บทที่ 16

ตกเย็นภรรยาตัวน้อย..พาคุณสามีตัวโตไปฝึกขี่รถมอเตอร์ไซต์ ขาไปให้เขาซ้อนท้ายเช่นเดิม..มือหนาหยาบโอบเอวแน่งน้อย..ลมทะเลตีหน้าเขาและเธอ..เป้าหมายคือลานเปล่าในโรงเรียนประถม

บรรยากาศช่วงเย็นค่อนข้างอบอ้าว..ตอนไปถึงโรงเรียนเหลือเพียงคุณลุงยาม เช่นเคยพอคุณลุงเห็นว่าเป็นเด็กเก่าก็อนุญาตให้เข้าไปใช้สถานที่ชั่วคราวได้

อันธิยาจอดรถไม่ไกลจากร่มไม้ ร่างบอบบางพยายามช่วยทบทวนความทรงจำ..พร้อมอธิบายให้พี่ชายข้างบ้านฟัง..ถึงตำแหน่งต่างๆบนรถมอเตอร์ไซต์

รามิลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

อาจเพราะเคยขี่มาก่อน..รอบเดียวคนตัวโตก็ทำได้เลย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสุกใส..รอยยิ้มน่ารักถูกส่งมาให้

"สงสัยคนสอนจะเก่ง"ไอ้ต้าวตัวเล็กเริ่มชมตัวเองอุบอิบ เมื่อเห็นคุณสามีขับวนไปวนมาได้หลายรอบ..สักพักก็มาจอดตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนรอยยิ้ม

'ผัวฉันหล่อเกินกว่าใคร'

สายตาที่ยัยตัวแสบส่งมาให้..ทำรามิลขนลุกซู่ ใบหูคนตัวโตขึ้นสีอย่างอดไม่ได้ เขามั่นใจว่าตัวเขาในอดีตไม่ใช่คน 'ขี้อาย' แต่..พอโดนสาวจีบทุกวันก็พาเขินไม่น้อย..เขาเสมองทางอื่น

"พี่ว่า..พี่น่าจะเคยขี่มาก่อนนะ"เสียงเข้มแหบพร่า ร่างบอบบางนั่งบนเก้าอี้หิน เท้าแกว่งไปมา..วันนี้เธอมัดผมเป็นหางม้าง่ายๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงไร้เครื่องสำอาง..เสียงใส เช่นเดียวกับดวงตาใสกระจ่างสีน้ำตาล อธิบายให้เขาฟังอย่างอารมณ์ดี

"แต่ก่อนยังไม่มีรถใหญ่ เราก็ขี่มอเตอร์ไซต์ค่ะ..พี่มิลขี่ไปเรียนในเมืองตั้งแต่มอสี่..ตอนที่อัญเข้าเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ที่ติดกับโรงเรียนพี่..พี่ขี่ให้หนูซ้อนทั้งขาไปทั้งขากลับ"

"อื่ม"

'เราสองคนดูจะมีความทรงจำร่วมกันเยอะเหลือเกิน'

เขาอยากจำได้เร็วๆ อยาก'จำ' ช่วงเวลาดีๆที่เคยมีให้กัน

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ น้องอายเองน่าจะกลับแล้ว"

เธอพูดทั้งเตรียมจะเป็นคนขี่เอง..ชายหนุ่มทำได้แต่เพียงซ้อนท้าย ขากลับท้องฟ้าเริ่มย้อมเป็นสีส้ม...กลิ่นไอทะเล..เข้มข้นพัดพาชวนให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่า

'เขารู้..เขาชอบทะเล และเขาชอบเวลานี้ที่สุด'

รถถูกจอดไว้หน้าบ้าน หญิงสาวถอดหมวกกันน็อคสีชมพูไว้ที่แฮนด์รถ ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงเล็กน้อย..ยัยตัวเล็กส่งคำพูด..ที่ทำให้เขาสตั้นเล็กน้อย

"เออ พี่มิล..อัญลืมบอกไป..พรุ่งนี้วันพ่อนะ"

"..."

