บทที่6. ผีห่า [ต่อหน้า..]

พลบค่ำ

"ตอนแรกท่าทางไม่เชื่อ แล้วพี่กลับมาทำไม" เซนเอ่ยถาม แน่นอนว่าผู้หญิงที่ปรากฏกายก็คือของขวัญ หลังจากเลิกเรียนก็ตรงดิ่งมาหา

"ตอนนี้อย่าเพิ่งกวนประสาท เพราะว่าฉันมีเรื่องปรึกษา..แต่ในฝันราวก็เป็นเรื่องจริง ผู้หญิงผมยาวแถมร่างกายผอมซีดคล้ายโครงกระดูก มันเอามือมาจับที่คอฉันแล้วบีบแรงจนหายใจไม่ออก ดีที่มิ้นมาเขย่าตัวเห็นว่าฉันกระตุก"

"แสดงว่าใกล้แล้วล่ะที่มันจะมาเอาชีวิตพี่"

"แล้วจะทำยังไงดี? ถึงฉันจะไม่ค่อยเชื่อ แต่ตอนนี้ก็เริ่มกลัวแล้วล่ะ เวลาไปไหนเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว คล้ายกับมีคนเดินตามตลอด"

"แล้วผ้ายันต์ที่ผมให้ พี่ได้พกติดตัวเอาไว้ไหม"

"เปล่า เอาไว้ที่คอนโด"

แค่เพียงคำพูดสั้นๆ ทำให้เซนนั้นหัวร้อนน่าดู เขาพาของขวัญขึ้นมายังชั้นสอง ซึ่งเป็นตำหนัก ขุดมหาอวย จากนั้นก็เริ่มนำขันน้ำมนต์มาวางตรงหน้า แล้วหยิบเทียนจุดพร้อมสวดท่องคาถา

ทว่า..แม้จะพูดจายียวนกวนประสาท แต่เมื่ออยู่ในร่างทรงประทับเขาดูฮึกเหิม แถมยังมีเสน่ห์เกินจะต้านทาน

ของขวัญสาวสวยที่แทบจะไม่มองใคร เธอจำเป็นต้องหยุดชะงัก เพื่อจดจ้องสิ่งตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตา

"พี่ลองท่องนะโมสามจบแล้วพูดชื่อตัวเองซ้ำๆ แต่ให้พูดและนึกในใจเท่านั้นนะ" เซนเคลื่อนถังน้ำมนต์ที่เหมือนก้นบาตร

"แบบนี้มันจะได้ผลเหรอ"

"ไม่ลองก็ไม่ รู้ความเชื่อใครความเชื่อมัน"

"จะให้ฉันเชื่อเด็กมปลายเนี่ยนะ เหอะ"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไปที่อื่นสิ ทำไมเกิดเรื่องราวต้องมาที่นี่..มันมีบางสิ่งบางอย่างตามพี่ตลอดเวลา พูดแล้วก็ขนลุก"

ของขวัญตั้งสติเธอใช้เทียนที่เซนวางไว้ด้านข้างแกว่งน้ำวนไปมา ท่องนะโมแล้วเรียกชื่อตัวเองภายในใจ ดวงตากลมโตพับปิดสนิทเนื่องจากอยากมีสมาธิทำพิธีให้มากขึ้น สักพักมือของเธอก็รู้สึกเย็นเฉียบ แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนถูกไฟช็อต

"ฉิบหาย!!" เซนรีบลุกขึ้นยืนเมื่อตอนนี้วิญญาณบางอย่างเข้าร่างของขวัญ ดวงตาที่มองกลับมานั้นแดงก่ำ "มึงเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงต้องยุ่งวุ่นวายกับร่างของผู้หญิงคนนี้"

"อย่าทำเป็นเก่งไปหน่อยไอ้เด็กน้อย ฮ่าๆ กูเป็นใคร มันก็เรื่องของกู แต่กูถูกสั่งให้เอาวิญญาณอีนี่ไปลงนรกภพภูมิ ทางที่ดีมึงหลีกไปจะดีกว่า"

