บทที่8.ป้านยาเสน่ห์ [ถอนของ]

​ ร้านเหล้า

"กูอุตส่าห์เปิดทางให้มึง แต่กลับไม่ได้อะไรเลย" เจไดถามหลังจากที่เซนจัดการธุระเขาก็รีบมาหา "กระจอกนี่หว่า!"

"กูไม่ได้กระจอก แต่ในห้องไม่มีกลิ่นผีปีศาจ ไม่มีเหี้ยอะไรเลย แสดงว่าคงไม่เกี่ยวกัน"

"มึงเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น มึงโดนผีหลอกหรือเปล่า ฮ่าๆ ผีเดี๋ยวนี้มันเจ้าเล่ห์จะตาย"

"มึงเป็นคนไม่มีวิชาไม่ต้องพูดมาก แต่กูยังคิดไม่ออกว่าทำไมพี่นมโตคนนั้น..มันถึงโดนสัมภเวสีเข้ามาสิงร่างอย่างง่ายดาย"

"ไหนมึงบอกว่าให้ผ้ายันต์ไปแล้วไง"

"ให้ไปแต่มันเก็บไว้ที่คอนโด หัวกูจะปวด!"

สองหนุ่มมักมาร้านเหล้าซึ่งไม่ไกลจากที่พัก เซนจับมือถือเลื่อนดู social ในโทรศัพท์ ปรากฏเป็นภาพของขวัญที่ไปงานวันเกิดเพื่อนในรั้วสถาบัน แต่ภาพนั้นกับแฝงบางอย่าง

"ทำไมไม่มีแววตาวะ" เซนสบถ

"มึงว่าอะไรนะ.."

"รูปถ่ายของพี่ของขวัญ ไม่มีแววตา"

"หรือว่าตอนนี้จะโดนสิงอยู่"

"ฉิบหาย!"

หลังจากที่สบถเสียงดังเสียง รีบลุกจากเก้าอี้ขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แล่นตามท้องถนนไปยังที่ของขวัญปักหมุดสเตตัสใน facebook จนกระทั่งถึงผับ

บรรยากาศกลางค่ำกลางคืนเงียบสงัด แม้เป็นสถานที่ที่ผู้คนพลุกพล่านก็ตาม แต่ทว่าวันนี้พระจันทร์เป็นคืนเดือนดับ แสงสว่างจึงไม่ส่องทางให้มากนัก มีเพียงไฟกิ่งที่ติดตามเสาต้นอยู่ข้างทาง

ทันทีที่ร้านใกล้จะปิด ของขวัญเดินแยกออกจากเพื่อนฝูงโซซัดโซเซมายังถังขยะข้างผับ ตอนนี้เธอรู้สึกมึนเมาแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่

หมับ!

"ว้ายยยย" เสียงสะดุ้งโหยงพร้อมรีบหันมองใครบางคนที่เดินมากระชากข้อแขน "เด็กบ้า! ตกใจหมด"

"พี่นี่เมาไม่เคยเว้นวันเลยนะ"

"วันเกิดของคนรู้จักก็เลยจำเป็นต้องมา แต่ว่าฉันก็ไม่ได้เมามากนะ แค่รู้สึกมึนหัวแล้วก็จะอ้วก"

"รู้ไหมว่าทำไมผมถึงมา"

"มากินข้าวต้มเฮียหยง"

"ใช่ขาไก่ซุปเปอร์อร่อย ถุ้ยยย! เพราะพี่นั่นแหละ"

เสียงตวาดดังทำให้ไม่ได้ยินฝีเท้าของชายหนุ่มที่ใกล้เข้ามา ก่อนที่เขาจะปรากฏตัวเป็นเพื่อนร่วมคณะ

"ของขวัญให้เราไปส่งไหม" ชายหนุ่มสูงโปร่งสวมใส่แว่นพูดพร้อมกับมองเซนที่กำลังจับเรียวแขน "แล้วนี่ใคร..มีน้องชายด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เลย"

"ไม่ใช่หรอกคือว่า..."

