ตอนที่ 1:วันแรก - 2

ฉันถอนหายใจยาว ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ฉันรู้ว่าฉันต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน นี่คือความท้าทายที่ฉันต้องเผชิญ นี่คือบทเรียนแรกของการเป็น "ครู" ฉันหลับตาลงช้าๆ พยายามรวบรวมสมาธิและพลังงานทั้งหมดที่มี หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีกว่านี้...หรืออย่างน้อยก็ดีพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกไม่โดดเดี่ยวเท่าวันนี้

พาร์ท 2: หัวใจของชมรมการแสดง

หลังจากการประชุมครูช่วงบ่ายที่ยืดเยื้อพอสมควร ฉันก็ได้รับคำชี้แจงเพิ่มเติมเกี่ยวกับหน้าที่ใน ชมรมการแสดง คุณครูสมศรีเน้นย้ำว่าชมรมนี้เป็นหนึ่งในชมรมที่โรงเรียนภาคภูมิใจมาก เพราะนักเรียนในชมรมนี้มักจะได้รับรางวัลจากการแข่งขันต่างๆ อยู่เสมอ ฉันจึงต้องดูแลเป็นพิเศษ

เวลาล่วงเลยไปจนถึงสี่โมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนและเวลาที่ชมรมต่างๆ จะเริ่มกิจกรรม นักเรียนส่วนใหญ่เริ่มทยอยกลับบ้านไปแล้ว เสียงโหวกเหวกโวยวายที่เคยดังก้องอยู่ในช่วงกลางวันเริ่มจางหายไป เหลือเพียงความเงียบสงบของช่วงเย็นที่กำลังคืบคลานเข้ามา ฉันเดินไปตามทางเดินของอาคารกิจกรรมพิเศษ ซึ่งเป็นอาคารที่ค่อนข้างเก่าและดูขรึมขลังกว่าอาคารเรียนทั่วไป ผนังอิฐสีเทาเข้มปกคลุมด้วยเถาไอวี่สีเขียวเข้มบางส่วน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในฉากของภาพยนตร์เก่าๆ

ห้องชมรมการแสดงอยู่สุดทางเดิน ประตูไม้เก่าๆ แง้มอยู่เล็กน้อย มีแสงไฟสลัวๆ ลอดออกมาจากด้านใน พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ที่ลอยออกมาคลอเคลียกับบรรยากาศอันเงียบสงบ ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะคิดว่านักเรียนน่าจะเปิดเพลงที่ดังกว่านี้ หรือไม่ก็มีเสียงพูดคุยของพวกเขา แต่กลับมีเพียงเสียงเพลงคลาสสิกที่ฟังแล้วรื่นรมย์

ฉันค่อยๆ ผลักประตูไม้เข้าไปช้าๆ เสียงประตูดังเอี๊ยดเบาๆ แสงไฟจากหลอดไฟนีออนสลัวๆ ส่องให้เห็นห้องขนาดใหญ่ที่มีกระจกบานสูงตลอดแนวผนัง ด้านหน้ามีเวทีเล็กๆ สำหรับการฝึกซ้อม และมีอุปกรณ์ประกอบฉากวางระเกะระกะอยู่บางส่วน สิ่งแรกที่สะดุดตาคือร่างสูงโปร่งของนักเรียนชายคนหนึ่ง เขากำลังยืนหันหลังให้ฉันอยู่กลางห้อง คล้ายกำลังขยับแขนขาตามจังหวะเพลงที่แผ่วเบาอย่างช้าๆ การเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลและสง่างามราวกับกำลังเต้นรำในโรงละครโอเปร่า

เสื้อนักเรียนสีขาวของเขาถูกพับแขนขึ้นไปถึงข้อศอก เผยให้เห็นแขนที่แข็งแรงและเรียวสวย แผ่นหลังกว้างบ่งบอกถึงสรีระที่โตเต็มวัยของเขา ผมสีดำขลับถูกปัดเสยขึ้นไป เผยให้เห็นต้นคอระหงและสันกรามคมสันที่ดูราวกับงานแกะสลัก ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกสะกดด้วยภาพตรงหน้า ภาพของนักเรียนชายที่ดูแตกต่างจากนักเรียนคนอื่นๆ ที่ฉันเจอมาทั้งวัน

"ขอโทษนะคะ...นี่ชมรมการแสดงใช่ไหมคะ" ฉันถามออกไป เสียงตัวเองดูแหบพร่าไปถนัดตา ทั้งจากความประหม่าและความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก

เขาหยุดชะงัก การเคลื่อนไหวที่เคยพลิ้วไหวหยุดลงอย่างช้าๆ เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาหาฉัน ทันทีที่สายตาของเราประสานกัน โลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบสีดำสนิทของเขาจ้องตรงมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ ไม่ใช่การจ้องมองแบบเด็กๆ ที่อยากรู้อยากเห็น แต่มันเป็นการจ้องมองที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ความเข้าใจ และความรู้สึกบางอย่างที่ฉันไม่สามารถตีความได้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเกินวัย 18 ปีของเขา ประดับด้วยรอยยิ้มมุมปากที่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา มันเป็นรอยยิ้มที่ดูสุภาพ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดใจอย่างประหลาด

"สวัสดีครับคุณครู เมษา ใช่ไหมครับ" น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาฟังดูนุ่มนวลและสุภาพ แต่ก็มีพลังบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกสะกดให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ "ผมรอครูอยู่เลยครับ"

คำว่า "รอ" ของเขาทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ ฉันไม่ได้นัดหมายกับใครไว้ล่วงหน้า และก็ไม่คิดว่าจะมีนักเรียนคนไหนมา "รอ" ครูฝึกสอนอย่างฉัน เขาคือ ภัทร นักเรียนชั้น ม.6 หัวหน้าชมรมการแสดงที่ฉันต้องมาดูแล ใบหน้าของเขาปรากฏอยู่ในแฟ้มเอกสารที่ครูสมศรีมอบให้ฉันเมื่อช่วงเช้า แต่ภาพถ่ายไม่สามารถถ่ายทอดเสน่ห์และความน่าดึงดูดใจของเขาได้เท่ากับที่ฉันเห็นในตอนนี้ ภัทรดูเป็นผู้ใหญ่กว่าวัยมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและแววตาที่เต็มไปด้วยความคิด เขาแตกต่างจากเด็กนักเรียนชายคนอื่นๆ ที่ฉันเจอมาทั้งวันอย่างสิ้นเชิง