ตอนที่ 1:วันแรก - 1

ลมร้อนเดือนพฤษภาคมยังคงพัดเอื่อยๆ แทรกผ่านช่องลมของห้องธุรการโรงเรียน "ร่มไม้ชายแดน" ราวกับจะย้ำเตือนถึงความจริงที่ว่าฉันกำลังยืนอยู่บนจุดเริ่มต้นของเส้นทางใหม่ที่ทั้งน่าตื่นเต้นและน่าหวาดหวั่น ฉันนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แข็งๆ ตัวหนึ่ง หูฟังเสียงอื้ออึงของการสนทนาของคุณครูรุ่นเก๋าหลายสิบชีวิตที่วนเวียนอยู่ในห้องนี้ พวกเขากำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ในแต่ละวัน บ้างก็บ่นถึงความเหนื่อยล้า บ้างก็เล่าเรื่องตลกขบขันเกี่ยวกับนักเรียน แต่ทุกเสียงเหล่านั้นกลับรวมเป็นเสียงฉงนในหัวของฉัน มันคือความรู้สึกแปลกแยกที่แทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของร่างกาย

"เมษาค่ะ คุณครูเมษา" เสียงใสๆ ของครูเอื้อง เพื่อนครูบรรจุใหม่ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เอ่ยเรียกพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เธอคือครูภาษาอังกฤษที่เพิ่งย้ายมาพร้อมกับฉัน เราเคยเจอกันแค่เพียงครั้งเดียวในวันปฐมนิเทศ แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นมิตรมากกว่าที่ฉันคิด "วันนี้ก็เจอเรื่องตื่นเต้นเลยใช่ไหมคะ โรงเรียนชายล้วนนี่..." ครูเอื้องหัวเราะเบาๆ "พลังงานมันเยอะเป็นพิเศษ"

ฉันยิ้มตอบ พยายามเก็บอาการประหม่าให้มิดชิดที่สุด สายตาของฉันเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ภาพที่เห็นคือกลุ่มนักเรียนชายเสื้อขาวกางเกงดำกำลังวิ่งเล่นกันในสนามฟุตบอลอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะและเสียงโหวกเหวกโวยวายของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณ มันเป็นความวุ่นวายที่ฉันไม่คุ้นชินเลยแม้แต่น้อย ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันเติบโตมาในโรงเรียนหญิงล้วนตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงมัธยมปลาย โลกของฉันมีเพียงเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กผู้หญิง มีเพียงความอ่อนโยน ความละเอียดอ่อน และความเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อก้าวเข้ามาในโลกของ "ร่มไม้ชายแดน" ที่เต็มไปด้วยพลังงานอันล้นเหลือของผู้ชาย ฉันรู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าสู่ดินแดนที่ไม่คุ้นเคย ดินแดนที่ฉันไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันได้ดีแค่ไหน

ในใจของฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ฉันจะสามารถควบคุมนักเรียนชายเหล่านี้ได้จริงหรือ? ฉันจะสามารถเข้าใจความคิดและพฤติกรรมของพวกเขาได้หรือไม่? ฉันจะสามารถเป็นครูที่ดีพอสำหรับพวกเขาได้ไหม? ความกังวลเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน ภาพความล้มเหลวผุดขึ้นมาเป็นระยะๆ ฉันจินตนาการถึงตัวเองที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนชายที่ไม่สนใจบทเรียน ส่งเสียงดัง และไม่ให้ความเคารพ มันเป็นภาพที่น่ากลัวพอสมควรสำหรับครูฝึกสอนมือใหม่อย่างฉัน

คุณครูผู้ดูแลการฝึกสอนของฉันคือครูสมศรี ครูภาษาไทยรุ่นใหญ่ที่ดูดุแต่ใจดี ท่านเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ "เมษา นี่คือเอกสารเกี่ยวกับชมรมที่เธอจะต้องดูแลนะ" ครูสมศรีว่าพลางยื่นแฟ้มให้ฉัน "ชมรมการแสดง นักเรียนที่นี่ค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านนี้หลายคนเลยล่ะ"

ฉันรับแฟ้มมาถือไว้ด้วยมือที่เย็นเฉียบ ภาพของนักเรียนชายที่กำลังซ้อมละครผุดขึ้นมาในหัว ท่าทางที่จริงจังของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกทึ่งเล็กน้อย อย่างน้อยก็ดีกว่าภาพที่ฉันจินตนาการไว้ตอนแรกว่าพวกเขาจะเอาแต่เล่นสนุกไปวันๆ "ค่ะครูสมศรี หนูจะพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ" ฉันตอบเสียงแผ่ว

ครูสมศรีมองหน้าฉันอย่างพิจารณา ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไม่ต้องกังวลหรอกเมษา ที่นี่มีครูและนักเรียนดีๆ เยอะแยะ เธอต้องผ่านไปได้แน่" คำพูดของครูสมศรีไม่ได้ทำให้ความกังวลของฉันหายไปทั้งหมด แต่มันก็เป็นเหมือนสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเข้ามา ช่วยให้ใจของฉันสงบลงได้บ้างเล็กน้อย

ช่วงบ่าย ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำความคุ้นเคยกับแผนการสอนและเอกสารต่างๆ ที่ได้รับมอบหมาย ห้องธุรการเริ่มบางตาลงเรื่อยๆ เหลือเพียงฉัน ครูเอื้อง และคุณครูอีกสองสามท่านที่ยังคงสะสางงานอยู่ ความวุ่นวายตอนเช้าหายไป เหลือเพียงความเงียบสงบที่น่าประหลาดใจ แต่ความเงียบนี้กลับทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นไปอีก ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรูปภาพเก่าๆ รูปภาพของเพื่อนๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เสียงหัวเราะของเราที่เคยดังกึกก้องอยู่ในหอพัก ความฝันอันสดใสที่เราเคยแบ่งปันกัน...ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่นี่คนเดียว ในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้า และความรู้สึกแปลกแยกที่ยังคงไม่จางหาย