บทที่ 3 บุตรสกุลไป๋

สามปีผ่านไป

ณ สำนักมารโลกันตร์ มีหนุ่มน้อยน่ารักกำลังยืนถือดาบอยู่ท่ามกลางกองบุรุษมากมายที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่ ตรงหน้ามีชายชราผู้หนึ่งนั่งคุกเข่าคุยตอบโต้อยู่

“คุณชายใหญ่ขอรับหยุดเถอะขอรับตอนนี้ศิษย์ในสำนักเจ็บหนักมากกว่าครึ่งแล้วนะขอรับ”

“ท่านลุงจาง ท่านไม่ต้องพูดแล้วข้าคร้านจะสู้กับพวกเขาแล้ว ไม่มีใครลงมือจริงสักคน”

“ไม่จริงหรอกขอรับคุณชาย ที่ศิษย์พวกนี้แพ้คุณชายเพราะคุณชายมีพรสวรรค์สามารถฝึกยุทธได้หลากหลายและยังฝึกลมปราณจนถึงขั้นปฐพี ได้ตั้งแต่อายุ 6 หนาวต่างหากละขอรับ”

“ช่างเถอะอย่างไรข้าก็พักแล้วเอาพวกเขาไปรักษาเถิด”

“ขอรับ”

เมื่อชายชราเดินจากไปไป๋ซีหลิงก็เดินตรงเข้าไปพักในห้องรับรองของสำนัก ก่อนที่จะมีศิษย์ในสำนักจะเดินเข้ามาพร้อมกับสาวน้อยตัวเล็กวิ่งเข้ามากอดพี่ชายด้วยความคิดถึง

“ท่านพี่เจ้าคะ ท่านพี่ออกมาจากจวนก็จะครบอาทิตย์แล้วนะเจ้าคะเมื่อไรท่านพี่จะกลับจวนละเจ้าคะ”

“โถ่อาซูคิดถึงพี่หรือ งั้นเดี่ยวพี่กลับจวนพร้อมอาซูดีหรือไม่”

“ดีเจ้าคะท่านพี่ ตอนท่านพี่ไม่อยู่พี่รองก็หนีไปหาพวกพี่สาวจนทำให้พี่สามต้องตามกลับทุกครั้งเลยเจ้าคะ และพี่สามยังชอบไปท้าสู้กับพวกพี่สาวที่พี่รองพากลับจวน ส่วนพี่สี่ก็ปรุงยาพิษมาแอบใส่ในอาหารของพี่รองด้วยนะเจ้าคะยังดีที่พี่สามมียาแก้พิษ ท่านพี่ท่านลองดูสิเจ้าคะว่าเมื่อท่านไม่อยู่ที่จวนวุ่นวายมากแค่ไหนหนะเจ้าคะ น้องอยู่คนเดียวก็ไม่สามารถห้ามพวกท่านพี่ได้เลยเจ้าคะ”

“แล้วท่านพ่อกับท่านแม่หละ”

“หลังจากพี่ใหญ่ออกจากจวนไม่ทันพ้นชั่วยามท่านพ่อก็อุ้มท่านแม่ขี่กระบี่ออกจากบ้านไปพร้อมบอกว่าอีกสองเดือนจึงจะกลับเจ้าคะ”

(หนอยแหนะตาลุงจอมอู้ข้าออกจากจวนไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็พาท่านแม่หนีเที่ยวเสียแล้ว)

“งั้นเรากลับจวนกันเถอะอาซู”

“เจ้าคะ ท่านพี่”

“ลุงจางเตรียมรถม้าด้วย”

“ขอรับ คุณชาย”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกเดินทางกลับจวนโดยมีพ่อบ้านจางขับรถให้ แต่ทั้งสองไม่ได้กลับจวนทันทีแต่แวะไปที่หอโคมแดงเพื่อลากไป๋เสวี่ยหยางกลับไปด้วย เมื่อมาถึงหอโคมแดงไป๋ซีหลินก็กระโดดลงจากรถเพื่อไปลากน้องชายตัวแสบกลับจวนโดยให้น้องสาวรออยู่ที่รถเพราะไม่อยากให้เห็นการกระทึบน้องชาย

