ตอนที่ 6

แต่พ่อแม่เธอไม่สนับสนุน ไรวินท์เองก็ไม่สนใจเธอเท่าที่ควร สาลินีจึงต้องคอยเอาใจน้องเจ้าขา เพื่อใช้แม่หนูน้อยเป็นสะพานให้

สามคนพ่อแม่ลูกนั่งสามล้อมาถึงบ้านของไรวินท์ ยงเป็นคนกดออดเรียก ไรวินท์นั่งดูทีวีกับน้องเจ้าขา หันมองอย่างแปลกใจ

"ใครมาป่านนี้นะ"

เขาตะโกนเรียกลูกน้องชายคนเดียวในบ้าน

"เก่ง...ไอ้เก่งโว๊ย"

"เก่งไปเปิดประตูแล้วค่ะคุณวิน"

จำปามานั่งพับเพียบรายงานเขา ไม่นาน...ยงก็พาลูกเมียเดินเข้ามาในบ้าน

"พ่อ...แม่ สวัสดีครับ"

ไรวินท์ไหว้ทักพ่อตาแม่ยาย ยงกับบุญนำรับไหว้ยิ้ม ๆ น้องเจ้าขากอดขาพ่อแน่น มองตายายและน้าสาวอย่างไม่คุ้นเคย

"สวัสดีค่ะพี่วิน"

สาลินีทักเขาเสียงใส เขาเพียงพยักหน้าให้เธอ

"แม่คุณเอ๊ย...มาให้ยายกอดหน่อยสิลูก"

บุญนำอ้าแขนออก น้องเจ้าขามองหน้าพ่อ

"ไปหาคุณยายสิลูก ไหว้สวย ๆ ด้วยนะ"

น้องเจ้าขายิ้ม ไหว้ยงกับบุญนำอย่างน่ารัก สองผัวเมียกอดหอมแก้มรับขวัญหลาน สาลินีไม่ได้สนใจหลาน เธอส่งสายตามองแต่ไรวินท์ เขาทำเป็นไม่เห็น และไม่สนใจเธอ

ยงอุ้มหลานสาวมานั่งตัก บุญนำเอาถุงมาเปิด หยิบของออกมายื่นให้แม่หนูน้อย

"ยายซื้อขนมกับตุ๊กตามาฝากหนูด้วยจ้ะ ดูซิ...ชอบไหม"

น้องเจ้าขาเอาตุ๊กตามากอด อีกมือก็ถือถุงขนม ยิ้มดีใจตามประสาเด็ก

"พ่อกับแม่สบายดีนะครับ ไม่มาซะตั้งนาน"

"ความจริงเราคิดถึงหลานมาก แต่ไม่อยากมารบกวนคุณบ่อย ๆ"

"ไม่รบกวนหรอกครับ มาบ่อย ๆ เจ้าขาจะได้ไม่เหงา"

ไรวินท์พูดโดยไม่คิด แต่สาลินีถือว่าเขาอนุญาตแล้ว

"ถ้านีจะมาเยี่ยมหลานบ่อย ๆ พี่วินคงไม่ว่าใช่ไหมคะ"

สาลินีเรียกตัวเองว่านี และส่งตาหวานให้เขา ไรวินท์รู้ตัวว่าพลาด ก็นิ่งไป...ไม่ตอบเธอ บุญนำหันไปส่งสายตาดุปรามสาลินี

ยงเกรงใจไรวินท์ เพราะรู้ฐานะตัวเองดี เขาเห็นไรวินท์จริงใจกับลูกสาว...ก็ดีใจ แต่เสียดายที่สาวิตรีบุญน้อย ยงไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไรจากเขา แค่ไรวินท์ไม่คิดรังเกียจครอบครัวของเขา เขาก็พอใจมากแล้ว

"พ่อกับแม่จะขอมาเยี่ยมหลานเดือนละครั้ง คุณวินคงไม่ว่าอะไรนะ"

"ผมไม่ขัดข้องเลยครับ พ่อกับแม่จะมาหาน้องเจ้าขาเมื่อไหร่ก็ได้"

"ไว้ว่าง ๆ นีจะมาช่วยดูแลหลานให้ด้วยนะคะ"

" ไม่ต้องหรอก...น้องเจ้าขาเข้าโรงเรียนแล้ว เสาร์-อาทิตย์ผมก็ดูแลเอง ไม่รบกวนเธอหรอก"

ไรวินท์พูดปัดอย่างไร้เยื่อใย สาลินีกัดปาก ที่เขาไม่เคยรับไมตรีของเธอเลย บุญนำส่ายหัว..,ที่สาลินีพยายามจะทอดสะพานให้พี่เขยตัวเอง

