บทที่6 ใจผมมันไม่เหมือนเดิม

เช้าวันต่อมา.....

วันนี้ฉันรีบตื่นแต่เช้ากะว่าจะรีบออกไปจากบ้านก่อนไก่โห่ ฉันค่อย ๆ ย่องเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างเงียบ ๆ เพราะกลัวคนที่นอนเมาหลับบนเตียงฉันเมื่อคืนมันจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ฉันค่อย ๆเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วรวบชุดบนราวให้ได้มากที่สุดก่อนจะพยายามยัดลงกระเป๋าเดินทาง

“พี่จะไปไหน”

เสียงถามงัวเงียของเลย์ทำฉันตกใจสะดุ้งก่อนจะค่อย ๆหันไปตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“กะ...ก็จะไปทำงานไง”

“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว..นี่มันวันเสาร์....พี่จะหนีผมอีกล่ะสิ”

เขาพูดจบก็ลุกจากเตียงแล้วเดินตรงปรี่เข้ามาหาฉันอย่างไวจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัวหนี

“เลย์นายจะทำอะไรเนี่ย”

มือหนาของเลย์ช้อนร่างบางของฉันให้ลอยสูงจากพื้นได้อย่างง่ายดาย พละกำลังแขนเขามันแน่นมากเสียจนฉันดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

“ผมบอกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง ว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ให้พี่หนีผมไปไหนอีกแล้ว”

เขาพูดแล้วเดินอุ้มฉันไปวางไว้บนเตียง มือหนาโอบร่างฉันไว้ไม่ยอมห่างราวกับรู้ความในใจของฉันว่าถ้าปล่อยแล้วฉันจะต้องหนีอย่างแน่นอน

ฉันทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งจัด....และก็เพิ่งได้เห็นใบหน้าของเลย์อย่างชัด ๆในตอนนี้

เขาดูโตขึ้นมากแขนขายาวหุ่นดีและความสูงน่าจะเพิ่มขึ้นอีกหลายเซ็นเห็นจะได้ ใบหน้าหวานที่หล่ออยู่แล้วก็ยิ่งหล่อหนักไปกว่าเดิม แต่ที่แปลกไปกว่าอย่างอื่นคงจะเป็นสายตาของเขาที่มองฉันเปลี่ยนไป

“ผมหล่อขึ้นล่ะสิ”

เขาพูดออกมาเหมือนรู้ความคิดฉันอีกแล้ว หรือไอ้เจ้านี่มันอ่านใจคนได้กันนะ

“เหมือนเดิม”

ฉันตอบแล้วเบนหน้าหันไปทางอื่น

“แต่ใจผมไม่เหมือนเดิมนะ”

“นายหยุดพูดอะไรแบบนี้สักที”

ฉันพูดปรามเขาเพราะเริ่มรู้สึกอึดอัดเต็มทน พี่กับน้องมันไม่ควรจะมาอยู่ใกล้ชิดกันในท่าทางแบบนี้หรือเปล่า

“ปล่อยพี่ได้แล้ว”

“.......”

“เดี๋ยวแม่มาเห็น”

“ก็ดี ผมก็อยากให้แม่รู้อยู่เหมือนกัน”

เลย์เลิกคิ้วขึ้นเสมือนว่าตอนนี้เขากำลังถือไพ่เหนือฉันอยู่ คำพูดของเลย์ทำให้ฉันเริ่มจะมีอารมณ์โมโหขึ้นมา สรุปเจ้าลูกติดพ่อเลี้ยงฉันมันต้องการอะไรกันแน่หรือเกิดอยากจะมารับผิดชอบฉันขึ้นมาอย่างงั้นเหรอ

“พี่ลองหนีผมดูอีกที คราวนี้ผมจะบอกเรื่องของเรากับทั้งแม่พี่และก็พ่อของผมเลย”

คำพูดของเขาที่ดูเหมือนจะแบล็คเมลกันแบบนั้นมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรซ่อนอยู่แน่นอน

“นายต้องการอะไรกันแน่”

“อะไร..ทำขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ เรียนได้เกียรตินิยมจริงป่ะเนี่ย”

เขายิ้มยกมุมปากพลางขำอยู่ในลำคอ หนอยแน่ะ...ฉันสบโอกาสก็รีบผลักอกเขาให้ผละร่างออกห่างตัวฉันจนฉันลุกขึ้นมานั่งได้สำเร็จ

สมองก็พลางครุ่นคิดว่าสิ่งที่เลย์ต้องการคืออะไร หรือว่า...เขาจะต้องการร่างกายฉันอย่างนั้นเหรอ

“ยะ..หยุดความคิดของนายเอาไว้ตรงนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ”

ฉันเอ่ยพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาป้องที่หน้าอก

“เห้อ...คืองี้..”