ตอนที่ 8

กลับเป็นภัทรินที่ส่ายหัวทนดูไม่ได้

"พอแล้วค่ะ...คุณจะตีเด็กแบบนี้ไม่ได้นะคะ"

เธอเข้าไปห้าม และดึงตัวน้องกั้งออกมาจากมือแม่

"ฉันจะตีลูกฉัน เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"

ภัทรินพยายามจะใจเย็นพูดกับผู้ปกครองคนนี้

"ถึงคุณจะเป็นแม่ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะตีลูกแบบนี้นะคะ"

"การตีลูกแบบนี้มันผิดกฎหมายนะคะ ลูกคุณยังเล็ก คุณควรจะสั่งสอนชี้ถูกชี้ผิดให้ลูกเข้าใจถึงจะถูก เด็กทำผิดเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ผู้ใหญ่ไม่ใช่ค่ะ"

ครูใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ฟังแล้วคัน ๆ ชอบกล

"น้องกั้ง...ขอโทษน้องเจ้าขาเสีย เรียนห้องเดียวกัน ก็ต้องเป็นเพื่อนกัน เธอเป็นลูกผู้ชาย ต้องปกป้องเพื่อนผู้หญิง ไม่ใช่ไปรังแกเพื่อน...เข้าใจไหม"

"คับ..."

น้องกั้งเดินมาหาน้องเจ้าขา

"ขอโทษนะ"

น้องกั้งไหว้น้องเจ้าขา น้องเจ้าขาก็ลูบหัวเขา

"ไม่เป็นไร...อภัยให้"

ภัทรินกัดปากกลั้นหัวเราะกับความน่ารักของพวกเขา ที่ทำไปเพราะไม่รู้ แต่ก็ดีแล้ว...ที่ลงเอยแบบนี้ แม่น้องกั้งส่ายหัว หันมาพูดกับภัทรินเสียงอ่อนว่า

"ฉันต้องขอโทษครูพิ้งค์ด้วยนะคะ ที่พูดจาไม่ดีออกไป ฉันไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกเลย คงต้องขอฝากให้ครูพิ้งค์ดูแลด้วยค่ะ"

"เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ"

ภัทรินยิ้ม แต่คิดในใจว่า

"พออารมณ์บ้าหายไป ก็กลับมาหวานเจี๊ยบเป็นน้ำตาลเชื่อมเชียวนะ ปรับอารมณ์ตามไม่ทันจริง ๆ"

"ไม่มีอะไรข้องใจแล้วนะคะ"

ครูใหญ่ถามแม่น้องกั้ง

"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ฉันขอตัวพาลูกกลับบ้านก่อนนะคะ"

แม่น้องกั้งบอกลา แล้วรีบพาลูกกลับไป

"น้องเจ้าขาไม่เป็นไรใช่ไหม"

ครูใหญ่ถามภัทริน

"มีแผลที่มือ แล้วก็ถลอกที่ศอกอีกนิดหน่อยค่ะ"

ครูใหญ่ส่ายหัว ลูบหัวน้องเจ้าขาเบา ๆ

"ยังเหลือผู้ปกครองน้องเจ้าขาอีกคน ไม่รู้จะมาโวยวายเหมือนแม่น้องกั้งไหม"

ภัทรินคิดไปถึงพ่อของน้องเจ้าขา ถ้าเขาได้มาเห็นว่าลูกสาวมีแผลที่มือแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยต้องอาละวาดแน่นอน และหวยคงตกมาอยู่ที่ภัทริน เขาต้องมาเล่นงานเธอแน่ ๆ

ภัทรินกับน้องเจ้าขานั่งรอไรวินท์อยู่ในห้อง แม่หนูน้อยเอาผ้าพันคอมาดู และเอานิ้วป้อม ๆ แยงรูที่มุมผ้า

"เป็นรูเลย"

น้องเจ้าขาทำหน้าเศร้า

"ผ้ามันขาด...เราก็เย็บใหม่ได้ค่ะ"

"แต่มันเป็นรูนะคะ"

ภัทรินเอาผ้าพลิกซ้ายพลิกขวาดู

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พรุ่งนี้เรามาเสกรูนี้ให้หายด้วยกันนะ"

แม่หนูทำตาโตมองเธอ

"ครูพิ้งค์เสกรูให้หายได้ด้วยเหรอคะ ทำยังไงคะ..."