“อาซูรอพี่อยู่ที่รถนะเดี๋ยวพี่มา”

“เจ้าคะ ท่านพี่ต้องลากพี่รองกลับจวนให้ได้นะเจ้าคะ”

“ไม่ต้องห่วงนะอาซูพี่ลากเจ้ารองกลับจวนได้แน่”

พูดจบไป๋ซีหลินก็เดินตรงเข้าไปในหอทันที

“บอกมาไป๋เสวี่ยหยางซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ถ้าพวกเจ้าโกหกข้าจะถล่มที่นี่ให้เละ”

“คะ..คุณชายสามอยู่ชั้นบนขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้นไป๋ซีหลินก็เดินตรงขึ้นไปก่อนจะหยุดลงตรงห้องหนึ่งแล้วเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบกับภาพที่ตนเห็นจนชินตาคือมีเด็กน้อยแปดขวบกำลังนอนซุกอกสาวในห้องอยู่

“พี่สาวถ้าข้าโตแล้วพวกท่านต้องมาเป็นฮูหยินให้ข้านะ”

“ไป๋เสวี่ยหยางข้าว่าเจ้าน่าจะไม่มีโอกาสได้โตแล้วกระมั้ง”

“พะ..พี่ใหญ่!!!”

“ใช่ข้าเอง เจ้าจะตามข้ากลับจวนดีๆ หรือจะให้ข้าลากไป”

“ข้าขออีกหนึ่งชั่วยาม ไม่สิหนึ่งเคอได้ไหมพี่ใหญ่”

“ดูท่าเจ้าจะเลือกอย่างหลังสินะเสวี่ย หยาง”

“มะ..ไม่พี่ใหญ่ข้าจะตามท่านกลับจวนเดี๋ยวนี้แหละพี่ใหญ่”

“ฮึ…ช้าไปแล้ว”

เมื่อเสียงคุยเงียบลงก็มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นแทนก่อนจะสงบลงพร้อมกับภาพที่เด็กชายวัยเก้าหนาวลากเด็กชายวัยแปดหนาวออกมาก่อนขึ้นขึ้นรถม้าจนวิ่งลับสายตาไป

ณ จวนสกุลไป๋

ในจวนสกุลไป๋นั้นมีเด็กชายถือดาบเหล็กที่ดูสง่างามซึ่งช่างขัดกับภาพที่เท้าของเขานั้นมีกองซากศพของผู้บุกรุกอยู่ เด็กหนุ่มแสยะยิ้มโดยที่มีหน้ากากครึ่งหน้าสวมอยู่นั้นปกปิดรอยยิ้มและแผลเป็นบนใบหน้านั้น

“น้องสามนี่เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ใหญ่ก็แค่พวกสุนัขล่าเนื้อที่เข้ามาล่าเสือในถ้ำเสือตอนเสือใหญ่ไม่อยู่แค่นั้นเอง”

“ว่าแต่เจ้าไม่เป็นไรนะน้องสาม”

“สบายมากพี่ใหญ่ก็แค่คอยกำจัดสุนัขที่ลอบเข้าจวนตอนท่านกับท่านพ่อไม่อยู่เท่านั้น”

“เจ้าเก่งมากเจ้าสามไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวที่เหลือข้าจะให้บ่าวในจวนจัดการเอง”

“ขอรับพี่ใหญ่”

“อ้อ ใช่ ลากเจ้ารองกลับเรือนไปด้วย”

“อย่าบอกนะว่าพี่รองแอบหนีไปเที่ยวอีกแล้ว ข้าแค่เพียงคาดสายตาแปปเดี๋ยวเท่านั้นเองนะ”

