ตอนที่ 2

มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ตาโตแก้มยุ้ย ถักผมเปียสองข้าง เดินมองซ้ายมองขวามาตามลำพังคนเดียว ภัทรินจึงเดินเข้าไปหา

"มาคนเดียวเหรอคะ...คุณแม่ล่ะ"

แม่หนูน้อยส่ายหัว

"ชื่ออะไรคะลูก"

"ชื่อน้องเจ้าขาค่ะ"

"น้องเจ้าขา..."

ภัทรินทวนชื่อของเธอ เอาแผ่นรายชื่อนักเรียนห้องของเธอมาเปิดดู เพื่อจะดูว่าน้องเจ้าขาอยู่ห้องเธอหรือเปล่า เธอยิ้มให้แม่หนูน้อย

"น้องเจ้าขาอยู่ห้องครูเองค่ะ ครูชื่อครูพิ้งค์นะคะ"

น้องเจ้าขาย่อตัวไหว้ภัทรินอย่างสวยงาม ภัทรินยิ้มพอใจ นึกชมในใจว่า...สงสัยแม่จะอบรมมาดี

"สวัสดีค่ะ...คุณครู"

"มาคนเดียวหรือคะ...กระเป๋าล่ะ"

แม่หนูน้อยส่ายหัวอีก พอดีตติยาเดินมา ภัทรินเลยฝากให้น้องเจ้าขาไปกับเธอด้วย

"แตงโม...ฝากน้องเจ้าขาไปด้วยสิ ห้องเราครบแล้วนะ"

"โอเค...เดี๋ยวเธอไปเอานมมาให้เด็ก ๆ ได้เลยจ้ะ"

ตติยายิ้ม แล้วจูงน้องเจ้าขาไป ต่อหน้าเด็ก...พวกเธอต้องพูดเพราะ ๆ เพื่อไม่ให้เด็กจำไปพูดกับเพื่อน ภัทรินเดินไปเอานมกล่องมาให้เด็ก ๆ ก่อนจะเริ่มการเรียนการสอน

ภัทรินถือถาดนมกล่องเดินมาที่ห้อง ก็เห็นผู้ปกครองเด็กถือกระเป๋ามายืนด้อม ๆ มอง ๆ ที่หน้าห้องเรียน

"คุณแม่มาหาน้องคนไหนคะ"

ที่เธอเรียกคุณแม่ เพราะเห็นว่าไว้ผมยาว มัดผมรวบไว้เรียบร้อย

"ผมมาหาน้องเจ้าขา ผมเป็นพ่อ...ไม่ใช่แม่"

เสียงทุ้มห้าวทำเอาภัทรินตกใจ เธอเพ่งมองอีกทีให้แน่ใจ เขาเป็นผู้ชายที่ไว้หนวดไว้เครา ปิดบังใบหน้าด้วยแว่นกันแดด

"ขอโทษค่ะ..."

หญิงสาวพูดขอโทษที่เข้าใจผิด เธอเดินถือถาดเข้าห้อง เอาถาดไปวางไว้บนโต๊ะ เขาเดินตามหลังเธอเข้ามาน้องเจ้าขาเห็นแล้วยิ้ม...วิ่งเข้ามาหาพ่อ

"คุณพ่อขา..."

เขานั่งยอง ๆ กอดเธอและส่งกระเป๋าให้

"พ่อบอกให้รอ หนูก็ใจร้อนวิ่งมาก่อน กระเป๋าก็ไม่เอามาด้วย นี่มาถูกห้องแล้วใช่ไหมลูก"

"ถูกค่ะ...แต่ถึงจะมาไม่ถูก เดี๋ยวก็จะมีครูพามาส่งจนถูกเองแหละ ไม่ต้องห่วงนะคะ"

ภัทรินพูดกับเขาและยิ้มให้

"ก็แน่ล่ะ...ผมจ่ายค่าเทอมแพงนี่ ก็ต้องดูแลลูกผมดี ๆ สิ"

เขาพูดเสียงห้วน ภัทรินกัดปาก เธอต้องข่มความไม่พอใจไว้ ขืนไปซัดกับเขา...คงได้ตกงานแน่ เธอยื่นนมกล่องให้น้องเจ้าขา แล้วจะเอานมไปแจกให้เด็กคนอื่น ๆ

"เดี๋ยวสิคุณ...คุณเป็นครูใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

เธอพยายามยิ้มใจเย็น เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"คุณสอนพละศึกษาเหรอ"

