ตอนที่ 2: ความใกล้ชิดที่ควรเป็นหน้าที่...แต่กลับไม่เหมือนเดิม - 2

เมื่อเดินมาถึงห้องชมรม ประตูยังคงแง้มอยู่เล็กน้อยเช่นเคย และเสียงเพลงบรรเลงก็ยังคงลอยออกมาจากด้านใน แต่คราวนี้ไม่ใช่เพลงคลาสสิก แต่เป็นเพลงประกอบละครเวทีที่มีจังหวะที่เร้าใจกว่า ฉันผลักประตูเข้าไป พบว่าภัทรยืนอยู่ตรงกลางห้องเพียงลำพัง เขากำลังซ้อมบทละครที่ต้องใช้ท่าทางที่ซับซ้อนและอารมณ์ที่รุนแรง

"ครูเมษามาแล้วเหรอครับ" ภัทรหันมามองฉัน ใบหน้าของเขาเปื้อนเหงื่อเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขากลับเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น "ผมกำลังซ้อมบทนี้พอดีเลยครับ มันเป็นฉากที่ตัวละครต้องแสดงความโกรธและความผิดหวังอย่างรุนแรง"

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด "ดีแล้วค่ะ ภัทรซ้อมไปก่อนเลย"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปซ้อมบทละครต่อ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมมุมห้อง พยายามจดจ่ออยู่กับการสังเกตการณ์การแสดงของเขา แต่สายตาของฉันกลับหลุดโฟกัสไปที่สิ่งอื่น ภัทรแสดงบทบาทนั้นได้อย่างสมจริง อารมณ์ที่รุนแรงที่เขาถ่ายทอดออกมาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูการแสดงของนักแสดงมืออาชีพ

"ครูเมษาครับ" เสียงของภัทรดังขึ้น ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ "ครูช่วยมาซ้อมบทกับผมหน่อยได้ไหมครับ"

ฉันตกใจเล็กน้อย "อะไรนะ ภัทร ครูไม่ใช่นักแสดงนะ"

"ไม่เป็นไรครับครู" เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ใบหน้าของเขาจริงจัง "ครูแค่ช่วยอ่านบทของตัวละครฝ่ายตรงข้ามให้ผมก็พอ ผมอยากจะลองซ้อมบทโต้ตอบแบบมีคนจริงมาแสดงด้วย จะได้เห็นภาพชัดเจนขึ้น"

ฉันลังเลเล็กน้อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ในเมื่อมันเป็นเรื่องของงาน "ก็ได้ค่ะ" ฉันลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาภัทร เขายื่นบทละครอีกบทหนึ่งให้ฉัน ฉันรับมาอ่านอย่างช้าๆ บทบาทที่ฉันต้องเล่นคือตัวละครหญิงที่ถูกตัวละครของภัทรโกรธและผิดหวังด้วย

ภัทรเริ่มบทบาทของเขาก่อน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวด ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่ฉันราวกับจะทะลุปรุโปร่ง ฉันพยายามอ่านบทของฉันด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย

การซ้อมบทดำเนินไปเรื่อยๆ ภัทรแสดงบทบาทของเขาได้อย่างสมจริง เขาก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งใบหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตาของเขายังคงจ้องมองฉันไม่ลดละ ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่รินรดอยู่บนใบหน้า ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของฉัน มันไม่ใช่แค่ความตื่นเต้นที่เกิดจากการแสดง แต่มันคือความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

"ทำไมเธอถึงทำแบบนี้!" ภัทรพูดเสียงดัง ก้าวเข้ามาใกล้ฉันอีกก้าว "เธอรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน!"

ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจของฉันเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก "ฉัน...ฉันขอโทษ" ฉันตอบตามบท แต่เสียงของฉันกลับสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร เขายื่นมือมาจับแขนของฉันอย่างช้าๆ นิ้วเรียวยาวของเขาสัมผัสกับผิวหนังของฉันอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่าง ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกินกว่าคำว่า "หน้าที่" เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของฉัน

"ฉันรักเธอ..." ภัทรพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้ฉันมากจนฉันสามารถมองเห็นรอยยิ้มบางๆ บนริมฝีปากของเขาได้อย่างชัดเจน "แต่ทำไมเธอถึงทรยศฉัน"

คำพูดของภัทรไม่ได้อยู่ในบทละคร มันคือคำพูดที่เขาพูดออกมาจากความรู้สึกข้างในของเขาเอง แววตาของเขาไม่ได้แสดงถึงความโกรธหรือความผิดหวังอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและอ่อนโยน ฉันรู้ว่ามันผิด แต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

"ภัทร...พอแล้ว" ฉันรีบดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเขา หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันไม่ถูกต้อง แต่มันก็ยากที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไรเลย

ภัทรมองหน้าฉันอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้ เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "ครูเมษาแสดงได้ดีมากเลยครับ"

คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ฉันรู้ว่าเขากำลังเล่นกับความรู้สึกของฉัน แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันรู้สึกหวั่นไหวกับเขาไปแล้วจริงๆ