1 เด็กน้อย

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งด้วยความกลัวกับน้ำเสียงดุดันของชายหนุ่มนิรนาม ขาทั้งสองข้างขยับถอยหลังอัตโนมัติเมื่อชายหนุ่มตวัดขาเรียวยาวราวกับนายแบบก้าวลงจากรถ พร้อมกับปลดกีตาร์ที่สะพายอยู่ข้างหลังวางไว้บนพื้น แล้วเดินเข้าหาเธออย่างคุกคาม

หมับ!

"..!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อชายหนุ่มนิรนามยื่นมือเข้ามากำรอบข้อมือในตอนที่เธอกำลังพินิจพิเคราะห์ความหล่อเหลาของเขาอย่างลืมตัว เพียงแค่เขาออกแรงกระชากเพียงนิด ร่างกายก็เซถลาเข้าไปแนบชิดแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ

"บอกว่าจะไปส่ง ทำไมต้องดื้อด้วยวะ" วะ..ว่าไงนะ!? เจนนี่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มนิรนามอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้ในความมืดที่มองเห็นทุกอย่างรอบข้างอย่างเลือนลาง ความหล่อเหลาของเขาก็ยังเด่นชัดจนหัวใจดวงน้อยเต้นแรง แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าละอ่อนนั้นทำให้เธอหมดอารมณ์ที่จะอยากสานสัมพันธ์

"ปะ..ปล่อยฉันนะ!" เมื่อสติกลับมาเจนนี่จึงพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอก็ไม่อาจสู้เรี่ยวแรงของผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาได้

ผู้คนที่เดินเพ่นพ่านอยู่หน้าผับเริ่มหันความสนใจมาที่เธอ บางคนก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอโดยไม่คิดจะเดินเข้ามาถามไถ่เธอสักคำว่าต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า ให้ตายเถอะ! ถ้าเธอโดนหมอนี่ฆ่าตายจะมีใครเรียกรถเก็บศพให้ไหม

"ทำไมต้องปล่อย บอกว่าจะไปส่งไง"

"เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ!"

"อยากแนะนำตัวก่อนไหม?" อะไรของไอ้หมอนี่เนี่ย! เจนนี่ขมวดคิ้วยุ่งอย่างมึนงง พยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่ชายหนุ่มนิรนามก็ออกแรงบีบเบาๆเป็นการเตือนว่าอย่าขัดขืน

เมื่อช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เจนนี่จึงส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากไทยมุงที่ยืนสอดรู้สอดเห็นอยู่ห่างๆ แต่คนพวกนั้นกลับนิ่งเฉย บางคนก็เดินเลี่ยงออกไปเหมือนไม่อยากเอาตัวเองเข้ามาเดือดร้อนกับเรื่องของคนอื่น

"นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นนางแบบ แล้วถ้านายทำอะไรฉันแม้แต่ปลายเล็บ นายไม่มีที่ยืนในสังคมแน่!"

"..."

"อย่ามาทำตาดุใส่ฉันนะ! ฉันไม่กลัวนายหรอก!"

"..."

"นี่! จะมองอีกนานไหมฮะ! ฉันจะรีบกลับบ้านไปพักผ่อน ไม่มีเวลามาเถียงกับเด็กโรคจิตอย่างนายหรอกนะ"

"ไม่ใช่เด็ก" แดเนียลแย้งเสียงแข็ง

"อ๋อเหรออออ" นางแบบสาวลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน เธอกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าหาโดยไม่ทันได้ฉุกคิดว่าการกระทำนั้นไม่เหมาะสม เธอไม่ควรเอาชื่อเสียงมาแลกกับอะไรแบบนี้

"เด็กน้อย กลับบ้านไปกินนมนอนดีกว่าไหม"

"..." แดเนียลขบกรามแน่น รู้สึกโกรธเคืองที่โดนหญิงสาวปรามาสว่าเด็กน้อย แต่เหมือนว่าเธอจะสนุกซะเหลือเกินที่ทำให้เขาหัวเสียได้

"เป็นเด็กน้อยจริงๆสินะ ว่านิดว่าหน่อยก็งอแงละ..อื้อ!!" น้ำเสียงหวานๆกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มฉกริมฝีปากลงมาแนบชิดอย่างอุกอาจ ปิดทุกถ้อยคำปรามาสที่เธอกำลังจะเอื้อนเอ่ย เจนนี่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะราวกับโดนคำสาป

"เด็กน้อยแล้วไง อย่างน้อยก็จูบเป็น" แดเนียลถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง กระซิบเสียงเบาประชิดริมฝีปาก ใช้ปลายนิ้วชี้สะกิดปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ

"นะ..นายกล้าจูบฉันเหรอ!" เจนนี่แหวใส่เสียงหลงเมื่อสติกลับมา แต่ยังไม่ทันจะได้สาดคำด่า ริมฝีปากหนาได้รูปก็เลื่อนเข้ามาประกบจูบอีกครั้ง เขาขบเม้มกลีบปากอย่างละเมียดละไมจนเธอคล้อยตาม แล้วค่อยๆส่งปลายลิ้นเข้ามาทักทายในโพรงปาก

"อืม~" น่าขำที่ร่างกายของเธอยอมตกเป็นทาสสัมผัสนุ่มนวลของเขา คล้ายกับโดนมนต์สะกด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!

เสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงหลายสิบคนที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์เรียกสติที่กำลังหลุดลอยไปของเธอกลับมาอีกครั้ง แต่ผู้ชายร้ายกาจกลับสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วงขึ้น ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ขัดขืน

มือแกร่งหยาบกร้านเลื่อนขึ้นมาประคองพวงแก้มของเธอเบาๆ ขณะที่อีกข้างหนึ่งโอบรอบลำตัวไว้ ผู้ชายคนนี้ทำราวกับจะประกาศให้คนอื่นรับรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขานับตั้งแต่วินาทีแรกที่พบเจอกัน

"ลองเรียกว่าเด็กน้อยอีกดิ" แดเนียลถอนจูบออกในเวลาต่อมา แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบเสียงเบาประชิดกกหู ขณะที่เธอยังนิ่งอึ้ง

"แต่คราวนี้ลิ้นมันจะอยู่บนเรือนร่างของเธอนะ" อะ..ไอ้เด็กเวรนี่! มันจะมากเกินไปแล้ว!