ภัทรินก้มมองตัวเอง เธอใส่เสื้อโปโลสีชมพูที่หน้าอกปักตราโรงเรียน กับกางเกงวอร์มสีดำ

"ฉันเป็นครูดูแลเด็กทั่วไปค่ะ ทำไมคะ...มีกฎข้อไหนที่บอกว่าครูแต่งตัวแบบนี้ ต้องเป็นครูพละเสมอไปหรือคะ"

"ลูกผมยังเล็กมาก ผมฝากดูแลลูกด้วยนะ อย่าให้ลูกผมซนล่ะ"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ เราดูแลเด็กอย่างดีทุกคนอยู่แล้ว"

ภัทรินพยายามที่จะไม่โกรธ เธอคิดว่าอย่างมากก็คงเจอกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว พวกผู้ปกครองส่วนใหญ่...ก็แค่มารับมาส่ง เธอจึงไม่ใส่เขามากนัก

ตอนบ่าย...ผู้ปกครองทยอยมารับเด็ก ๆ กลับบ้าน ห้องของภัทรินก็กลับไปเกือบหมดแล้ว ยังมีเด็กเหลืออีก 3-4 คน หนึ่งในนั้นคือน้องเจ้าขา

น้องเจ้าขานั่งกอดกระเป๋าอยู่ตรงชิงช้าหน้าห้อง ตามองไปที่ประตูใหญ่

"น้องเจ้าขา...คุณพ่อยังไม่มารับอีกหรือคะ"

เธอเดินมาถามแม่หนูน้อย

"ยังเลยค่ะ...ครูพิ้งค์"

"ไปรอในห้องดีกว่าไหมคะ ตรงนี้แดดมันร้อนนะ เดี๋ยวครูหาอะไรให้ทานนะคะ"

น้องเจ้าขาพยักหน้า ภัทรินกำลังจะจูงเธอเข้าห้อง ตติยาก็เดินมา

"อ้าว...น้องเจ้าขายังอยู่เหรอ"

"อืม...คุณพ่อยังไม่มารับเลย ฉันเลยจะพาไปรอที่ห้อง คนอื่น ๆ ล่ะแตงโม"

"กลับหมดแล้วล่ะ สงสัยจะเหลือแค่น้องเจ้าขาคนเดียวมั๊ง"

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันดูแลเอง เธอกลับก่อนก็ได้นะ"

"เอางั้นเหรอ..."

ภัทรินพยักหน้าให้ตติยา แล้วจูงน้องเจ้าขาเข้าห้อง หานมกับขนมมาให้กิน น้องเจ้าขาเดินไปที่ชั้นหนังสือ เอาหนังสือนิทานมายื่นให้เธอ

"ครูพิ้งค์เล่านิทานให้เจ้าขาฟังหน่อยได้ไหมคะ"

ดวงตากลมโตของเธอจ้องภัทริน พร้อมรอยยิ้มน่ารัก

"ได้สิคะ..."

ภัทรินรับเอาสมุดนิทานมาเปิดดู

"ซินเดอเรลล่าเหรอ..."

"เจ้าขาชอบเรื่องนี้ค่ะ"

"โอเค...ครูจะอ่านให้ฟังนะคะ"

ภัทรินอุ้มน้องเจ้าขามานั่งตัก แล้วกางหนังสือนิทานอ่านให้แม่หนูฟัง เธอก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ

"น้องเจ้าขา..."

เสียงห้าว ๆ เรียกน้องเจ้าขาอยู่ที่หน้าประตู เธอเงยหน้ามอง...

"คุณพ่อ..."

น้องเจ้าขาเรียกอย่างดีใจ ร่างสูง ๆ ของเขาเดินเข้ามาในห้อง ภัทรินเอากระเป๋าให้พ่อของน้องเจ้าขา

"พรุ่งนี้พบกันนะคะ"

ภัทรินบอกลาน้องเจ้าขา เธอย่อตัวไหว้ลาอย่างน่ารัก พ่อของเธอจูงมือน้อย ๆ พาเธอไปขึ้นรถสีดำคันใหญ่ และขับออกไปจากโรงเรียน

"เฮ้อ!...หมดหน้าที่แล้ว ได้กลับบ้านเสียที"

หญิงสาวพูดกับตัวเอง เดินเอาหนังสือนิทานไปเก็บที่ชั้น วันนี้เหนื่อยมาก ต้องคอยดูแลพวกเด็ก ๆ เหมือนกับจับปูใส่กระด้งเลย ภัทรินปิดประตูห้องเรียน และไปเอากระเป๋าที่ห้องพัก