Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4 น้องข้าใครห้ามแตะ
บางฉากในตอนนี้มีเนื้อหารุนแรงควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“อะข้าทำอาหารเสร็จหมดแล้ว อาหลิงบอกให้บ่าวยกออกไปด้วยนะ”
“ขอรับพี่ใหญ่”
ว่าจบไป๋ซีหลินก็เดินออกมารอที่ห้องอาหาร โดยที่มีบรรดาน้องๆ มานั่งรออย่างเรียบร้อย สักพักไป๋ซีหลิงก็เดินนำบ่าวที่ยกอาหารเข้ามา
“น่ากินมากเลยเจ้าคะท่านพี่”
“จริงด้วยน่าทานมากเลยพี่ใหญ่”
“แน่นอนน้องรอง อาหารพวกนี้ข้าตั้งใจทำให้พวกเจ้าได้กินกันเลยนะ โดยเฉพาะเจ้าเลยน้องรอง”
“จริงหรอพี่ใหญ่ งั้นท่านตักก่อนเลยท่านข้าจะได้กินซะที”
“นี่เจ้ายังมีมารยาทเหลืออีกหรือ ข้าคิดว่าเจ้าโยนมารยาททิ้งไปแล้วซะอีก”
“พี่ใหญ่ท่านก็พูดเกินไป ข้าก็ต้องรักษามารยาทสิถ้าไม่มีมารยาทสาวๆ ที่ไหนจะเข้าหาละพี่ใหญ่”
“พอแล้วข้าไม่อยากฟังเจ้าพล่ามเรื่องสาวอีกแล้ว รีบกินเสียอาซูหิวมากแล้วใช่หรือไม่อาซู
“ใช่แล้วเจ้าคะพี่ใหญ่ น้องหิวมากจนจะจับพี่รองกินได้ทั้งตัวแล้วเจ้าคะ”
ขณะที่ลงมือทานอาหารไป๋ซีหลิงก็สอบถามถึงเหตุการที่บ้านของน้องๆ ทุกคนที่ช่วยกันดูแลอยู่
“อาหยิน สถานการณ์ระหว่างพรรคธรรมกับพรรคมารเป็นอย่างไรบ้าง”
“เรียนพี่ใหญ่ ตอนนี้ทั้งสองฝั่งในสายตาคนนอกนั้นเงียบสงบ แต่ถ้าภายในนั้นยังมีพรรคธรรมบางพรรคส่งคนเข้ามาลอบฆ่าคนในพรรคมารอย่างที่ท่านเห็นวันนี้แหละพี่ใหญ่”
“เห็นทีข้าว่า ข้าควรไปเยี่ยมเยียนพวกพรรคฝ่ายธรรมแต่ในนามบ้างแล้วหละ กล้าดียังไงถึงกล้าบุกจวนข้าตอนข้าไม่อยู่”
“พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงไป ข้าได้ส่งนักฆ่าเงาฝีมือดีหลายคนไปสืบข่าวแล้วคาดว่าน่าจะได้ข่าวภายในสองวันนี้”
“ดีมากน้องสาม แล้วเจ้าหละเจ้าสี่กิจการพรรคมีปัญหาหรือไม่”
“ไม่ค่อย ขอรับพี่ใหญ่ มีแต่โรงเตี๊ยมเท่านั้นที่มีศิษย์สำนักพยัคฆ์ขาวมาอาระวาดเพียงเท่านั้นแต่ถูกข้าวางยาพิษในอาหารแล้วท่านไม่ต้องห่วง”
“ดีไม่มีปัญหาก็แล้วไป”
“แต่พี่ใหญ่ข้าไม่อยากดูแลกิจการพรรคแล้ว ข้าอยากปรุงยามากกว่า”
“เจ้าทนอีกสักนิดเถอะนะเดี๋ยวเมื่อท่านพ่อกลับมาข้าจะให้ท่านพ่อหาคนมาดูแลแทน”
“ขอรับพี่ใหญ่”
ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้นอยู่ๆ เสวี่ยหยางก็ตกจากเก้าอี้ลงไปที่พื้น