“ทีหลังเจ้าก็จับเจ้ารองขังไว้ในเรือนสักสามวันเลยแล้วกัน ส่วนเจ้ารองถ้ามีครั้งหน้าข้าจะกักบริเวณเจ้าหนึ่งปีและหักเบี้ยหวัดหนึ่งปี ด้วยเช่นกัน”

“โถ่พี่ใหญ่..ข้าน้องท่านนะ”

“เพราะเจ้าเป็นน้องข้านี่แหละ ข้าถึงเข้มงวดเพราะข้ารักและเป็นห่วงพวกเจ้า”

“ข้าเข้าใจแล้วพี่ใหญ่”

“เข้าใจแล้วก็ไปพักผ่อนซะเดี๋ยวข้าจะเข้าครัวพวกเจ้าอยากกินอะไรไหม”

“อะไรก็ได้ที่ท่านพี่ทำอร่อยทุกอย่างเลยเจ้าคะ”

“พี่ใหญ่ข้าอยากกิน ต้มยำกุ้งที่ท่านทำให้กินแบบครั้งที่แล้วขอรับ”

“แล้วอาหยินเล่าอยากกินอะไรหรือไม่”

“ข้ากินได้หมดขอรับท่านทำมาเลย”

“งั้นพวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเสีย”

“ขอรับ/เจ้าคะ”

ไป๋ซีหลินเดินตรงไปที่ห้องครัวก่อนจะพบกับไป๋ซีหลิงที่กำลังใส่อะไรบางอย่างลงในถ้วยของเสวี่ยหยาง

“อาหลิงเจ้าทำอะไรหนะ อย่าบอกนะว่าเจ้าทดลองยาพิษกับอาหยางหนะ”

“เปล่านะพี่ใหญ่ข้าเพียงแต่จะใส่ยานอนหลับลงในถ้วยของพี่รองเท่านั้น”

“เจ้ากลัวอาหยางหนีเที่ยว”

“ขอรับ”

“งั้นข้าสนับสนุนใส่เอาให้หลับถึงพรุ่งนี้เช้าเลยนะอาหลิง”

“ทราบแล้วขอรับพี่ใหญ่”

----------------------------------------------------------------

อายุของตัวละคร (ตอนนี้)

จ้าวเจียงหลง อายุ11ปี

จ้าวชินหลง อายุ10ปี

ไป๋ซีหลิน/จ้าวไป๋หูอายุ9ปี

ไป๋เสวี่ยหยาง/ไป๋เสวี่ยหยิน อายุ8ปี

ไป๋ซีหลิง/จ้าวเจียงเหยียน อายุ7ปี

ไป๋อี้ซู/เจียงซูเหมียน อายุ 6ปี

ฮ่องเต้แคว้นมรณะ/ไป๋เสวี่ยหลิน อายุ42ปี

ฮองเฮาแคว้นมรณะ/อี้ชิงเหยียน อายุ39ปี

(ไม่ต้องงงที่เหล่าเด็กสกุลไป๋ดูเป็นผู้ใหญ่นะ นั้นเพราะผู้เป็นพ่อชอบทิ้งงานต่างๆ ให้ลูกๆ ทำตั้งแต่พี่คนโตอายุ5ปีนั่นเองจ้า)

ขั้นพลังปราณ

ขั้นเริ่มต้น=ปราณในร่างกายตั้งแต่เกิด

ขั้นก่อกำเนิด=เริ่มสร้างความแข็งแรงของร่างกาย

ปราณแท้จริง=เสริมสร้างความแข็งแกร่งของวิทยายุทธ

ปราณลิขิต=เรียนรู้พลังธาตุ

ปราณปฐพี=สามารถเดินอากาศ

ปราณนภา=ควบคุมธาตุได้มากกว่าหนึ่ง

ปราณทรราชย์=หลอมรวมพลังกับจิตวิญญาญให้เข้ากันได้

ปราณราชัน=เคลื่อนย้ายทางไกลและสามารถเข้าไปภายในจิตได้

ปราณเทวะ=สามารถแยกจิตวิญญาณเก็บไว้แล้วกลับมาเกิดใหม่ได้