ตอนที่ 7

เรื่องใหญ่เกิดหลังเลิกเรียน แม่ของน้องกั้งโวยวายเรื่องที่ลูกชายของเธอถูกผลัก ตติยาวิ่งหน้าตื่นมาหา บอกว่าครูใหญ่จะเรียกน้องเจ้าขาไปสอบถาม ภัทรินถอนใจ...มองน้องเจ้าขาอย่างสงสาร มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิด

"เร็วเหอะแก...แม่น้องกั้งโกรธมากเลยนะ"

"น้องกั้งไม่ได้เจ็บอะไรมากไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องโวยวายใหญ่โตด้วยวะ ลูกตัวเองผลักเขาก่อนแท้ ๆ"

"เอาน่า...ไปเถอะ"

ภัทรินไม่มีทางเลือก ต้องจูงน้องเจ้าขาไปที่ห้องครูใหญ่ แม่น้องกั้งก็ออกฤทธิ์...เต้นแร้งเต้นการาวกับน้องกั้งเจ็บหนัก หญิงสาวเหลือบมองน้องเจ้าขา เธอยิ้มให้ภัทรินอย่างน่ารัก

"โธ่เอ๊ย!...คงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองสินะ เด็กน้อยเอ๊ย..."

ภัทรินสงสารแม่หนูน้อยจับใจ ทั้งคู่มาถึงห้องครูใหญ่ แม่น้องกั้งหันมามอง พอเห็นหน้าน้องเจ้าขา...ก็ชะงักไปนิดนึง

"ครูพิ้งค์...น้องกั้งบอกว่าน้องเจ้าขาไปผลักเขา...จริงไหม"

ครูใหญ่ถามภัทริน

"จริงค่ะ...แต่ว่า..."

"ไม่ต้องมีตงมีแต่แล้ว เด็กคนนี้ก้าวร้าวมาก มาผลักลูกชายฉันได้ยังไง ห๊า!...เธอกล้าดียังไง ที่มาทำลูกฉัน"

แม่น้องกั้งเข้ามาดึงแขนน้องเจ้าขาแรง ๆ แม่หนูร้องไห้อย่างหวาดกลัว ภัทรินรีบดึงเธอไปไว้ข้างหลัง เธอก็กอดแขนภัทรินไว้แน่น

"เดี่ยวสิคะคุณ...คุณจะไม่ถามถึงต้นสายปลายเหตุก่อนหรือคะ"

"ทำไมต้องถาม...ในเมื่อเธอรับเอง ว่าเด็กคนนี้ผลักลูกฉันจริง ๆ"

"ทุกอย่างต้องมีสาเหตุค่ะ คุณอย่าฟังแต่ลูกตัวเองสิคะ"

"ทำไม...เธอจะปกป้องเด็กคนนี้เหรอ เธอก็แค่ครูพี่เลี้ยง แค่ดูแลเด็กยังทำให้ดีไม่ได้ ยังจะกล้ามาออกหน้าปกป้องเด็กอีกหรือ"

ภัทรินเลือดขึ้นหน้าเลย แต่ต้องระงับความโกรธ พูดเหตุผลกับเธอ ทั้งที่ก็รู้ว่าเธอไม่สนใจเหตุผล นอกจากเข้าข้างลูกตัวเอง

"ขึ้นชื่อว่าครู...ก็เป็นครูเท่ากันหมดค่ะ เพราะต้องการสั่งสอนให้เด็กเป็นคนดีทุกคน"

หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเต็มที่

"น้องกั้ง...เธอเป็นลูกผู้ชายนะ บอกทุกคนสิ...ว่าเกิดอะไรขึ้น"

"นี่...อย่ามาข่มขู่ลูกฉันนะ"

"ฉันไม่ได้ข่มขู่ค่ะ แต่ต้องการให้ลูกคุณพูดความจริง เขาแย่งของน้องเจ้าขา แล้วพอแย่งไม่ได้..,ก็ผลักน้องเจ้าขาล้ม เลยถูกน้องเจ้าขาผลักคืน นี่ไงคะ...ความจริงที่คุณต้องรู้ ลูกคุณรังแกเพื่อนก่อนนะคะ"

