ตอนที่ 1:วันแรก - 4

"มีอะไรอีกไหมคะภัทร" ฉันถาม พยายามรักษาระยะห่างและความเป็นครูกับนักเรียนให้มากที่สุด แต่ในใจกลับรู้สึกว่ากำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาตลอดชีวิตกำลังสั่นคลอนอย่างช้าๆ

เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับประโยคที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่าง ประโยคที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

"ผมแค่รู้สึกว่า...ถ้ามีครูเมษาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ ผมคงอยากมาโรงเรียนทุกวันเลยครับ"

คำพูดนั้นสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเป็นคำพูดที่เกินเลยกว่าความเป็นครูและนักเรียน มันเป็นคำพูดที่ทำให้ใจของฉันสั่นไหวอย่างรุนแรง ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ฉันไม่ควรจะรู้สึกอะไรกับคำพูดของนักเรียนคนหนึ่ง แต่คำพูดของเขามันช่าง...จริงใจและอ่อนโยนเสียจนฉันไม่อาจปฏิเสธได้ หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เลือดในกายสูบฉีดอย่างแรง ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ และคิดหาคำตอบที่จะทำให้สถานการณ์นี้กลับไปสู่จุดที่มันควรจะเป็น

"ภัทร ครูเข้าใจนะว่าภัทรอาจจะอยากให้ครูอยู่ดูแลชมรมไปนานๆ แต่ครูก็เป็นแค่ครูฝึกสอน ไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ" ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามฉุดตัวเองให้พ้นจากห้วงอารมณ์ที่เขากำลังสร้างขึ้น

ภัทรยังคงจ้องมองฉันไม่ลดละ รอยยิ้มมุมปากของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา "ผมรู้ครับ แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็ยังอยากให้ครูอยู่ใกล้ๆ ผมก็ยังอยากมาโรงเรียนทุกวัน"

คำพูดของเขาไม่ใช่คำพูดของเด็กนักเรียนธรรมดาๆ มันคือคำพูดของคนที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และกำลังพยายามที่จะได้มันมาอย่างช้าๆ และนุ่มนวล หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันไม่ถูกต้อง แต่มันกลับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้

"ครูต้องไปแล้วค่ะภัทร ดึกแล้ว" ฉันรีบพูดพลางเก็บข้าวของบนโต๊ะอย่างรีบร้อน พยายามหลีกเลี่ยงการสบตาเขาอีกต่อไป

ภัทรไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่ยืนมองฉันเก็บของอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขากลับยังคงติดตามฉันไปทุกฝีก้าว จนกระทั่งฉันเดินมาถึงประตูห้องชมรม

"ครูเมษา..." เสียงของภัทรดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ฉันต้องชะงักฝีเท้าและหันกลับไปมองเขา เขายืนอยู่ตรงกลางห้อง แสงไฟสลัวๆ ทำให้เขายิ่งดูโดดเด่นและลึกลับ

"พรุ่งนี้เรามาซ้อมกันต่อนะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติ แต่แววตาของเขากลับสื่อถึงบางสิ่งบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเหล่านั้น

ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องชมรมไป ทิ้งให้ภัทรยืนอยู่เพียงลำพังในความมืดสลัว

ตลอดทางเดินกลับหอพัก ภาพของภัทรยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในโสตประสาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ผมคงอยากมาโรงเรียนทุกวันเลยครับ" มันเป็นคำพูดที่แสนธรรมดา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนและแรงดึงดูดที่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้

ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนมันไม่ควรจะเกิดขึ้น แต่วันแรกของการฝึกสอน...ฉันกลับรู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าสู่เขาวงกตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต้องห้าม และภัทรคือกุญแจที่จะไขปริศนาในเขาวงกตนั้น แรงดึงดูดระหว่างเรามันรุนแรงเกินกว่าที่ฉันจะคาดคิด และฉันก็ไม่รู้เลยว่ามันจะนำพาฉันไปสู่จุดไหน

คำถามเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของฉันตอนนี้คือ...ฉันจะสามารถต้านทานแรงดึงดูดนี้ได้นานแค่ไหน?