บทที่4.ของแรง [สัมภเวสี]

หลังจากที่ทั้งคู่หาที่จอดรถได้ ก็รีบเดินเข้ามาถามไถ่ซึ่งด้านล่างพบว่ามีแอร์เก่าหลายอันกำลังวางเรียงราย แถมยังมีอุปกรณ์ไฟฟ้ามากมายที่กองรวมกัน

"ซ่อมแอร์หรือเปล่า" ชายคนหนึ่งเดินออกมาเขาสวมใส่ชุดนักศึกษามอปลาย "รอคิวนานหน่อยนะ"

"เปล่าหรอก คือว่าฉันจะพาเพื่อน..มาหาเจ้าทรงที่ใครๆ เรียกชื่อว่าปู่ลือ"

"มาหาทำไม วันนี้ปู่ไม่ว่าง"

"แล้วเมื่อไหร่จะว่าง คือว่าฉันเดือดร้อนจริงๆ นะ"

"ปู่ซ่อมแอร์อยู่น่าจะอีกสองสามวัน"

"ตอนนี้ปู่อยู่ไหนล่ะ..อาจจะพูดคุยให้เขายอมเข้าทรงให้ก็ได้นะ"

"ก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ไงครับ"

สองสาวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ปู่ลือที่ทุกคนพูดถึง นึกว่าจะเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ขึงขังในวิชาอาคม

แต่เมื่อมาถึงกลับเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมมอปลาย ซึ่งยังสวมชุดเสื้อผ้าไปโรงเรียนเพิ่งกลับมาด้วยซ้ำ

"มองเหยียดจังเลยนะพี่ ผมชื่อเซน" เด็กมัธยมปลายแนะนำตัว มิ้นตอบกลับ

"ฉันชื่อมิ้นส่วนคนนี้เป็นเพื่อนชื่อของขวัญ"

"ท่าทางเพื่อนพี่จะไม่ค่อยเต็มใจมาเท่าไหร่นะ"

"มันไม่เชื่อเรื่องผีสางแต่อย่าไปถือสาเลยนะ คือว่าตอนนี้มีเรื่องด่วนมาก ช่วยเข้าทรงปู่ให้หน่อยได้ไหม"

"บอกแล้วไงว่าไม่ว่าง ต้องซ่อมแอร์"

"แต่ว่า..."

"รอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ"

เซนพูดแค่นั้นก่อนที่จะหยิบอุปกรณ์เพื่อมาซ่อมอิเล็กทรอนิกส์ที่ลูกค้าเอามาทิ้งไว้ให้ตามลำพัง ของขวัญมองไปรอบด้านเห็นเทียนปักอยู่ตามเสาแถมมีรูปปั้นต่างๆ

"จะเรียกเงินเท่าไหร่ก็ว่ามา" คำพูดของของขวัญทำให้เซนชะงัก เขาทิ้งอุปกรณ์ในมือแล้วเดินตรงดิ่งมายืนตรงหน้า "ม..มองอะไร"

"ปากอย่างพี่นี่ก็ไม่แปลกหรอกถ้าจะมีคนเล่นของใส่"

"นายก็คงจะเดาเหมือนหมอดูทั่วไป ถ้าฉันบอกว่าแค่อยากมาลงนะหน้าทองล่ะ นายจะหน้าแหกไหม?"

"ผู้หญิงที่มีทุกอย่างครบอย่างพี่ แถมนิสัยดื้อรั้นคงไม่มาลงของพวกนี้ให้ผู้ชายรักผู้ชายหลงหรอก"

"ถือว่าเป็นคำชม"

"แต่ถ้าพี่อยากจะให้ผมเอาของไม่ดีออก ต้องคิดราคาพิเศษ เพราะนมพี่มันใหญ่! เปลืองพื้นที่ผ้ายันต์"

"!!!!"

