ตอนที่ 1

"พิ้งค์...ไอ้พิ้งค์...ตื่นได้แล้ว"

พิ้งค์ หรือภัทริน พลิกตัวไปอีกข้างอย่างขี้เกียจ มีทีท่าว่าจะไม่ยอมลุกง่าย ๆ

"แกจะมาปลุกฉันทำไมแต่เช้าวะแตงโม เมื่อคืนฉันก็นอนดึก ขอนอนต่ออีกนิดเถอะนะ"

ภัทรินปรือตาขึ้นมองคนปลุก แตงโมหรือตติยา เป็นเพื่อนรักของเธอเอง เธองึมงำบ่นเบา ๆ

"ไม่รู้จะมาปลุกแต่เช้าทำไมกันนะ คนยิ่งหลับสบาย ๆ อยู่"

"จะนอนอะไรนักหนายะ แกนี่ปลุกยากปลุกเย็นจริง ๆ เลยนะ"

หญิงสาวเอาผ้าห่มปิดหน้า แต่ก็ถูกตติยาดึงออก และยังบ่นเธอไม่เลิก

"ลุกเลยนะพิ้งค์...สายแล้วนะยะ จะ 7 โมงแล้ว"

ภัทรินลุกขึ้นนั่งอย่างขี้เกียจ ทั้งสองคนเป็นครูโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เมื่อวานพวกเธอต้องเตรียมการสอนกันจนดึกจนดื่น แล้วนี่ยังต้องตื่นเช้าอีก ภัทรินจึงยังอยากจะนอนต่อ ตติยาส่ายหัวเดินไปพับผ้าห่ม

"วันนี้โรงเรียนเปิดเทอมใหม่นะ เราต้องไปเตรียมรอรับเด็ก ๆ ด้วย ขืนไปช้า...ได้เจอครูสุดาด่าแน่"

พอได้ยินชื่อครูสุดา...ภัทรินก็ตาสว่างทันที ครูสุดาเป็นหัวหน้าจอมเฮี๊ยบและแสนจะเจ้าระเบียบของพวกเธอ ภัทรินรีบคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องอาบน้ำแบบไม่อิดออดอีก

ทั้งสองคนเป็นเด็กที่มาจากต่างจังหวัด อายุ 24 ปีเท่ากัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เรียนจบวิทยาลัยครูมาด้วยกัน และได้มาสมัครเป็นครูของโรงเรียนแห่งนี้พร้อมกัน

ทั้งคู่ทำงานที่โรงเรียนนี้มา 2 ปีแล้ว งานค่อนข้างหนัก เพราะต้องรับผิดชอบดูแลเด็กเล็ก ๆ แต่รายได้ดี บ้านของภัทรินมีฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เธอจึงต้องทำงาน... เพราะไม่อยากเป็นภาระของพ่อแม่

โรงเรียนนี้เริ่มสอนที่ชั้นเนอสเซอรี่ (เด็กเล็ก) ถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สองสาวต้องดูแลเด็กชั้นเนอสเซอรี่มาสองปีแล้ว

ทั้งคู่ออกมารอรถเมล์ด้วยกัน ระหว่างทางก็แวะซื้อข้าวกล่องไปกินด้วย วันนี้พวกเธอคงไม่มีเวลาออกมากินข้าวกันหรอก คงต้องยุ่งทั้งวันแน่ ๆ สองสาวขึ้นรถเมล์ไปลงที่ป้ายหน้าโรงเรียนเลย โรงเรียนจะเปิดตอน 8 โมงเช้า แต่นี่เพิ่งจะ 7 โมงเช้าเอง ก็มีคนพาลูกหลานมาโรงเรียนกันแล้ว

"ไม่รู้วันนี้จะมีเด็กใหม่มาเยอะไหมนะ คงกระจองอแงกันน่าดูเลยอ่ะแก"

ตติยาหันมาพูดกับภัทริน ทั้งสองคนเดินเข้าประตูเล็กที่มียามเฝ้า ไปตอกบัตร และเอาบัตรประจำตัวมาคล้องคอ ครูคนอื่น ๆ เริ่มทยอยกันเข้าประจำที่ของตัวเอง

"พิ้งค์...แตงโม มาแล้วเหรอ"