“ท่านพี่เจ้าคะพี่รองเป็นอะไรก็ไม่รู้เจ้าคะ”
“ไม่มีอะไรหรออาซู ก็แค่ยานอนหลับออกฤทธิ์แล้วก็เท่านั้น”
ว่าแล้วซีหลินก็สะบัดมือเรียกในบ่าวรับใช้เอาคุณชายรองไปอาบน้ำแล้วเขานอน
“เจ้าเอาเจ้ารองไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วส่งเข้านอนเสียอย่าลืมล็อกประตูเรือนเจ้ารองแน่นๆ ด้วยหละ”
“ขอรับคุยชายใหญ่”
เมื่อสั่งบ่าวเสร็จไป๋ซีหลินก็หันมาคุยกับน้องๆ ที่เหลือต่อ ก่อนจะมีบ่าวเอาจดหมายมาให้
“พี่ใหญ่ท่านทำเช่นนี้ เห็นที่เจ้ารองคงไม่ทานฝีมือท่านไปอีกนาน”
“ช่างปะไร ถ้าข้าไม่ทำเยี่ยงนี้เดี๋ยวเจ้ารองก็หนีออกจากจวนไปกลางดึกอีกข้าไม่มีเวลาตามหรอกนะเจ้าก็รู้นี่เจ้าสาม”
“ข้าทราบแล้วพี่ใหญ่ แต่ข่าวบางส่วนที่เราได้ก็มาจากพี่รองนะขอรับ”
“ข้ารู้ แต่ถ้าเราเอาเจ้ารองไปด้วยเห็นทีคืนนี้คงมิได้งานแต่ต้องไปตามเจ้ารองออกจากบรรดาสาวๆ แทนนี่สิ”
“ข้าเข้าใจแล้วพี่ใหญ่”
“ข้าขอไปกับพี่ใหญ่พี่สามด้วยได้หรือไม่”
“ข้าด้วยเจ้าคะ”
“คุณชายขอรับ จดหมายจากนายท่านขอรับ”
“เอาให้ข้าสิ”
“ท่านพ่อว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“ท่านพ่อเขียนมาบอกว่าพรุ่งนี้สหายของท่านพ่อจะมาพักที่จวนเราหนึ่งเดือน เห็นทีน้องสี่กับน้องห้าน่าจะไม่ได้ไปกับข้าแล้วละ”
“ทำไมหละท่านพี่ข้าอยากไปด้วยนะเจ้าคะ กระบี่ของข้ามันไม่ได้ดื่มเลือดมานานแล้วนะเจ้าคะ”
“ทีข้าไม่ให้พวกเจ้าไป เพราะพวกเจ้าต้องคอยควบคุมบ่าวจัดจวนต้อนรับสหายท่านพ่อพรุ่งนี้และคอยดูแลจวนตอนพี่ไม่อยู่เข้าใจหรือไม่”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ ที่ข้าให้พวกเจ้าช่วยเพราะข้าไว้ใจพวกเจ้ามากเข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจแล้วเจ้าคะ น้องกับพี่สี่จะดูแลจวนและควบคุมงานของบ่าวให้เองเจ้าคะ”
“ใช่แล้วพี่ใหญ่ ข้ารับรองว่าเมื่อท่านกลับมาที่จวนจะต้องเรียบร้อยขอรับ”
“อืม..ข้าเชื่อใจพวกเจ้า ถ้างั้นก็กินต่อเถอะจะได้ไปทำหน้าที่ต่อ”
“ขอรับ/เจ้าคะ”
หลังจากทานอาหารเสร็จ ไป๋ซีหลินก็เข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดสีดำกระชับตัวเหมาะสำหรับการเร้นกายไปยามค่ำคืน ก่อนจะเดินไปที่จุดนัดพบ
“พร้อมหรือไม่น้องสาม”
“ข้าพร้อมแล้วพี่ใหญ่”
“งั้นไปกันเถอะ”
ไป๋ซีหลินและไป๋เสวี่ยหยินใช้วิชาตัวเบาเดินทางไปที่หอโคมแดงก่อนที่จะค่อยๆ แอบเข้าไปข้างใน
“พวกเราต้องหาวิธีเข้าใกล้เจ้าสำนักพยัคฆ์ขาวให้ได้”
“เราจะทำยังไงดีพี่ใหญ่”
“ข้าเราต้องหานกต่อ”
“แล้วใครจะเป็นนกต่อละเรามากันแค่สองคนนะ…ใช่พี่ใหญ่ใช้วิชายืดร่างได้นี่ท่านก็ใช้วิชายืดร่างแล้วปลอมเป็นหญิงไปสังหารเขาอย่างไรละ”
“หึ ไม่มีทางข้าไม่มีทางแต่งหญิงแน่”
“นะพี่ใหญ่นะถือว่าข้าขอร้อง พี่คิดดูนะถ้าวันนี้ข้าไม่อยู่ที่จวนมีน้องสี่อยู่คนเดียวท่านคิดว่าน้องสี่จะเป็นอย่างไร”
“ได้ข้าจะทำให้มันทรมานที่บังอาจเข้ามาทำร้ายคนในจวนข้า”
ว่าแล้วทั้งสองก็ลอบเข้าไปในห้องนึงโดยซีหลินให้วิชายืดร่างและเสวี่ยหยินก็ค้นหาชุดมาให้ซีหลิงเปลี่ยน
“เดี๋ยวเจ้ารอข้าในห้องนี้แหละ ถ้ามีอะไรผิดพลาดแล้วเจ้าไม่สามารถช่วยได้ก็หนีกลับไปที่จวนก่อนเลยนะ”
เป้าหมายก่อนจะเคาะประตูก่อนจะเข้าไป
“ก๊อกๆ นายท่านเจ้าขาข้าเข้าไปนะเจ้าคะ”
“เจ้าคือคนที่จะมาปรนนิบัติข้าสินะ เข้ามา สิ”
ไป๋ซีหลิงเดินเข้าไปใกล้ๆ เป้าหมายก่อนจะหยุดตรงหน้าแล้วทำเสียงออดอ้อน
“นายท่านอยากให้ปรนนิบัติอย่างไรดีหรือเจ้าคะ”
“ไหนเจ้าลองเข้ามาใกล้ข้ากว่านี้สิ”
ไป๋ซีหลินยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ ก็มีมือมาคว้าที่บั้นท้ายแล้วดึงเข้าไปหาเสียก่อน
“เจ้าช่างหน้าตางดงามมาก แถมก้นเจ้าก็นิ่มมากด้วย”
มือนั้นค่อยๆ เลื้อยไปที่ผ้าคาดเอวก่อนที่จะ “ฉึก” มีมีดแทงลงไปที่ท้ายทอย
“อ๊าก! นี่เจ้า”
“ไง..เจ้าสำนักพยัคฆ์ขาวผู้มักมากในกาม ไปบุกจวนข้ายังไม่พอยังลวนลามข้าอีกนะ”
“จะ..เจ้า เป็นใคร”
“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ แต่เมื่อกี๊เจ้าใช้มือนี้ใช่ไหมแตะต้องข้า”
“ฉับ” มีดเล่มงามตัดลงที่มือของเจ้าสำนักอย่างรวดเร็ว
“อ๊าก!”
“ข้างเดียวคงไม่ได้สินะมันไม่สมดุล”
“ฉับ”
“อ๊าก!! ใครอยู่ข้างนอกบ้างมาจับเจ้านี้ออกไปซิ”
“ไม่มีใครได้ยินเจ้าหรอกเพราะเจ้าอยู่ในเขตแดนของข้า โอะลูกชายเจ้ามันตื่นอะงั้นเดียวข้าช่วยตัดมันออกมาให้ก็แล้วกัน”
“อย่านะ..มะ..ไม่ อ๊าก!!! ถ้าเจ้าจะทรมานข้ามิสู้ฆ่าข้าให้ตายเสียเล่า”
“ฆ่าเจ้ารึมันก็ไม่สนุกสิ ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย ขานี่ก็ไม่มีประโยชน์ตัดทิ้งซะเลยก็แล้วกัน”
“อ๊าก!!!!”