มาถึงก็ทำให้มิ้นปวดหัวอีกครั้ง ของขวัญยังคงพยายามโต้เถียงทุกอย่าง ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องยอมรับฟัง แล้วจึงตามเซนขึ้นไปชั้นสองของตึกทาวน์เฮ้าส์ ปรากฏว่ามีข้าวของขลัง แถมรูปปั้นอีกทั้งผ้ายันต์ติดรอบด้าน

"หัวกะโหลกนี่ของใคร" ของขวัญเอ่ยถาม "สงสัยซื้อมาจากสําเพ็ง ของหลอกเด็กแบบนี้"

"ตอนเกิดผีเจาะปากพี่หรือไง! แต่ละคำพูดจาเสียดสีคนอื่นทำให้ดูต้อยต่ำ ทั้งที่พี่เองจะตายห่าอยู่แล้ว"

"รู้ได้ไงว่าฉันจะตายห่า! เด็กปากเสีย"

"หน้าตาหมองคล้ำตอนนี้ตาดำของพี่เริ่มไม่มีแวว ไม่โดนผีเข้าก็โดนของแรงเล่นงาน จดชื่อวันเดือนปีเกิดมา ผมจะนั่งทางใน"

"ก็นั่งอยู่นี่ไง.."

"ใช่ ถุ้ยยยย! นั่งทางในก็คือเข้าสมาธิเพื่อจะดูดวงให้กับพี่ ปากอย่างนี้น่าจะปล่อยให้ตายๆ ไปซะ"

มิ้นได้แต่ส่ายหน้าไปมาเมื่อทั้งคู่ยังคงโต้เถียง กระทั่งบรรยากาศเริ่มอึมครึม พระอาทิตย์ตกดิน เสียงหมาเห่าหอนทั้งซอยยิ่งชวนให้ขนลุก

เซนนั่งทางในเกือบครึ่งชั่วโมงในขณะที่ของขวัญเริ่มเบื่อหน่ายเธอไม่เชื่อและไม่สนใจไสยศาสตร์เลยแม้แต่น้อย

"ก่อนหน้านี้พี่ไปกินอะไรมา" ทันทีที่ลืมตาเซนก็เอ่ยถามของขวัญ "หมายถึงสองวันก่อน"

"ใครจะไปจำได้"

"ใช้สมองที่มีน้อยนิดคิดหน่อยสิ"

"ไหนบอกว่าเก่งนักเก่งหนา แน่จริงก็เดาสิ"

"ถ้าไม่ติดว่าพี่เป็นผู้หญิงแม่งจะเตะเสยเข้าหน้า!"

"นี่..มีมารยาทหน่อย ฉันอายุเยอะกว่านายนะ"

"โตแต่ร่างกายน่ะสิไม่ว่า เหอะ"

สุดท้ายของขวัญก็ไม่ยอมเชื่อ กระชากมือของมิ้นลงจากตึกสำนักชั้นสอง ก่อนที่จะพบเจอกับเพื่อนเซนซึ่งนั่งรอ พร้อมกับมองตามสองสาวที่เร่งรีบออกไป

"เมื่อกี้ใครวะสวยสัด แต่ท่าทางไม่สบอารมณ์" เมื่อเซนลงมาเจไดรีบถาม "หรือมาลงนะหน้าทองกับมึง"

"อย่าให้กูพูด โคตรเสียอารมณ์!!"

"เกิดอะไรขึ้นวะ"

"มึงเห็นผู้หญิงที่นมใหญ่ๆ ไหม ชื่อว่าของขวัญ จะมาถอนของไม่ดีออกจากตัว แต่กลับไม่เชื่อแถมลบหลู่อีกต่างหาก กูอยากจะรู้นะว่าคืนนี้จะนอนไหวไหม"

"มึงเห็นอะไร?"

"กูเห็นสัมภเวสีเต็มไปหมด แถมร่างกายพร้อมจิตก็โปร่งใส ให้พวกมันสามารถเข้าออกเป็นทางผ่านได้ แต่เพราะปากดีก็เลยไม่อยากจะช่วยเท่าไหร่ ตายห่าไปซะเถอะ กูรำคาญ"

เที่ยงคืน

ต๊บ! ต๊บ! ต๊บ!

บรรยากาศรอบนอกเงียบสงัดเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อน มีเพียงสุนัขจรจัดที่คอยเห่าหอน จนกระทั่งเสียงประตูถูกฝ่ามือกระทบติดต่อกันหลายครั้ง เซนที่นอนหลับอยู่จำเป็นต้องลุกมาเนื่องจากกลัวโจรขโมยของด้านล่าง

แกร๊ก

"ช..ช่วยด้วย ชะ ช่วยด้วย"

"เฮ้ยยย พี่นมโต?!"

________________

มาดึกๆแบบนี้ไม่เจอของดีให้มันรู้ไป!!5555555555

ขอคอมเมนต์แบบจัดเต็มมาเลย รออ่านเสมอค่ะ