เช้าวันต่อมา

หลังจากวิ่งออกกำลังกาย คนเป็นพ่อรอลูกสาวเป็นคนเอยพูดก่อน..แต่จนแล้วจนรอด..เด็กหญิงดารินก็ยังไม่เล่า เด็กน้อยกินข้าวเสร็จ..ล้างถ้วยชามเก็บเรียบร้อยเหมือนทุกๆวัน

พอรถสองแถวสีแดง จอดตรงข้ามบ้าน เด็กน้อยก็หันมาไหว้ พร้อมโบกมือหย็อยๆ ก่อนกระโดดขึ้นรถด้วยความเชี่ยวชาญ รามิลถอนหายใจอย่างกลุ้มใจ

'เมื่อไรลูกจะยอมรับเขาสักทีนะ'

"พี่มิลคะ อัญรบกวนเอาโจ๊กไปให้ลุงป๋อง กับยายคำหน่อยได้มั้ยคะ"เสียงใสๆสั่งการ เธอเคยพาเขาไปหลายรอบแล้ว..สำหรับเขาแล้ว..เมียเขาเป็นคนใจดีที่สุดใน 'โลก'

"โอเค"

"จำได้ใช่มั้ยคะว่าหลังไหน"หญิงสาวชะเง้อหน้าออกมา ใบหน้าจิ้มลิ้มชื้นเหงื่อ..ดวงตาสีน้ำตาลมีความกังวล..ถ้าคุณสามีไม่รีเควสอยากฝึกขี่รถ..เธอคงไม่ยอมให้ไปคนเดียว แต่ถ้าอยากให้เขาทำเป็นคงต้องปล่อยบ้าง รามิลยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ

เด็กหญิงดารินถึงโรงเรียน..เข้าแถวเคารพธงชาติเหมือนที่ทำมาทุกวัน ทำเหมือนเดิมตั้งแต่อนุบาลจนถึงประถมปลาย จะมีข้อแตกต่างแค่เพราะวันนี้คือ 'วันพ่อ'

นักเรียนหลายๆคน ทั้งคึกคักทั้งตื่นเต้น..เว้นแต่นักเรียน 'ดีเด่น' อย่างเธอ..ก็แค่ 'วันพ่อ' ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหน

ที่นั่งของหัวหน้าห้องคนสวยอยู่ริมหน้าต่าง..เธอเท้าคางนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง บุคลิกงามสง่า..เพราะบุคลิกบางอย่างของเด็กหญิงทำให้เพื่อนๆ หรือแม้แต่ผู้ใหญ่เองยังเกรงใจ

ช่วงเช้าโรงเรียนจะกักตัวผู้ปกครองไว้ที่โถงประชุมใหญ่ ก่อนจะประกาศเรียกเสียงตามสายทยอยให้แต่ละระดับชั้นเข้าไปไหว้พ่อ

"อาย วันนี้ป๊ะป๋าอายมามั้ย"สายไหม เด็กหญิงอวบอ้วนเพื่อนสายกินกระซิบถาม เช้าวันนี้เธอมาโรงเรียนกับครอบครัว แตกต่างจากทุกวันที่มาโรงเรียนกับเพื่อนข้างบ้าน

"ไม่อะ ฉันไม่ได้บอกที่บ้าน"น้ำเสียงคนพูดราบเรียบราวกับวันนี้ไม่ใช่วันสำคัญอะไร ดวงตาตี่เล็กของคนเป็นเพื่อนมองมาแบบไม่เข้าใจ..บางทีเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของเพื่อนรักเท่าไร

พอถึงเวลา เสียงประกาศตามสายเรียกชั้นประถม6/1 หัวหน้าห้องคนสวยลุกขึ้นยืน พร้อมต้อนเพื่อนๆ ให้เรียงแถวและเดินนำเข้าหอประชุมทันที

ที่โถงประชุมมีน้องๆระดับต่ำชั้นกว่ากำลังทำกิจกรรมกันอยู่ ชั้นประถมจึงต้องเข้าแถวรอ..ห้องหนึ่งของเด็กหญิงดารินตั้งแถวริมซ้ายสุด..ไม่นานนักก็มีเด็กหญิงถักเปียสองข้างใส่แว่นตาหนาเต๊อะมายืนต่อแถวฝั่งขวามือ..คือเด็กห้องสองนั้นเอง

พอดารินเห็นว่าเป็นใคร..เธอเมินทันที เด็กหญิงปรายพันแสง สำรวจใบหน้าสวยหวานตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอิจฉา..หัวหน้าห้องสองเบ้ปากทันที

"นึกว่าใคร หัวหน้าห้องหนึ่งคนที่ไม่มีพ่อนั่นเอง"คู่แข่งแย่งที่หนึ่งของสายชั้นเริ่มแขวะเสียงซื่อ แต่เน้นคำว่า 'พ่อ'หนักมาก

ทั้งสองเป็นคู่แข่งกันตั้งแต่ชั้นอนุบาล ยันจวบจนจะจบประถม..บ้านปรายพันแสงเป็นเด็กในเมือง แต่บ้านของดาริน อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก..ฐานะของทั้งสองครอบครัวต่างกันลิบลับ..คนนึงเป็นลูกร้านทอง อีกคนเป็นลูกร้านซักรีดธรรมดา

สำหรับปรายพันแสง..เธอเกลียดหัวหน้าห้องหนึ่งคนสวยจับใจ..เพราะดารินทำให้เธอโดนที่บ้านดุ เหตุผลเพราะที่1 ของสายชั้นถูกแย่งไป!!