"ถ้าอย่างนั้นเรากลับพร้อมกันเลยดีไหม"

"ขอบใจมากแต่ไม่เป็นไร"

"เราอยากไปส่งของขวัญนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกเราเกรงใจ"

ตัวเล็กกระชากข้อแขนกลับ เธอพยายามพูดกับเพื่อนร่วมคณะอย่างใจเย็น แต่เซนกับขมวดคิ้วผูกปมเมื่อได้เห็นผู้ชายคนนี้ จนกระทั่งยืนขวางระหว่างกลาง

"ผมไม่ใช่น้องชาย" เซนยืนกราน

"ถ้าไม่ใช่น้องชายแล้วเป็นอะไร?"

"เป็นลูกมั้ง คลอดออกมาจาก.."

"ใครเพื่อนเล่นมึงวะ!"

"พูดจาหยาบคายจังเลยนะครับ ทำห่าอะไรไว้ระวังจะโดนย้อนกลับ ไสหัวไปซะ"

ท่าทางของเซนดุร้าย ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มม. ปลายจะเกรี้ยวกราดได้ขนาดนี้ ใช่เพียงแววตาที่หนักแน่น แต่เป็นคำพูดที่ตอกย้ำแฝงเร้นบางอย่าง

สุดท้ายเพื่อนของขวัญก็ยอมถอยห่าง เขาเดินกลับไปทันทีโดยไม่มองด้านหลัง

"นายพูดอะไรกับเขาเนี่ย นั่นเป็นเพื่อนฉันนะ" ของขวัญเดินอ้อมไปยืนทางด้านหน้า "ทำไมเขารีบไปขนาดนั้น"

"พี่ได้ดื่มอะไรที่มันยื่นให้หรือเปล่า"

"ก็เวลาเขาชงเหล้ามาก็ต้องดื่มสิ"

"ใครเป็นคนชงเด็กเสิร์ฟหรือมัน?!"

"ก็สลับสลับกันไป ตอนนี้ฉันงงหมดแล้วนะ.."

"มันกำลังป้ายยาเสน่ห์ให้พี่ไงล่ะ ตอนนี้ต้องรีบไปถอนของก่อน ไม่อย่างนั้นพี่ก็จะโหยหาแต่มัน แล้วผีที่สิงร่างก็จะพาพี่ไปให้มันเอา"

"!!!!"

ร้านขุดมหาอวย

"ทำไมฉันต้องมาที่นี่ตามคำสั่งของนายด้วย" ของขวัญเริ่มโวยวายเธอไม่ชอบใจเท่าไหร่

"เลือกเอาว่าพี่จะกลับไปแล้วปล่อยให้ยามันออกฤทธิ์ หรือว่าจะอยู่ที่นี่เพื่อถอนของให้เสร็จ"

"บอกตามตรงนะ ว่าฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อ โดยเฉพาะร่างทรงที่อยู่กับเด็กมอปลายอย่างนายเนี่ย"

"คำพูดคำจาน่าจะเสกหนังควายเข้าท้อง ไม่ก็เสกตะปูเข้าใส่ในสมอง ตายไปซะ!"

"ปากดีนักนะไอ้เด็กบ้า"

"แล้วถามหน่อย แฟนไปไหน..ทำไมไม่มาดูแลบ้าง"

"เพิ่งเลิกกันเมื่อเช้า"

ของขวัญตอบกลับ เป็นอีกเหตุผลที่อยากเมา เธอนั่งลงหน้าตั่งที่ไว้ของขลัง เซนลากอ่างกะละมังใบใหญ่แล้วเปิดน้ำใส่จนกระทั่งเต็มล้นออกมา

ระเบียงที่ยื่นชั้นสองทำให้มีที่เหมาะกับการอาบแสงจันทร์

"นั่งบื้ออยู่ได้แก้ผ้าแล้วมาลงน้ำสิ" เซนพูดเสียงเข้ม

"ดะ เดี๋ยว..แก้ผ้าด้วยเหรอ?!"

"ถ้าไม่แก้ผ้าเขาจะเรียกว่าอาบน้ำหรือไง มีใครที่ไหนใส่ชุดเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำ! บ้าเปล่าวะ"

"ช่วยพูดจาดีๆ ด้วย ฉันอายุแก่กว่านายนะ"

"อายุไม่สำคัญใส่เดี่ยวได้หมด! เร็ว ง่วงก็ง่วง"

________________

ปากแซ่บแล้วเอวแซ่บเปล่าน๊า? อิอิ 5555555555

ขอคอมเมนต์แบบจัดเต็มมาเลย รออ่านเสมอค่ะ