ครูสุดาเดินมาหาพวกเธอ

"ปีนี้เธอสองคนต้องอยู่ประจำชั้นอนุบาลนะ"

"ทั้งสองคนเลยเหรอคะพี่"

ภัทรินถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

"ใช่...วันนี้พวกเด็กอนุบาลเข้าใหม่จะมาเรียนวันแรก คงยุ่ง ๆ กันหน่อยนะ"

"เอ่อ...พี่คะ เราสอนอนุบาลใช่ไหมคะ...ไม่ใช่เนอสเซอรี่แน่นะ"

ตติยาถามครูสุดา

"ใช่...ปีนี้พวกเธอเป็นครูพี่เลี้ยงเด็กอนุบาล 1 จ้ะ"

เด็กอนุบาล 1 จะเป็นเด็กที่มีอายุ 3 ขวบ...ตามเกณฑ์ของรัฐบาล

"ดีจังค่ะพี่...ไม่ต้องปวดหัวกับเด็กเล็กแล้ว"

"เอาล่ะ...ไปประจำที่ได้แล้ว"

"ค่ะ"

ทั้งสองคนรับคำ แล้วเดินไปหน้าห้องเรียนด้วยกัน คนที่จะมาเป็นครูประจำชั้นของที่นี่ได้ จะต้องเข้ามาเป็นครูอย่างน้อย 3 ปี พวกเธอเลยได้เป็นแค่ครูผู้ช่วยหรือครูพี่เลี้ยง คอยดูแลพวกเด็ก ๆ

ห้อง ๆ หนึ่งจะมีเด็ก 20 คน มีครูประจำชั้น 1 คน และครูพี่เลี้ยง 2 คน หน้าที่ของพวกเธอก็คือ...สอนเป็นบางวิชา หาเกมส์ให้เด็กเล่น ดูแลให้เด็กกินข้าว เข้าห้องน้ำ และนอนกลางวัน

ผู้ปกครองมาส่งลูก ๆ เข้าเรียนชั้นอนุบาลแล้ว ปีนี้มีเด็กหน้าตาน่ารักอยู่หลายคน

"สวัสดีค่ะคุณครู ขอฝากน้องไว้ด้วยนะคะ"

ผู้ปกครองเด็กชายคนหนึ่งพูดกับภัทริน ท่าทางเขาจะเป็นคนขี้อาย จับมือแม่ไว้แน่น

"สวัสดีค่ะ...ครูชื่อครูพิ้งค์นะคะ น้องชื่ออะไรคะ"

ภัทรินชวนเด็กคุย

"ชื่อน้องกั้งคับ"

ตติยาเดินมารับเด็กเข้าห้อง

"ครูชื่อแตงโมนะคะ มากับครูเลยค่ะ ครูจะพาไปหาเพื่อน ๆ นะ"

น้องกั้งเบะปากหันไปมองแม่

"ฮึ ๆ...คุณแม่คับ"

พ่อหนูทำท่าจะร้องไห้ ซึ่งภัทรินจะปล่อยให้ร้องไม่ได้ ไม่งั้นคนอื่นจะพลอยร้องไปด้วย

"น้องกั้ง...ไหนสัญญากับแม่แล้วไงครับว่าจะตั้งใจเรียน...ห้ามร้องไห้นะ"

แม่เด็กพูดเสียงแข็ง ยิ่งทำให้เด็กเบะปากหนักยิ่งขึ้น ภัทรินจึงต้องรีบปลอบพ่อหนูน้อย

"น้องกั้งคนเก่ง...ไม่ร้องนะคะ ดูเพื่อน ๆ สิ ไม่มีใครร้องเลย ตามครูแตงโมไปนะคะ ครูแตงโมมีของให้เล่นด้วยนะ...บ๋ายบายคุณแม่เร็ว"

น้องกั้งพยักหน้า หันมาโบกมือให้แม่ แล้วยอมให้ตติยาพาไป แม่เด็กยิ้มให้ภัทรินแล้วเดินไป

ภัทรินหันมองไปมองห้องอื่น ๆ ที่ก็วุ่นวายไม่แพ้กัน เด็กบางคนร้องไห้ เด็กบางคนก็ไม่ร้อง แต่วิ่งเล่นซนชนิดห้ามไม่ฟัง ช่างน่าปวดหัวจริง ๆ มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีการเปิดเทอม