ผัวเด็ก

"หวัดดีครับเฮีย" หนุ่มหล่อเจ้าของผับหรูใจกลางเมืองยกมือรับไหว้เด็กหนุ่มที่เดินสะพายกีตาร์เข้ามาในผับตามมารยาท ใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆหลายร้อยชีวิตได้เป็นอย่างดี บวกกับความสูงที่เทียบเท่ากับนายแบบนิตยสาร ยิ่งขับให้เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายดูหล่อเหลาขึ้นอีกเท่าตัว

"หล่อเกินหน้าเกินตาเหลือเกินนะมึง"

"ผมไปทำงานก่อนนะ" นอกจากแดเนียลจะไม่สนใจคำพูดกระแนะกระแหนของเจ้าของผับอย่างเหมันต์แล้ว เขายังเดินเลี่ยงขึ้นไปบนเวทีในทันทีเพื่อเตรียมตัวสำหรับการแสดงดนตรีสดในค่ำคืนนี้ ทำเอาเจ้านายที่พวงด้วยตำแหน่งรุ่นพี่อย่างเหมันต์ถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างเอือมระอา

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!

เพียงแค่แดเนียลเริ่มประกอบไมค์สำหรับใช้ร้องเพลง ผู้หญิงหลายร้อยชีวิตก็พร้อมใจกันส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างพร้อมเพรียงเป็นการให้กำลังใจ แต่เขาก็แค่เงยหน้าขึ้นมาปรายตามองเท่านั้น เพียงแค่นั้นเสียงกรี๊ดกร๊าดก็เงียบลง

"อย่ามาว้ากลูกค้ากูตอนนี้นะมึง" เหมันต์ที่ยืนอยู่ข้างเวทีบ่นอุบเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของรุ่นน้อง ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดรึเปล่าที่จ้างเฮดว้ากอย่างแดเนียลมาเป็นนักดนตรีสดประจำผับ แต่ก็ต้องยอมรับว่าความหล่อเหลาของแดเนียลเป็นจุดขายสำคัญที่สามารถดึงดูดลูกค้าสาวๆได้ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือความสามารถในการเล่นดนตรีของแดเนียล นั่นคือจุดขายที่สำหรับกว่าหน้าตา

"สวัสดีครับ"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!

เพียงแค่แดเนียลเริ่มแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆนับร้อยภายในผับก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาแดเนียลลอบถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างนึกรำคาญ แต่ก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อโดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงเหล่านั้น

ทว่าในจังหวะที่เขากวาดตามองไปรอบๆ ก็รู้สึกสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งดื่มอยู่ตรงโซนวีไอพี ความสวยของเธอสะดุดตาจนหัวใจแกร่งเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ในความมืดเธอยังส่องประกายราวกับดวงดาวที่มีแสงสว่างในตัวเอง อ่า เหมือนร่างกายสูญเสียการควบคุม

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!! พี่แดเนียล!"

"แดเนียล! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!"

เสียงกรี๊ดกร๊าดอันแสนน่ารำคาญดึงสติของเขากลับมาอีกครั้ง แดเนียลละสายตาจากเธอคนนั้นอย่างจำใจ แล้วทำหน้าที่ของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย จึงเดินลงมาหาเหมันต์ที่ยืนรออยู่ข้างเวที

"กูเห็นนะว่าเมื่อกี้มึงมองอะไร" เหมันต์ยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

"ผมทำงานเสร็จแล้ว กลับก่อนนะเฮีย"

"เออ อย่าไปดักฉุดใครเขาล่ะ" แดเนียลยักไหล่ แล้วเดินสะพายกีตาร์ออกมาทันที ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆที่ดังกระหึ่ม

"โอ๊ย! ทำไมรถต้องมาเสียตอนนี้ด้วยเนี่ย! แล้วก็ต้องมาเรียกแท็กซี่ตอนเที่ยงคืนกว่าเนี่ยนะ ให้มันได้อย่างนี้สิยัยเจนนี่!" นางแบบสาวเจ้าของสีหน้ายุ่งเหยิงบ่นอุบพลางหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหารถแท็กซี่ที่ขับผ่านไปมา แต่เหมือนว่าวันนี้โชคชะตาจะไม่เข้าข้างเธอเลย

"ให้ตายเถอะ! แท็กซี่มันหายหัวไปไหนหมดเนี่ย" เจนนี่ถอนหายใจหนักๆ แล้วหยิบแว่นกันแดดในกระเป๋าขึ้นมาสวมใส่เมื่อผู้คนที่เดินผ่านเข้าออกหน้าผับเริ่มมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

"ไปส่งไหม" ทว่าในจังหวะนั้นกลับมีรถจักรยานยนต์คันใหญ่หรือที่เรียกทั่วๆไปว่าบิ๊กไบค์ขับเข้ามาจอดเทียบตรงหน้า ทำเอาเธอตกใจจนผงะถอยหลัง แต่เมื่อตั้งสติได้ก็ค่อยๆถอดแว่นออก

เจนนี่ขมวดคิ้วยุ่งอย่างงงงวย หันมองซ้ายมองขวาแล้วหันกลับมองชายหนุ่มเจ้าของคำถามนั้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ

ดวงตากลมโตมองสำรวจดวงหน้าหล่อเหลาอย่างพินิจพิจารณา แต่เพราะตอนนี้เป็นเวลากลางคืน จึงทำให้มองเห็นความหล่อเหลาของเขาอย่างเลือนลาง

"บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง"

"เอ่อ..." ระ..โรคจิตรึเปล่าเนี่ย! เจนนี่ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงคำถาม ซึ่งชายหนุ่มตรงหน้าก็พยักหน้ารับ นั่นทำให้เธอเริ่มส่งสายตาหาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ

"บ้านอยู่ไหน จะไปส่ง" เจนนี่สายหน้าพัลวันเป็นการปฏิเสธ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วด้วยความกลัว น้ำเสียงราบเรียบของผู้ชายคนนี้ไม่แสดงออกถึงความเป็นมิตรเลยสักนิด

"บอกว่าจะไปส่งก็คือจะไปส่งดิ ทำไมต้องปฏิเสธด้วยวะ" อะ..อะไรกันเนี่ย! หมอนี่มันโรคจิตชัดๆ!