"เป็นสัมภเวสีก็อยู่ในโลกของวิญญาณ มาเบียดเบียนร่างกายมนุษย์ทำไม ท่าทางมึงคงจะเป็นสัมภเวสีชั้นต่ำที่ชอบกินของคาวสกปรกสินะ"

"แน่จริงมึงก็กำจัดกูให้ได้สิ ฮ่าๆๆ"

เสียงโต้ตอบสะท้อนกันราวกับหนังภาพยนตร์ระทึกขวัญ ทันทีเซนรีบหยิบว่านออกมาจากบนตั่งพร้อมสวดคาถาที่ได้ร่ำเรียนติดตัวมา

อ๊าาาส์~อ๊ะะะะ

เพียงแค่พริบตาเดียว ตอนนี้ของขวัญขยับไปนั่งตรงกลางร้านห้องกว้าง นิ้วมือของเธอจับลูบอยู่กลางหว่างขา กระโปรงนักศึกษาจีบรอบสีดำกระเด้งขึ้นถกคาเอวบาง กางเกงในสีดำมีกลีบอวบอูมหนีบเอาไว้จนเป็นรูปร่องรอยของความร่าน

เสียงครวญครางของผีพร้อมกับมือที่ขยำเต้านมในร่างบาง ทำให้ใจของเซนนั้นเริ่มเตลิดไปไกล

"ฉิบหาย! คาถาก็ต้องสวด เสือกมาช่วยตัวเองให้กูดูอีก เลือกทางไหนก่อนดีวะ? จะนั่งดูหรือปฏิบัติการ" มีบ้างที่ชายหนุ่มอย่างเขาจะไขว้เขว ก่อนที่จะสะบัดใบหน้าหล่อเหลาเพื่อเตือนสติตัวเอง "มึงอยากจะทำอะไรก็ทำ แต่มึงต้องออกจากร่างนี้ไป"

"กูบอกแล้วไงว่าไม่ออก! แน่จริงมึงก็มาสิ มาเอากูสิ"

น้ำเสียงช่างเย้ายวนแน่นอนว่าทุกอย่างเป็นร่างของสาวสวยอย่างของขวัญ ผิวขาวไร้ที่ติแถมตอนนี้ยังนั่งอ้าขาแล้วหยอกล้อกับเนินโหนกแหวกกางเกงในออกต่อหน้า

เซนท่องคาถาด้วยใจที่สั่น เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

พรึ่บ

กรี๊ดดดดด!!!

เสียงกรีดร้องดังลั่นทันทีที่เด็กหนุ่มม. ปลายถอดเสื้อนักเรียนออก บนร่างกายของเขามีรอยสักยันต์ซึ่งเป็นของขลังติดตัวมาตลอด

เพียงแค่เห็นแว็บเดียวผีร้ายก็รีบออกจากร่าง ปล่อยทิ้งให้ของขวัญนอนสลบเหมือดอยู่กับฟื้น

"อะ โอ๊ยยยย" เพียงชั่วครู่ของขวัญก็ได้สติ เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับใช้มือนวดคลึงข้างขมับ "กรี๊ดดดดด น..นายถือ กะ กางเกงในของฉัน?!"

"กูยืนนิ่งตั้งนานไม่ตื่น มาฟื้นตอนกูเก็บกางเกงในให้"

"ไอ้คนลามก ไอ้เด็กจกเปรต ไอ้ชั่วไอ้เลว ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน ฮืออออ~อะ ไอ้หมอผีจอมปลอม!!"

"กรุณาด่าแบบมีช่องว่างให้เถียงบ้างสิวะ"

"จะแจ้งความ ฉันจะป่าวประกาศไปทั่วเลย ว่าสำนักนี้มันเฮงซวย ลวมลามลูกค้า ฮือออ~ฉันยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่นะไอ้เด็กบ้า"

"ถ้าพี่ยังไม่ยอมหุบปาก เดี๋ยวได้เสียตัวให้เด็กอย่างผมแน่!"

________________

55555555555ไม่รู้จะอธิบายยังไง!

ขอคอมเมนต์แบบจัดเต็มมาเลย รออ่านเสมอค่ะ