ภัทรินหัวเราะ

"พรุ่งนี้ก็รู้เองค่ะ แต่น้องเจ้าขาต้องช่วยครูด้วยนะคะ"

น้องเจ้าขายิ้มแป้น พยักหน้ารัว ๆ

"ครูพิ้งค์จะสอนคาถาให้เจ้าขาใช่ไหมคะ เสกโอมเพี้ยง...แล้วรูก็หายไปเลย"

"เด็กหนอเด็ก..."

ภัทรินจับหัวเธอโยกเบา ๆ น้องเจ้าขาไม่เพียงหน้าตาน่ารัก ยังช่างคิดช่างฝัน และช่างพูดช่างเจรจา ทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูมาก

"ถ้าอีกหน่อยฉันแต่งงานมีลูก ก็อยากได้ลูกน่ารัก ๆ แบบน้องเจ้าขานี่แหละ แต่จะคิดไปไกลทำไม ในเมื่อแฟนก็ยังไม่มีสักคน ชาตินี้เราจะได้อยู่คานทองนิเวศน์ไหมน๊า!..."

ภัทรินมองน้องเจ้าขาแล้วคิดเรื่อยเปื่อยไปเล่น ๆ วันนี้ไรวินท์มาช้ากว่าทุกวัน ทำให้น้องเจ้าขารอนาน ภัทรินกลัวเธอจะหิว...จึงบอกน้องเจ้าขาว่า

""รอครูอยู่ตรงนี้นะคะ ครูจะไปเอาขนมกับนมมาให้ทาน"

"เจ้าขาขอนมช็อคโกแลตได้ไหมคะครูพิ้งค์"

"ได้ค่ะ..."

หญิงสาวบอกเธอยิ้ม ๆ แล้วเดินออกไปเอานมกับขนมปังมาให้เธอ ภัทรินต้องเสียเวลาหานมช็อคโกแลตให้น้องเจ้าขาอยู่สักพัก แล้วก็ถือเดินจะเอามาให้

"ครูพิ้งค์"

เธอสะดุ้งกับเสียงห้วนดุที่มายืนเรียกอยู่ไม่ไกล ไรวินท์หน้าตาถมึงทึง แขนแข็งแรงอุ้มแม่หนูไว้ เดินมาหาภัทรินนอย่างรวดเร็ว

"นี่มันอะไรกัน ทำไมมือลูกผมถึงเป็นแผล คุณดูแลเด็กยังไง"

เขาตวาดถามเสียงดัง ภัทรินจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

"น้องเจ้าขา...พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอาของแบบนั้นมาโรงเรียน ทำไมถึงดื้อไม่เชื่อพ่อ"

เขาพูดเสียงดัง ขมวดคิ้วถามน้องเจ้าขาที่อุ้มอยู่ แม่หนูหน้าเศร้า น้ำตาไหลที่ถูกพ่อดุ

"คุณอย่าดุน้องแบบนี้สิคะ"

"ผมดุลูกผม...เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"เอ๊า...ก็คุณไม่มีเหตุผลนี่ เด็กยังเล็กมาก จะไปเข้าใจอะไรนักหนาล่ะ คุณต้องค่อย ๆ สอนสิคะ และควรถามเหตุผลน้องก่อน ไม่ใช่มาดุเสียงดังกันแบบนี้ มันจะทำให้เด็กกลายเป็นคนไม่มั่นใจตัวเองไปนะคะ"

"นี่คุณครู...คุณสอนผมเหรอ"

ไรวินท์ขมวดคิ้วหน้าบึ้ง

"ฉันไม่กล้าสอนคุณหรอกค่ะ เพราะฉันคงไม่มีความรู้มากพอจะไปสอนอะไรคุณได้หรอก"

"แล้วที่ลูกผมเจ็บเนี่ย...คุณจะว่ายังไง ไหนบอกว่าดูแลเด็กอย่างดีไง...แล้วนี่คืออะไร"

ไรวินท์ยังพูดเสียงดัง

"ฉันไม่ได้บกพร่องต่อหน้าที่นะคะ และน้องกั้งก็ขอโทษน้องเจ้าขาแล้วด้วย ถ้าคุณยังจะเอาเรื่อง ก็เชิญคุณไปฟ้องฉันที่ห้องครูใหญ่ได้เลยค่ะ"

ภัทรินไม่อยากเถียงกับเขา เธอยื่นกล่องนมกับขนมให้น้องเจ้าขา แล้วสะบัดหน้าเดินไปจากตรงนั้น