ฉันก็กำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะ ภัทรเดินเข้ามาหาฉันอย่างเงียบๆ กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมผู้ชายลอยมาแตะจมูกของฉันอีกครั้ง

"ครูเมษาครับ" เสียงของภัทรดังขึ้นใกล้ๆ ฉัน จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รินรดอยู่บนต้นคอ

ฉันสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับไปมองเขา ภัทรยืนอยู่ข้างหลังฉัน ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้ฉันมากจนฉันรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนแก้ม

"มีอะไรเหรอภัทร" ฉันถามเสียงสั่น พยายามรักษาระยะห่าง

"ผมขอถามอะไรครูหน่อยได้ไหมครับ" เขาถาม น้ำเสียงของเขานุ่มนวลจนน่าตกใจ

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย "ว่ามาสิ"

ภัทรมองหน้าฉันตรงๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้ "ครูเมษาเคยมีความรักที่...ไม่ควรจะเกิดขึ้นไหมครับ"

คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่คำถามนั้นมันตรงกับความรู้สึกที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้อย่างน่าตกใจ

"ภัทร..." ฉันพยายามหาคำพูดที่จะตอบเขา แต่คำพูดทุกคำกลับติดอยู่ในลำคอ

"ผมหมายถึง...ความรักที่ผิดศีลธรรม ที่ผิดจารีตประเพณี ความรักที่สังคมไม่ยอมรับ" ภัทรพูดต่อ สายตาของเขายังคงจ้องมองฉันไม่ลดละ "ครูเมษาเคยเจอแบบนั้นไหมครับ"

ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ความทรงจำเกี่ยวกับความสัมพันธ์เก่าๆ ที่เป็นพิษเริ่มผุดขึ้นมาในหัว ฉันเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน มันเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรม และมันจบลงด้วยความเจ็บปวด ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก และที่สำคัญที่สุด...ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นกับนักเรียนของฉัน

"ครูไม่เคยค่ะ" ฉันตอบเสียงแข็ง พยายามทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งและจริงจัง "ครูไม่เชื่อในความรักแบบนั้น"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกเขามองทะลุปรุโปร่ง "จริงเหรอครับ" เขาพูดเสียงแผ่ว "แต่ผมเชื่อว่าครูเมษาต้องเคยเจออะไรแบบนั้นมาบ้างแหละครับ เพราะแววตาของครูมันบอกแบบนั้น"

คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาอ่านความรู้สึกของฉันได้จากอะไร แต่เขากลับมองเห็นความรู้สึกที่ฉันพยายามซ่อนไว้ในใจได้ทั้งหมด

"ภัทร...ครูว่าพอเถอะ" ฉันพูดเสียงแข็งอีกครั้ง "เราควรจะกลับบ้านได้แล้ว"

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องชมรมและเปิดมันออก เขาหันกลับมามองฉันอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้

"ผมจะรอครูนะครับ ครูเมษา" เขาพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันยืนอยู่เพียงลำพังในความมืดสลัว

คำว่า "รอ" ของภัทรยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เขากำลังรอให้ฉันยอมรับความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นระหว่างเรา แรงดึงดูดที่ไม่ควรมีอยู่จริง แต่กลับรุนแรงและยากที่จะต้านทาน

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงนวลลงมาบนพื้นดิน ราวกับจะบอกว่าค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล และเส้นทางที่ฉันกำลังจะก้าวเดินไปนั้นยังคงมืดมิดและเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถต้านทานแรงดึงดูดนี้ได้นานแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ คือ...ชีวิตของฉันจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว