ตอนที่ 1:วันแรก - 3

"สวัสดีค่ะ ภัทร" ฉันตอบเสียงสั่นเล็กน้อย พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย "ครูมาดูชมรมวันนี้ค่ะ"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ "ผมทราบครับ คุณครูสมศรีบอกผมไว้แล้วว่าจะมีครูฝึกสอนมาดูแลชมรมของเรา" เขาก้าวเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมผู้ชายลอยมาแตะจมูก มันเป็นกลิ่นที่สุภาพและสะอาดสะอ้าน "ยินดีต้อนรับสู่ชมรมการแสดงนะครับครูเมษา"

พาร์ท 3: บทสนทนาที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น

สมาชิกชมรมการแสดงเริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องทีละคนสองคน แต่ละคนดูเหมือนจะให้ความเคารพภัทรอย่างมาก พวกเขามักจะหันไปปรึกษาเขาเสมอเมื่อมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการแสดง หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวบางอย่าง ภัทรจัดการทุกอย่างได้อย่างเป็นระบบ เขาแบ่งบทให้เพื่อนๆ ซ้อมอย่างเป็นสัดส่วน ให้คำแนะนำและแก้ไขข้อผิดพลาดอย่างใจเย็นและตรงจุด ฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงส่วนเกินที่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย

"ครูเมษาช่วยดูตรงนี้หน่อยได้ไหมครับ" เสียงของภัทรดังขึ้นมาท่ามกลางเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ เขาหันมามองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาเขาที่กำลังสาธิตท่าทางของตัวละครให้เพื่อนๆ ดู

"ท่าทางแบบนี้เหมาะสมแล้วใช่ไหมครับครู" เขาถาม แววตาคมกริบของเขาจ้องมองฉันไม่ลดละ ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย "เหมาะสมแล้วค่ะ ภัทรทำได้ดีมาก"

การซ้อมละครดำเนินไปอย่างราบรื่นภายใต้การนำของภัทร เขาดูมีพรสวรรค์และมีความเป็นผู้นำสูงมากจริงๆ ฉันสังเกตเห็นว่าภัทรจะคอยเหลือบมองมาที่ฉันเป็นระยะๆ ราวกับจะคอยสังเกตปฏิกิริยาของฉัน หรือไม่ก็เพื่อให้แน่ใจว่าฉันยังคงอยู่ตรงนั้น การมองของเขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกโอบล้อมด้วยสายตาที่อ่อนโยนและห่วงใย มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่และน่าประหลาดใจ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดลง แสงสีส้มนวลของยามเย็นสาดส่องผ่านกระจกบานใหญ่เข้ามาในห้องชมรม ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับทุกคน" ภัทรประกาศปิดท้ายการซ้อม เสียงของเขาดังกังวานไปทั่วห้อง เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ เริ่มทยอยเก็บของและเดินออกจากห้องไปอย่างมีระเบียบ เหลือเพียงฉันและเขาในห้องชมรมที่เงียบสงัด เสียงเพลงบรรเลงที่เคยเปิดคลออยู่เบาๆ ก็เงียบหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงความเงียบงันที่แสนอึดอัด

ฉันกำลังจัดเรียงเอกสารและบทละครที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กๆ มุมห้อง ทันใดนั้น ภัทรก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แสงไฟจากหลอดไฟนีออนสลัวๆ เหนือศีรษะตกกระทบใบหน้าของเขา ทำให้เงาของขนตาหนายาวทอดลงมาบนแก้มของเขา ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่เกินกว่านักเรียนทั่วไปจะแสดงออกกับครู ไม่ใช่แค่ความเคารพ แต่ยังมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้นแฝงอยู่

"ครูเมษา..." เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาฟังดูอ่อนโยนจนฉันรู้สึกใจเต้นแรง "ครูดูเหนื่อยๆ นะครับ"

ฉันยิ้มตอบ พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด "ก็...นิดหน่อยค่ะ วันแรกก็เลยยังไม่ชิน"

ภัทรยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้ใจของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด "ผมว่าครูเหมาะกับที่นี่นะครับ"

คำพูดง่ายๆ แต่กลับทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างประหลาด ฉันไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของนักเรียนคนหนึ่งถึงสามารถส่งผลกระทบต่อจิตใจของฉันได้มากขนาดนี้ "ขอบคุณค่ะ แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจนัก"

เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่จ้องมองฉันอย่างไม่ละสายตา นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้ มันมีความเคารพ ความชื่นชม และ...บางสิ่งบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้นที่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึง มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในวังวนของเขาอย่างช้าๆ