CHAPTER 3 – ทำไมต้องอาย

"ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้ไปไหนมาไหนกับไอ้นั่นอีก ถ้าไม่อยากเห็นมันตายคามือฉัน!" ผมกระแทกเสียงใส่เธอจนเธอสดุ้งนิดหน่อย

"นายหมายถึงเกริกพลเหรอ เห็นทีว่าฉันจะทำตามคำขอของนายไม่ได้นะสิเพราะเขาช่วยเหลืองานพ่อฉันและคุณพ่อก็ให้ฉันประกบเขาด้วย"

"งั้นแล้วแต่เธอละกันเพราะเธอเลือกให้ฉันเลวเองนะ!"

"ฉันไปเลือกตั้งแต่เมื่อไหร่ มีแต่นายที่คิดเองเอ่อเองคนเดียวจะบอกให้นะนายไม่มีสิทธิหึงหวงฉันฉันไม่เคยตามนายเลย เราเลิกกันแล้วจำหน่อยสิ สมองเสื่อมรึไง เอาไหมน้ำมันตับปลาเอาไปบำรุงสมองสักหน่อย" เธอโวยวายใส่ผมอย่างหงุดหงิด

"ฉันไม่เคยเลิกกับเธอและไม่มีทางเลิกด้วย ถ้าฉันไม่ตายก็ไม่มีเหี้ยตัวไหนเล็ดลอดเข้ามามาหาเธอได้หรอกจำไว้ด้วย เธอจะมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น จำไว้ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว!" ผมตอบกลับเธอจนเธอหน้าเหว่อไปเลยผมไม่เคยเลิกกับเธอและไม่มีวันเลิกด้วยเธอต้องเป็นของรักของผมคนเดียว

พอถึงหน้าเซเว่นผมก็ไปยืนงงในดงผ้าอนามัยเยอะแยะไปหมดมีสูตรเดียวไม่ได้รึไงวะ เลือกยากฉิบหายเลยแล้วแบมบูเธอจะใช้อันไหน ? อันไหนดีที่สุดสำหรับเธอตัวไหนที่เธอจะไม่แพ้ผมได้แต่ยืนคิดไม่ตกหน้าโซนนี้

"มีอะไรให้ช่วยไหมคะเห็นคุณยืนจ้องโซนนี้นานแล้วนะคะ อยากให้ช่วยอะไรแจ้งพนักงานได้นะคะ" พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผมด้วยวาจาสุภาพและรอยยิ้ม

"แบบไหนดีที่สุดครับ!" ผมกวาดสายตามองจนทั่วมันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละจะมีหลายยี่ห้อไปทำไมวะ ผู้ชายไม่เข้าใจเลย

"ทุกแบบดีหมดนะคะ ถ้าอยากจะให้แฟนผ่อนคลายก็เลือกสูตรนี้ค่ะไม่ละคายเคืองต่อผิวเย็นสบายด้วยค่ะ"

"งั้นเอาสามอันเลย"

"ได้ค่ะ" พนักงานหยิบไปคิดเงินผมมองถุงยางอนามัยอย่างน่าสงสารมัน วันนี้ซื้อกลับบ้านดีไหมนะเผื่ออยากฝ่าไฟแดงหรือจะไม่ซื้อดีนะลังเลใจเล็กน้อย

"ทั้งหมดแปดสิบสองบาทค่ะ" ตัดสินใจไม่ซื้อก็ได้วะ พอจ่ายค่าสินค้าเสร็จผมก็รีบขึ้นรถทันที

ปึก! ( เสียงของหล่นใส่ตัก )

"ของเธอ" ผมโยนมันลงที่ตักเธอจนเธอมองตาขวางใส่ผม

"ไม่มีมารยาทเลยสักนิด โยนทำไมยื่นให้ไม่เป็นรึไง!"

"แล้วไงเธอก็น่าจะรู้นิสัยฉันดีนะแบมบู" ผมตอบเธอและไหวไหล่ใส่เธอ คืนนี้คงพาเธอไปนอนค้างที่บ้านคอนโดคงไม่ไหวแม่บ้านยังไม่ได้เคลียร์มีทั้งเหล้าและแก้วเกลื่อนห้องผมกินกับเพื่อนถ้าไปสภาพนั้นโดนบ่นเละแน่ ๆ เลย

"ฉันไม่รู้นิสัยใจคอนายรู้แค่นายแก่แดด เรียกฉันว่าพี่ด้วยฉันอายุเยอะกว่านายตั้งสามปีเรียกซะฉันอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนายเลย"

"ฉันไม่ต้องการพี่น้องเพิ่มฉันจะเรียกเธอว่าอะไรก็ได้เพราะเธอเป็นของฉันและเป็นเมียฉัน"

"แพทริคนายมันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลยนะ!" เธอเบ้ปากมองบนใส่ ผมไม่มีทางยอมเรียกเมียตัวเองว่าพี่หรอก ผมพยายามจะคุยกับเธอแต่เธอก็เปลี่ยนเรื่องตลอด

"เธออยากไปเที่ยวทะเลไหม?"

