บทที่5.หลงของ [สวยเกิน]

เช้าวันต่อมา

"คนบ้าอะไร จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ แล้วแถมตอนมาเสื้อผ้าก็โชกไปด้วยเลือดกลิ่นเหม็นคาว" เซนยืนเท้าเอวมองสาววัยมหาลัยที่ตอนนี้นั่งแน่นิ่งพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว

"ฉันจำได้ว่าไปวันเกิดเพื่อน แต่รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่นี่..หรือว่าฉันจะโดนของจริงๆ"

"มีแฟนไหม ผู้ชายที่คบอยู่มีหรือเปล่า"

"แน่นอนสิ คนสวยอย่างฉันจะไม่มีแฟนได้ยังไง "

"ถ้าอยากให้ช่วยก็ต้องรู้ก่อนว่าต้นตอของมันมาจากไหน ได้เผลอไปกินไปรับหรือไปทำพิธีอะไรมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า"

"เปล่านะ ไม่มีเลย"

คำพูดของขวัญยิ่งทำให้เซนคิดหนัก เขาเริ่มที่จะเขียนยันต์เพื่อให้อีกฝ่ายติดตัวป้องกันเอาไว้ เพื่อไม่ให้ปีศาจหรือสัมภเวสีเข้าสิงร่างในยามที่ดวงตกหรือในยามที่อ่อนแอ

"สามพัน" เซนยื่นผ้าสีขาวพี่มีลายลักษณ์อักษรประหลาด "รับไปสิ"

"แค่ผื่นเล็กๆ นายคิดสามพันเลยเหรอ"

"เขาเรียกว่าค่าครู! รวยนักไม่ใช่หรือไง"

"ถึงจะรวยแต่ก็ไม่ได้อยากใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย"

"งั้นก็ตายห่าไปซะจะได้จบ"

"นี่..เด็กอะไรปากร้าย"

"สรุปจะเอาไหมผ้ายันต์เนี่ย"

หมับ

ไร้ทางเลือก ของขวัญคว้ามาเธอมองแผ่นพร้อมอักษรที่เซนเขียนคล้ายกับภาษาโบราณ แต่เนื่องจากไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ เธอได้แต่ถอนหายใจแล้วเก็บไว้ในกระเป๋า

"อย่าให้ผ้าหายก็แล้วกัน" เซนพูด

"สมมติว่าหายจะเกิดอะไรขึ้น?"

"ก็จะมีผีมาสิงร่างแล้วพาพี่ไปทำอะไรผิดแปลก อย่างเช่นไปกินของเซ่นไหว้ หรือว่าไปฆ่าสัตว์ตัดชีวิตอะไรพวกนี้"

"แล้วทำไมต้องมีคนเล่นของใส่ฉันด้วย เกิดมายังไม่เคยไปมีเรื่องหรือวุ่นวายกับใครเลย"

"จะรับรู้ได้ก็ต่อเมื่อหาของชิ้นนั้นเจอ ส่วนมากพวกที่ทำคุณไสย จะใช้ลักษณะเป็นผ้าห่มหรือว่าหุ่นขี้ผึ้ง พี่เจอเมื่อไหร่ก็เอามาให้ผม"

พูดจบเซนก็เดินไปยังห้องนอนตัวเอง แล้วกลับออกมาโดยสวมชุดเด็กมอปลาย

ใบหน้าของเขาหล่อเหลา แถมยังดูดุดันขึงขัง จนทำให้ของขวัญเผลอชะเง้อมองตามค้างสายตาอยู่อย่างนั้น

"มองเยอะเดี๋ยวคิดค่าครูเพิ่มนะ" เขาพูดพลางไหวไหล่อย่างยียวนกวนประสาท

"ตอนนี้ฉันกลับได้แล้วใช่ไหม"

"แล้วพี่จะอยู่ทำไม.."

"ช่วยตอบคำถามแบบปกติด้วยได้ไหม"

"ไม่ชอบคุยกับคนแก่"

ทุกคำพูดแทงใจดำอย่างสุดซึ้ง ของขวัญคว้ากระเป๋าเดินลงไปชั้นล่างก่อนที่จะเดินออกไปปากซอยเพื่อขึ้นแท็กซี่กลับไปยังคอนโดตัวเองที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย

แกร๊ก

ทั้งที่เมื่อคืนไม่ได้ดื่มมาก แต่ร่างกายกลับเหนื่อยล้าราวกับว่าทั้งคืนไม่ได้พักผ่อนหย่อนใจ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็แจ้งเตือนปรากฏว่าเป็นข้อความของเพื่อน

(วันนี้มึงจะขาดเรียนหรือไง ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมา อาจารย์กำลังเก็บคะแนนด้วยนะ)

แม้จะเห็นข้อความนั้นแต่ของขวัญไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรทั้งสิ้น เธอฟุบนอนลงบนเตียงหนานุ่ม สายตาจดจ้องบนผนังพยายามคิดเรื่องราวทุกอย่างว่าอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

แต่ทำไมทุกครั้งที่เธอจำความไม่ได้ ร่างกายถึงคลุกคลีอยู่กับพวกของดิบกลิ่นคาวหรือของสกปรก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนรักความสะอาดเรียบร้อยจะตายไป

คล้อยบ่าย

"รถเป็นอะไรหรือครับ" วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งครั้งที่เซนโดดเรียน เขาขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาจอดเทียบปากทางเข้าหมู่บ้าน

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ สตาร์ทรถแล้วมันดับ"

"เกี่ยวกับแบตเตอรี่หรือเปล่าครับ"

"นั่นน่ะสิคะ กำลังจะโทรเรียกช่างให้มาลากไปซ่อม"

"ถ้าอย่างนั้นผมขอดูก่อนก็แล้วกัน เผื่อซ่อมได้"

"ขอบคุณมากนะคะเกรงใจจัง"

สาวสวยในชุดมหาวิทยาลัยถือโทรศัพท์พร้อมกระเป๋าแบรนด์เนมยืนอยู่ใต้ต้นไม้ หลังจากที่เซนตรวจเช็กรถเก๋งแล้วเขาก็จัดแจงซ่อม สักครู่เดียวรถก็กลับมาใช้งานได้

"เด็กสมัยนี้เก่งจังเลยนะคะ" สาวสวยเดินมาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ "ลืมแนะนำตัวไป พี่ชื่อพริ้มนะคะ"

"ชื่อเซนครับ เปิดร้านซ่อมแอร์อยู่แถวซอยสาม"

"พอดีมาหาเพื่อนครั้งแรก ก็เลยงงนิดหน่อยขี่รถวนไปวนมา สักพักมันก็ดับสงสัยจะใช้งานเกินไป ฮ่าๆ"

"เป็นเพราะว่าอะไหล่เสียบไม่แน่นครับ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ งั้นขอตัวก่อนพอดีช่วงบ่ายมีเรียนด้วย"

เซนพยักหน้ารับ มองผู้หญิงคนนี้ไม่วางตา สาวสวยผมบลอนด์แถมยังดูสง่า เธอขับรถออกไปโดยทิ้งความรู้สึกวาบหวิวภายในใจให้กับเด็กหนุ่มมอปลาย

เป็นมีแต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่า

หญิงที่ตัวเองตกหลุมรักนั้นชื่อ..พริ้ม

________________

ตกหลุมรักแล้วหนึ่ง!! อุ้ยๆๆๆๆ

ขอคอมเมนต์แบบจัดเต็มมาเลย รออ่านเสมอค่ะ