"แกทำงานทุกวันไม่ใช่เหรอนังจุก จะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลหลาน วันเสาร์วันอาทิตย์ขอให้ไปช่วยขายผัก..,แกยังอิดออดเลย ยังจะกล้ามาอาสาเลี้ยงหลานอีกหรือ"

บุญนำว่าลูกสาวอย่างไม่เกรงใจ สาลินีอายไรวินท์มาก และโกรธแม่ที่มาฉีกหน้าเธอแบบนี้ด้วย

'แม่...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ"

สาลินีเห็นไรวิท์ทำหน้าเฉย ๆ ก็คิดว่าเขาไม่ได้สนใจคำพูดของแม่ แต่เขากลับบอกพ่อแม่เธอว่า

"ลูกผม...ผมดูแลเองได้ครับ ไม่ต้องให้ใครมาช่วยดูหรอกครับ แต่ถ้าพ่อกับแม่ว่าง ก็มาเล่นกับหลานได้เสมอนะครับ"

ยงกับบุญนำมองหน้ายิ้มให้กัน

"ขอบใจมากนะคุณวิน"

ยงตื้นตันจนพูดได้แค่นี้ ตั้งแต่สาวิตรีตาย..,เขามาเยี่ยมหลานแค่ 2 ครั้ง เพราะไม่แน่ใจว่าไรวิท์จะเต็มใจให้มาไหม แต่เมื่อเขาพูดเองแบบนี้ ยงชื่นใจจนบอกไม่ถูก

สองผัวเมียเล่นกับหลานอีกครู่หนึ่งก็ลากลับ สาลินีเซ็งพ่อกับแม่จนไม่อยากจะพูดด้วย เธอโกรธที่พ่อกับแม่ไม่สนับสนุนให้เธอมาแทนที่สาวิตรี

ภัทรินเดินตรวจเวรพักเที่ยงตามปกติ เธอกวาดตามองไปที่สนาม...ก็เห็นน้องกั้งกับน้องเจ้าขายืนคุยกัน เธอคิดว่าพวกเขาแค่คุยกัน จึงไม่ได้สนใจ แต่กลับเห็นพวกเขายื้อแย่งอะไรกันอยู่ เธอจึงรีบเดินเข้าไปหา

แต่ยังเดินไม่ทันถึงตัว ก็เห็นน้องกั้งผลักน้องเจ้าขาล้ม ภัทรินใจหายวาบ รีบวิ่งเข้าไปหา น้องเจ้าขาไม่ร้อง เธอลุกขึ้นมาผลักน้องกั้งคืน คราวนี้น้องกั้งร้องไห้ลั่น เธอเลยต้องเดินไปดูน้องกั้งก่อน

"น้องกั้ง...เป็นไงบ้างคะ"

"เจ้าขาผลักผมคับ"

น้องกั้งชิงฟ้องก่อน ขาเขามีแผลถลอกนิดหน่อย ภัทรินมาดูน้องเจ้าขา ก็เห็นมือน้องเจ้าขาถลอก มีเลือดไหลซิบ ๆ

"เจ็บไหมคะ"

น้องเจ้าขาน้ำตาไหล แต่ไม่ร้องงอแงเหมือนน้องกั้ง ตติยาวิ่งมาหาทุกคน ดึงน้องกั้งขึ้นจากพื้น

"เธอพาน้องกั้งไปทำแผลก่อน"

ตติยาพยักหน้า จูงน้องกั้งไปทำแผล ภัทรินจับไหล่น้องเจ้าขา ก็เห็นว่าเธอกำผ้าผืนหนึ่งไว้แน่น

"ครูพิ้งค์ขา..."

"ไม่ต้องร้องนะคะคนเก่ง"

ภัทรินถอนใจมองผ้าเก่า ๆ ในมือน้องเจ้าขา

"เกิดอะไรขึ้นคะ เล่าให้ครูฟังหน่อยได้ไหม"

"น้องกั้งมาแย่งผ้าพันคอของคุณแม่ค่ะ เจ้าขาไม่ให้ เขาเลย..."

น้องเจ้าขาเอาหลังมือเช็ดน้ำตา หญิงสาวดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าให้เธอ และดึงผ้าเก่า ๆ ผืนนั้นมาดู เป็นผ้าพันคอผืนใหญ่ลายสวย แต่มันเก่ามาก และขาดปริเป็นรูตรงมุมผ้า คงเพราะถูกเด็กสองคนดึงกันไปดึงกันมา

"ครูพาไปทำแผลนะคะ"

น้องเจ้าขามองภัทรินตาแป๋ว ยอมให้เธอจูงเดินไปห้องพยาบาล มือน้อย ๆ ยังกำผ้าผืนนั้นไว้แน่น ภัทรินก็ไม่เข้าใจว่า...เธอจะเอาผ้าผืนนี้มาโรงเรียนด้วยทำไม