เธอโดนบังคับให้เรียนพิเศษทุกวัน..ไม่เว้นวันเสาร์อาทิตย์..แต่คะแนนก็ยังแพ้ยัยบ้านนอกหน้าสวย..ถ้าให้แข่งอย่างอื่นเธอก็สู้เพื่อนสมัยอนุบาลไม่ได้สักอย่าง..ไม่ว่ากีฬา ศิลปะ ความนิยม แม้แต่เรื่องเรียน!

เว้นแต่วันพ่อของทุกปี...ที่เธอยังสามารถล้อและแขวะ 'คนไม่มีพ่อ' ให้ช้ำใจเล่น

แต่..เด็กหญิงดารินก็ ไม่ใช่ผู้ที่ชอบให้ใครเอาเปรียบ แม้แต่คำพูดเธอก็ไม่ยอม คนสวยหันขวับทันที

"เธอว่าใครห๊ะ ยัยแว่นสี่ตา"

"ว่าเธอไง ยัยคนไม่มีพ่อ"

"..."

"ไม่มีพ่อไม่พอ ยังหน้าด้านนำกิจกรรม..ถ้ามีสำนึกซะนิดฉันว่าควรให้รองหัวหน้านำไม่ดีกว่าเหรอ"

"เธอนี้สันดานแก้ยังไงก็แก้ไม่หายสักทีนะ..หน้าตาขี้เหร่ นิสัยยังแย่อีก"

"เธอว่าใครขี้เหร่ห๊ะ"หัวหน้าห้องสองอารมณ์ชักขึ้น...เด็กหญิงคนสวยยิ้มเย้ยทันที..ในเมื่อยัยเด็กขี้เหร่ห้องสองกล้าเอา 'ปม' เธอมาล้อ..ทำไมเธอจะจี้ 'ปม' กลับไปไม่ได้ละ

"ฉันก็ว่าเธอนั่นแหละ..จะบอกอะไรนะ ถึงฉันไม่มีพ่อให้ไหว้ทุกปี..แต่ฉันก็ได้รับการสั่งการสอนมาอย่างดี...ฉันไม่เคยระรานคนอื่นก่อน.. แต่เธอละ พ่อแม่มีครบ..เขาไม่เคยสอนเธอเลยเหรอ..ว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด?"

เมื่อได้ด่ายัยตัวแสบก็รัวไม่ยั้ง..แทบจะเรียกเสียงปรบมือจากเด็กห้อง1 ที่ยืนแอบฟัง ปรายพันแสงหน้าซีดลงทันที..อ้าปากเหมือนจะด่ากลับแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อ

"ปรายพอเถอะ อย่าต่อล้อต่อเถียงกับอายเลย"รองหัวหน้าห้องสองห้ามก่อนเรื่องราวจะปานปลาย..ทั้งสามคนเคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อน..อิงหันไปยิ้มเหยๆ ให้กับอดีตเพื่อนเก่า

"ขอโทษทีนะอาย..ปรายมันไม่ตั้งใจหรอก"เสียงคนพูดแผ่วเบา อิงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่ค่อยเอาเรื่องเอาราวกับใคร ดารินถอนหายใจอย่างเซ็งๆ คร้านจะสนทนากับเด็กน้อยพวกนี้

เสียงแตกตื่นของผู้ปกครอง..และบรรดาคุณครูสาว..แทบจะเรียกความสนใจจากห้องโถงประชุมแห่งนั้นได้ทันที

"หุ้ยยย โคตรหล่อเลย..พ่อใครกันนะ"

"ดาราใหม่หรือเปล่าอะแก หุ่นแซ่บมาก"

"หรือคุณครูที่มาใหม่..ฉันไปขอเบอร์ดีมั้ย"

เสียงดังเซ็งแซ่ของผู้คน..ทำเด็กหญิงดาริน กับเด็กๆห้อง 1และห้อง2 หันไปดูด้วย..เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่..ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่เหมือนเธอเป๊ะดวงตาคู่สวยของหัวหน้าห้อง1เบิกกว้าง..ก่อนจะหลุดอุทาน

"ป๊ะป๋า!!!!"