ภัทรินจ้องน้องกั้งเขม็ง เขาก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตาใคร

"ไม่จริง...ลูกฉันไม่ใช่เด็กเกเร ลูกฉันจะไม่ทำร้ายใครก่อนแน่"

ภัทรินจับมือเล็ก ๆ ของน้องเจ้าขาให้แม่น้องกั้งดู

"น้องเจ้าขามีแผลเลือดออก แต่ลูกคุณไม่มีเลือด แค่ถลอกนิดหน่อยเอง น้องเจ้าขาเป็นเด็กผู้หญิงแท้ ๆ ยังไม่ร้องไห้โวยวายเท่าลูกคุณเลยนะคะ"

แล้วเธอก็หันไปมองครูใหญ่ ครูใหญ่ขยับแว่นลุกเดินมายืนตรงกลาง ระหว่างภัทรินกับแม่น้องกั้ง

"น้องกั้ง...ที่ครูพิ้งค์พูด เป็นความจริงไหม"

น้องกั้งมองหน้าแม่ เขาส่ายหัวปฏิเสธ ภัทรินมองน้องกั้งอย่างผิดหวัง เธออยากจะเข้าไปจับตัวมาเขกหัวเสียจริง ๆ หญิงสาวชักกังวลใจเสียแล้ว เมื่อน้องกั้งไม่ยอมรับผิด แม่น้องกั้งก็คงไม่ยอมจบง่าย ๆ แน่

ภัทรินมองน้องเจ้าขาอย่างสงสาร ไหนจะคุณพ่อของเธออีก ไม่รู้งานนี้จะจบยังไง

ครูใหญ่ขยับแว่นมองท่าทีของแม่น้องกั้ง และน้องเจ้าขาที่ภัทรินกอดอยู่ แม่หนูน้อยทำหน้าจ๋อย ๆ เพราะรู้ตัวว่าแม่น้องกั้งจะเอาผิดกับเธอ

ครูใหญ่ยิ้มเยือกเย็น เธอหันไปพูดกับแม่น้องกั้งว่า

"เอาล่ะ...เรื่องนี้เราพิสูจน์กันได้ไม่ยากต่ะ โรงเรียนเรามีกล้องวงจรปิดทุกจุด อยากรู้ว่าครูพิงค์พูดจริงไหม แค่เปิดกล้องดูก็รู้ค่ะ"

ภัทรินได้ยินก็ยิ้มออกมา เธอลืมเรื่องกล้องวงจรปิดไปเสียสนิทเลย ครูใหญ่ถามแม่น้องกั่งเสียงเข้ม

"ว่าไงคะ...คุณผู้ปกครอง จะมาดูกล้องด้วยกันไหมคะ แต่ขอบอกก่อนนะคะ โรงเรียนเรามีกฎเรื่องการวิวาท ใครที่เป็นคนลงมือก่อน...ต้องถูกทำทัณฑ์บนนะคะ"

ครูใหญ่จ้องสองแม่ลูก

"ว่าไงกั้ง...พูดมาสิ เราผลักเขาก่อนจริงไหม"

"ก็...เจ้าขาไม่ให้กั้งเล่นผ้าผืนนั้นนี่คับ กั้งจาเอาผ้าผืนนั้นอ่ะ"

"ผ้า...ผ้าอะไร"

แม่น้องกั้งหันมามองภัทริน

"เป็นผ้าพันคอของคุณแม่น้องเจ้าขาค่ะ"

เธอตอบแทนแม่หนูน้อย

"งั้น...เราก็ผลักเขาก่อนจริง ๆ น่ะสิ แล้วยังจะกล้ามาฟ้องแม่อีกเหรอ"

แม่น้องกั้งจับแขนน้องกั้งแรง ๆ และเอามือฟาดตามตัวน้องกั้งไม่ยั้ง น้องกั้งร้องไห้เสียงดัง ครูใหญ่และครูสุดายืนมองโดยห้ามไม่ทัน