"ไปทำไมงานการฉันก็มีทำ นายว่างรึไงไม่ไปเรียนเหรอตั้งใจเรียนหน่อยจะจบแล้วนี่จบพร้อมคนของนาย" เธอตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนักคำพูดแต่ละคำทิ่มแทงหัวใจผมเหลือเกินแต่ก็สมควรแหละ

"ก็อยากชวนไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง!"

"ในฐานะอะไรไม่ทราบ นายนี่พูดไม่รู้เรื่องจริง ๆ ก็บอกอยู่ว่าเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันยังจะมาชวนไปนั้นไปนี่ ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะเลิกหรือไม่แต่สำหรับฉันเราเลิกกันถาวรแล้ว"

"งั้นวันที่สิบเจ็ดไปกัน ฉันให้เวลาเตรียมเสื้อผ้าสักห้าหกวันพอดีน้องสาวเธอหายป่วยพอดีนะ"

"นายมันทั้งหื่น ทั้งทุเรศจริงๆ!" เธอบ่นอุบอิบในลำคอผ่านมาไม่นานก็ถึงบ้านเธอมองหน้าผมอย่างงุนงง

"นายพาฉันมาที่นี่ไม่กลัวแม่เลี้ยงนายจะว่าเหรอ นายอยากมีปัญหากับเธอมากรึไง"

"ที่นี่บ้านของแม่ แม่ยกให้ฉันพวกเขาก็แค่ผู้อยู่อาศัยเธอเป็นเมียฉันฉันให้สิทธิเธอทุกอย่างแหละ" ผมเอื้อมมือไปกุมมือของเธอ เธอก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไรใบหน้าของเธอดูชีดมาก ๆ ไหวรึเปล่าเนี่ย

"เหมือนฉันจะไม่ค่อยไหว ฉันอยากกลับบ้านอ่ะ"

"มีฉันทั้งคนจะไปกลัวอะไรฉันดูแลเธอได้ เข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะกระโปรงเธอเปื้อนมากแล้ว"

"นายโกรธฉันไหม เสื้อตัวนี้ราคาแพงมากนายคงไม่ได้ใส่มันอีกแล้วเดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้เอาไหมถือว่าเป็นการขอบคุณและขอโทษ"

"ไม่จำเป็นหรอกแค่ให้แม่บ้านซักก็ใส่ได้เหมือนเดิม ดีซะอีกเสื้อตัวโปรดจะได้มีกลิ่นอายของเธอติดตัวฉันตลอดไง มาฉันอุ้มเธอดีกว่าเธอชักช้าลีลา" ผมช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มจนเธอตกใจผมก็อุ้มเธอมาตลอดแต่เธอก็ยังตกใจ

"ทำมาเป็นปากหวานผู้หญิงทุกคนคงเจอคารมนายมาหมดแล้วสินะ ฉันไม่หลงกลนายเป็นครั้งที่สองหรอกแพทริค!"

"ฉันไม่สนอยู่แล้วว่าเธอจะหลงกลหรือไม่หลงกลเพราะฉันต้องการเพียงให้เธอหลงฉันพอ"

คำตอบของผมแต่ละอย่างทำเอาเธอหน้าหงายมากผู้หญิงแบบเธอต้องเจอผู้ชายหน้าด้านหน้าทนอย่างผมทันทีที่ผมย่างกรายเข้ามาในบ้านก็เจอนางบำเรอของพ่อกอดอกมองผมสลับกับแบมบู ถ้าเธอเป็นผู้ชายผมคงต่อยไปหลายหมัดแล้ว

"ไม่พากันอายอะไรเลยนะ แล้วขาเธอพิการงั้นเหรอถึงได้เดินเองไม่ได้ถึงได้ให้แพทริคอุ้ม"

"ปะ....ปล่อยได้แล้วแพทริค" เธอเหมือนจะสนคำพูดของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ผมเธอไม่มีสิทธิมาวุ่นวายหรือมาสั่งสอนอะไรผมเลยสักนิด

"ทำไมต้องอาย มันผิดด้วยเหรอที่ผัวจะอุ้มเมียขึ้นเตียงถ้าทนดูไม่ได้ก็เอาผ้าขาวมาคลุมหัวสิ"

"แพทริคนายพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันมีศักดิ์เป็นแม่ของนายนะต้องเคารพฉันไม่ใช่มายืนเถียงฉันแบบนี้"

"แม่ฉันตายตั้งแต่ฉันอายุสิบสอง ฉันไม่จำเป็นต้องเคารพใครเธอนี่ก็เกาะพ่อฉันเก่งนะผ่านมาหลายปียังไม่ไปไหนยังกอบโกยเงินไปเลี้ยงลูกเธอได้อย่างสบายเลย" แน่นอนว่าผมกับผู้หญิงคนนี้ไม่ลงรอยกันเพราะเธอชอบบงการชีวิตผมทุกอย่าง

"ฉันอยากเข้าห้องน้ำ ปล่อยก่อนได้ไหมอ่ะ? "

"ฉันจะอุ้มเธอไปเอง" ผมเลือกที่จะไม่สนและอุ้มเธอมาเข้าห้องน้ำที่ใช้รับแขก

"จะกินอะไรอุ่น ๆ ไหมเดี๋ยวฉันทำให้จะได้สบายท้อง"

"ขอเป็นโกโก้ร้อนนะ"

"อืม รอแป๊บนะ"