“หนวกหูลิ้นก็ไม่ต้องเอาไว้แล้ว”
“ฉับ”
“ข้ายังไม่ให้เจ้าตายหรอกนะนี่ยารักษาบาดแผลขั้นสูงเชียวนะ และข้ายังเป็นคนกรอกปากให้เจ้าอีกต่างหากเจ้าควรจะดีใจนะ และเจ้าก็จำไว้เลยสุนัขอย่างเจ้าถ้ากล้าไปหยามที่จวนไป๋อีกข้าจะกลับมาถลกหนังเจ้าหึ”
พูดจบไป๋ซีหลินก็เดินกลับไปหาไป๋เสวี่ยหยางก่อนจะกลับเป็นเหมือนเดิม ก่อนจะเดินทางกลับจวนไป๋
จบไปแล้วนะคะอีกนึงตอนที่จริงน้องหลินไม่ได้โหดคะแต่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาทำร้ายคนในบ้าน เมื่อได้ยินว่าน้องอาจเกิดอันตรายเลยขึ้นเท่านั้นเองค่ะ
พูดจบซีหลินก็เดินออกไปทันทีโดยไม่ความพูดต่อมาของเสวี่ยหยิน ไป๋ซีหลินเดินตรงไปที่ห้องเป้าหมายก่อนจะเคาะประตูก่อนจะเข้าไป
“ก๊อกๆ นายท่านเจ้าขาข้าเข้าไปนะเจ้าคะ”
“เจ้าคือคนที่จะมาปรนนิบัติข้าสินะ เข้ามา สิ”
ไป๋ซีหลิงเดินเข้าไปใกล้ๆ เป้าหมายก่อนจะหยุดตรงหน้าแล้วทำเสียงออดอ้อน
“นายท่านอยากให้ปรนนิบัติอย่างไรดีหรือเจ้าคะ”
“ไหนเจ้าลองเข้ามาใกล้ข้ากว่านี้สิ”
ไป๋ซีหลินยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ ก็มีมือมาคว้าที่บั้นท้ายแล้วดึงเข้าไปหาเสียก่อน
“เจ้าช่างหน้าตางดงามมาก แถมก้นเจ้าก็นิ่มมากด้วย”
มือนั้นค่อยๆ เลื้อยไปที่ผ้าคาดเอวก่อนที่จะ “ฉึก” มีมีดแทงลงไปที่ท้ายทอย
“อ๊าก! นี่เจ้า”
“ไง..เจ้าสำนักพยัคฆ์ขาวผู้มักมากในกาม ไปบุกจวนข้ายังไม่พอยังลวนลามข้าอีกนะ”
“จะ..เจ้า เป็นใคร”
“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ แต่เมื่อกี๊เจ้าใช้มือนี้ใช่ไหมแตะต้องข้า”
“ฉับ” มีดเล่มงามตัดลงที่มือของเจ้าสำนักอย่างรวดเร็ว
“อ๊าก!”
“ข้างเดียวคงไม่ได้สินะมันไม่สมดุล”
“ฉับ”
“อ๊าก!! ใครอยู่ข้างนอกบ้างมาจับเจ้านี้ออกไปซิ”
“ไม่มีใครได้ยินเจ้าหรอกเพราะเจ้าอยู่ในเขตแดนของข้า โอะลูกชายเจ้ามันตื่นอะงั้นเดียวข้าช่วยตัดมันออกมาให้ก็แล้วกัน”
“อย่านะ..มะ..ไม่ อ๊าก!!! ถ้าเจ้าจะทรมานข้ามิสู้ฆ่าข้าให้ตายเสียเล่า”
“ฆ่าเจ้ารึมันก็ไม่สนุกสิ ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย ขานี่ก็ไม่มีประโยชน์ตัดทิ้งซะเลยก็แล้วกัน”
“อ๊าก!!!!”
“หนวกหูลิ้นก็ไม่ต้องเอาไว้แล้ว”
“ฉับ”
“ข้ายังไม่ให้เจ้าตายหรอกนะนี่ยารักษาบาดแผลขั้นสูงเชียวนะ และข้ายังเป็นคนกรอกปากให้เจ้าอีกต่างหากเจ้าควรจะดีใจนะ และเจ้าก็จำไว้เลยสุนัขอย่างเจ้าถ้ากล้าไปหยามที่จวนไป๋อีกข้าจะกลับมาถลกหนังเจ้าหึ”
พูดจบไป๋ซีหลินก็เดินกลับไปหาไป๋เสวี่ยหยางก่อนจะกลับเป็นเหมือนเดิม ก่อนจะเดินทางกลับจวนไป๋
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
